นักล่าปฐมกาล Topic /2
NPCชื่อ
ผู้คุ้มครองชายป่าอึ้ก! ข้า​ยัง​พอ​เข้าใจ​ผู้​ตระบัด​สัตย์​นะ เขา​มี​ศีลธรรม​ของ​ตัวเอง​เป็น​เครื่อง​จูงใจ ไม่​ว่า​ศีล​ธรรม​นั้น​จะ​ผิด​ไป​เท่าไร​ก็ตาม แต่​นักล่า​ปฐมกาล​กลับ​ใช้​ชีวิตอย่าง​ไร้​ความ​หมาย​หรือ​จุดประสงค์​ใดๆ เรา​ต้องการ​กำลัง​ของ​เธอ​ใน​การ​ต่อกร​กับ​ราชัน​ใน​ม่าน​หมอก แต่​เธอ​กลับ​ไม่​ยอม​ช่วย​เหลือ​เรา ผู้หญิง​พรรค์​ไหน​นิ่ง​เฉย​ได้​ใน​ยาม​ที่​ความ​ชั่ว​รุกราน​บ้าน​ตัวเอง​เล่า?
ผู้ตระบัดสัตย์ปรัชญา​ของ​ข้า​ไม่มี​ที่​ให้​กับ​ผู้​สังเกตการณ์​ทั้ง​สิ้น ขอ​ให้​ผู้​ที่​ยืน​ดูดาย​แล้ว​ไม่​ทำ​อะไร​จง​วินาศ!
นักล่าปฐมกาล Text Audio /80
ชื่อ
[DNT]
AzmeriPrimalistTest
สวัสดี เชิญ​เข้า​มา​ได้
PrimalistWildGreeting
ถ้า​อยาก​ใช้​ไฟ​ร่วม​กับ​ข้า​ก็​มา​เถิด คน​ที่​ระหก​ระเหิน​เข้า​มา​ใน​ป่า​นี้​แล้ว​อยู่​ได้​นาน​พอที่​จะ​พูด​คุย​กัน​มัน​หา​ได้​ยาก​นัก ยิ่ง​มี​วิ​สป์​ศักดิ์สิทธิ์​นำทาง​ก็​ยิ่ง​หา​ได้​ยากเข้าไป​อีก
แนะนำตัว
ข้า​สอน​เจ้า​ได้​หาก​เจ้า​ต้องการ วิสป์​ศักดิ์สิทธิ์​เลือก​ที่​จะ​นำทาง​เจ้า ข้า​เป็น​ใคร​ถึง​มี​สิทธิ์​มา​เห็น​ต่าง​จาก​ดรีออกต์​กัน​เล่า?
การสอน
เส้นทาง​เจ้า​จะ​เต็ม​ไป​ด้วย​การ​ดิ้นรน​และ​ความ​ป่าเถื่อน
PrimalistPrimalistFromNone
ข้า​เคารพ​เส้นทาง​ของ​มาไจ แต่​มัน​ไม่​เหมาะ​กับ​นัก​ล่า​อย่าง​เรา
PrimalistPrimalistFromMaji
ข้า​เคารพ​เส้น​ทาง​ของ​จอม​อาคม แต่​สิ่ง​ที่​ตาย​ควร​ถูก​กิน มิใช่​ถูก​จับ​มา​เป็น​ทาส
PrimalistPrimalistFromWarlock
นัก​ล่า​เก็บ​ความ​ดุดัน​เอา​ไว้​แม้​ยาม​ตาย ซึ่ง​เรา​หยิบ​ยืม​ความ​ดุดัน​นั้น​มา​ได้
PrimalistPurchased1
การ​จู่โจม​ของ​นัก​ล่า​นั้น​รวดเร็ว​ร้ายแรง
PrimalistPurchased2
เก็บ​สิ่ง​ที่​เจ้า​สังหาร​เสีย
PrimalistPurchased3
จง​ดิ้นรน​ให้​เติบโต​เสีย เมื่อ​เจ้า​พร้อม ข้า​ย่อม​มี​อะไร​มา​สอน​เจ้า​เพิ่ม​เติม
กลับมาใหม่
การ​ขึ้น​ลำดับ​ขั้น​ใน​ป่า​เขา​นั้น​ย่อม​ไม่​ง่าย​แน่ สิ่ง​มี​ชีวิต​ไร้​ชื่อ​ยิ่ง​ใหญ่​คืบ​คลาน​อยู่​ใน​ป่า​วิเศษ​มากมาย อยู่​อย่าง​ทรมาน​และ​โศก​สลด​ตลอด​กาล พวก​มัน​อันตราย​ทว่า​ควร​ได้​รับ​เมตตา พวก​มัน​จึง​จะ​เป็น​เหยื่อ​ของ​เจ้า จง​มา​หา​ข้า​เพื่อ​เจ้า​ออก​ล่า​เสร็จ​สิ้น แล้วเรา​จะ​ฝึกฝน​ไป​ด้วย​กัน
ล่าด้วยเมตตา
ข้า​สัมผัส​ได้​ถึง​พลังงาน​เก่าแก่​ที่​เติบโต​ใน​ตัว​เจ้า ใช่ เจ้า​พร้อม​เรียน​รู้​แล้ว​ละ
ล่าด้วยเมตตา เสร็จสิ้น
เจ้า​กำลัง​เป็น​อะไร​มาก​ไป​กว่า​ที่​เคย วิสป์​ศักดิ์สิทธิ์​บอก​ข้า​ว่า​เจ้า​พร้อม​ต่อสู้​ไป​สู่​จุด​สูงสุด​ของ​กฎ​ของ​ธรรมชาติ​แล้ว จง​ตาม​หา​สิ่ง​มี​ชีวิต​ไร้​ชื่อ​ที่​อันตราย​ที่สุด อีกา​ที่​โสมม​ที่สุด​อัน​ได้​แก่​มอร์ริแกน​ผู้​มืด​ดำ มัน​เป็น​สัตว์​ร้าย​ที่​ดุร้าย​ยิ่ง เป็น​บ้า​เป็น​คลั่ง​ไป​ด้วย​โรค​ต้อง​สาป​ของ​มัน จง​หลบ​คม​จงอย​ของ​มัน​หรือ​สวม​ใส่​เกราะ​ที่​หนัก​ที่สุด​ที่​เจ้า​หา​มา​ได้ เมื่อ​เจ้า​ออก​ล่า​เสร็จสิ้น​แล้ว​ค่อย​กลับ​มา​หา​ข้า แล้ว​เรา​จะ​ออก​ตะลุย​ด้วย​กัน​ใน​ป่า​วิเศษ
ออกล่าอีกา
เจ้า​ได้​สยบ​มอร์ริแกน​ผู้​มืดดำ​แล้ว! ข้า​มอง​เห็น​ได้​จาก​ที่​วิสป์​โลด​แล่น​รอบ​ตัว​เจ้า สัตว์ร้าย​นั้น​จะ​กลับ​มา​ใหม่​เพราะ​มัน​เป็น​เพียง​ภาพ​เงา เป็น​เงา​ที่​ทอด​ผ่าน​แก่น​แท้​ชิ้น​หนึ่ง​ของ​ดรีออกต์​ที่​ติด​โรค​ต้อง​สาป ทว่า​การ​ต่อสู้​นั้น​ก็​หา​ได้​ไร้​ความ​หมาย​ไม่
ออกล่าอีกา เสร็จสิ้น
ถึง​เวลา​แล้ว เจ้า​พร้อม​สำหรับ​การ​ดิ้นรน​ครั้ง​สุดท้าย​เสีย​ที เจ้า​จะ​ไป​ถึง​ยอด​ได้​ก็​ต่อ​เมื่อ​เจ้า​ออก​ล่า​ผู้​ที่​ทรงพลัง​ที่สุด​ใน​ป่า​วิเศษ ซึ่ง​ผู้​นั้น​ก็​คือ{ข้า} แต่​ข้า​ย่อม​ไม่​อาจ​ต่อสู้​กับ​เจ้า​ได้​อย่าง​ดุดัน​เต็ม​เปี่ยม เพราะ​ข้า​เริ่ม​มอง​ว่า​เจ้า​เป็น​เพื่อน​ข้า​เสีย​แล้ว การ​ต่อสู้​นั้น​ต้อง​เป็น​ของ​จริง ต้อง​เป็นการ​ต่อสู้​ชี้​เป็น​ชี้​ตาย​อย่าง​แท้จริง และ​มี​เพียง​ผู้เดียว​ที่​มอบ​การ​ท้าทาย​สุดท้าย​ให้​กับ​เจ้า​ได้ นั่น​ก็​คือ​ราชัน​ใน​ม่าน​หมอก จง​กลับ​มา​หา​ข้า​เมื่อ​เจ้า​สยบ​เขา​ได้​สำเร็จ ข้า​จะ​สอน​บท​เรียน​สุดท้าย​ให้​กับ​เจ้า
สงครามแห่งป่าวิเศษ
ป่า​วิเศษ​ก้อง​สะท้อน​ไป​ด้วย​การ​พ่าย​แพ้​ของ​ราชัน​ใน​ม่าน​หมอก​ด้วย​น้ำมือ​เจ้า! บท​เรียน​สุดท้าย​นั้น​เรียบ​ง่าย​นัก จง​คิด​บท​เรียน​ของ​เจ้า​เอง ข้า​ให้​กับ​เจ้า​ได้​เพียง​ความ​ชัดเจน {เจ้า}​เป็น​ยอด​นัก​ล่า​แล้ว ไม่มี​ใคร​ใน​ดินแดน​นี้​ที่​ต่อกร​กับ​เจ้า​ได้​อีก​ต่อ​ไป มัน​เป็น​หน้าที่​ของ​เจ้า​ที่​จะ​ออก​ตะลุย​เป็น​อิสระ​ตาม​ธรรมชาติ​อย่าง​ดุร้าย​ท่ามกลาง​ม่าน​หมอก
สงครามแห่งป่าวิเศษ เสร็จสิ้น
เรา​จะ​ได้​พบ​กัน​ใหม่ เพื่อน แต่​กาล​ของ​ข้า​ผ่าน​พ้น​ไป​แล้ว แล้ว​ข้า​ก็​จะ​ลด​ถอย​ลง... ข้า​ไม่​คิด​ว่า​ความ​ตาย​ร่ำ​รอ​ข้า​อยู่​ที่​ปลายทาง มี​เพียง​การ​จาง​หาย​ไป​อย่าง​ช้าๆ เท่านั้น จน​กระทั่ง​ทุก​คน​ทุก​ผู้​ที่​รู้จัก​ข้า​จะ​สงสัย​ว่า​พวก​เขา​พบ​เจอ​ข้า​ครั้ง​สุดท้าย​มา​ตอน​ไหน พวก​เขา​จะ​เล่า​เรื่อง​ราว​ช่วง​เวลา​ทั้ง​ดี​และ​ร้าย​ราวกับ​จะ​ไม่​ได้​พบ​เจอ​ข้า​อีก เพราะ​กาล​เวลา​จะ​ทำให้​พวก​เขา​คลาย​กังวล​ก่อน​ที่​เส้น​ทาง​ของ​เรา​จะ​กลับ​มา​บรรจบ​กัน​ใหม่ นี่​หา​ใช่​การ​จาก​ลา​ชั่วนิรันดร์​ไม่ แต่​เป็น​เพียง... การ​อำลา​ใน​ครา​นี้​เพียง​เท่า​นั้น
สิ้นสุดการเดินทาง
เรา​คือ​สิ่ง​ที่​เรา​ทำ​ใน​ป่า​นี้ ข้า​ออก​ล่า​เพื่อ​กิน ข้า​กิน​เพื่อ​ประทัง​ชีวิต สิ่ง​มี​ชีวิต​ทุกอย่าง​ก็​เป็น​เช่น​เดียวกัน​ไม่ใช่​หรือ? แต่​สิ่ง​เดียว​ที่​แตกต่าง​กัน​ก็​คือ​ข้า​เป็น​ยอด​นักล่า ข้า​เป็น​ผู้​เดียว​ที่​ไม่มี​ใคร​ออก​ล่า กระทั่ง​ราชัน​ใน​ม่าน​หมอก​ยัง​มี​นักล่า อย่าง​ผู้​ตระบัดสัตย์​หรือ​ผู้คุ้มครอง​ชายป่า​ที่ต่าง​มี​อัตตา​และ​ความ​สำคัญ​ตน​ผิด​ไป​ทั้ง​คู่ แต่​ไม่ใช่​ข้า ข้า​เป็น​เพียง​ศิลา​สลัก​ที่​ดำรง​อยู่​ใน​ตำแหน่ง​สำคัญ​ใน​รากฐาน​ของ​ธรรมชาติ เมื่อ​ข้า​จาก​ไป ผู้​อื่น​ก็​จะ​เข้า​มา​แทน
บทบาท
ดิน​แดน​นี้​ไม่​ได้​เป็น​อย่าง​ที่​ปรากฏ แต่​เจ้า​คง​เดา​ได้​แล้ว​ละ ใน​ที่​แห่ง​นี้ สิ่ง​ที่​เป็น​จริง​และ​ความ​หมาย​ของ​มัน​อาจ​พร่า​มัว​เสีย​จน​เป็น​หนึ่ง​เดียว นี่​เป็น​เหตุ​ที่​ชื่อ​นั้น​มี​อำนาจ ไม่​ได้​เป็น​เพราะ​คำ​หรอก แต่​เป็น​เพราะ​แนวคิด​ที่​บังเกิด​จาก​คำ​เหล่า​นั้น การ​ตั้ง​นิยาม​ให้​กับ​สิ่ง​หนึ่ง​เป็นการ​มอบ​อิทธิพล​ให้​กับ​สิ่ง​นั้น... แต่​ข้า​คิด​ว่า​เจ้า​ก็​มี​อันตราย​อยู่​คล้าย​กัน​ใน​โลก​ของ​เจ้า เพราะ​ใน​บรรดา​กลิ่น​อาย​หลาย​ต่อ​หลาย​อย่าง เจ้า​มี​กลิ่น​หนึ่ง​อัน​เจือ​จาง​ที่​ทำให้​ข้า​นึก​ถึง​ดรีออกต์
ป่าวิเศษ
เจ้า​อาจ​เรียก​ท่าน​ว่า​เทพี แต่​ข้า​เรียก​พวก​ท่าน​ว่า​สาม​พี่่น้อง​สตรี บาง​คน​อาจ​เรียก​ว่า​เจต​จำนง​ของ​หมู่​ธรรมชาติ​ก็​เป็น​ได้ พวก​เรา​อาจ​คิด​ถูกกัน​หมด​ก็​ไม่แปลก พวก​ท่าน​อยู่​ใน​ป่า​วิเศษ​นี้ หรือ​พวก​ท่าน​อาจ​{เป็น}​ป่า​วิเศษ​เสีย​เอง ดรีออกต์​ได้​เสีย​สละ​ตัว​เอง​ไป​กับ​การ​สร้าง​ดินแดน​นี้​อย่าง​ทั่ว​ถึง​และ​ลึก​ซึ้ง​จน​เหลือ​เพียง​เล็ก​น้อย เหลือ​เพียง​เศษ​เสี้ยว​ใน​ต้นไม้​ทุกต้น หิน​ทุก​ก้อน สัตว์​ทุก​ตัว อาจ​มอบ​เสียง​ให้​กับ​ผู้​ถูก​เลือก​ไม่​กี่​คน​ก็​เป็น​ได้... จาก​ที่​ข้า​เคย​ได้ยิน​มา​จาก​พวก​นัก​เดินทางใน​แผ่นดิน​นี้​น่ะ​นะ
ดรีออกต์
มี​หลาย​ต่อ​หลาย​คน​ที่​เดิน​เส้นทาง​นี้​ใน​ช่วง​ฤดู​แรก​เริ่ม ม่าน​หมอก​นี้​ให้การ​ต้อนรับ​เป็น​อย่าง​ดี​ใน​ตอน​นั้น นำพา​ไอ​อุ่น​และ​แสง​สว่าง​ที่​ขาด​หาย​ไป​ใน​ดินแดน​ของ​เจ้า​และ​ดิน​แดน​ของ​เรา แต่​กาล​นั้น​มัน​ผ่าน​มา​เนิ่น​นาน หลาย​ต่อ​หลาย​ฤดูกาล​ที่​ข้า​ไม่​อาจ​นับ พวก​เขา​เป็น​นัก​เดินทาง​เพราะ​ที่​นี่​ไม่ใช่​ปลาย​ทาง​ของ​พวก​เขา เป็น​เพียง​เส้น​ทาง​หนึ่ง​ที่​นำ​ไป​ยัง​แห่ง​หน​อื่น เฉก​เช่น​ความ​ฝัน​ที่​อยู่​ระหว่าง​การ​นอน​และ​การ​ตื่น
นักเดินทาง
ดินแดน​เจ้า​มี​ไฟ​ลูก​มหึมา​อยู่​บน​หัว​รึ? มี​คน​เคย​บอก​เล่า​เรื่อง​นี้​มา​ก่อน แต่​นัก​เดินทางใน​ฤดู​แรก​เริ่ม​เคย​พูด​ว่า​ไฟ​นั้น​เร้น​กาย​เบื้อง​หลัง... ม่าน​ขี้​เถ้า​และ​หมอก​ที่​บดบัง 'ท้องฟ้า'... นี่​เป็น​เรื่อง​เหลว​ไหล​ที่​ปรากฏ​อยู่​บ่อย​ครั้ง​ใน​นิทาน​ของ​เจ้า พวก​เขา​เคย​ว่า​ไว้​ว่าที่​นี่​เป็น​ที่​หลบ​ภัย​ใน​ยาม​หนาว​และ​การ​ดิ้นรน​อัน​ขมขื่น พวก​เขา​กิน​ผลไม้ ล้าง​เนื้อ​ล้าง​ตัว​ใน​แม่น้ำ ยินดี​ที่​ได้​มี​ชีวิต​อยู่​ใน​ช่วง​เวลา​สั้นๆ ที่​พวก​เขา​ได้​อยู่​อาศัย
ดวงตะวัน
ข้า​นึก​ภาพ​ไม่​ออก​เลย​สัก​นิด! กลุ่ม​ชน​เจ้า​อ้าง​ว่า 'ท้องฟ้า' เป็น​โดม​สี​ฟ้า​ยักษ์​ใหญ่ แต่​บาง​ครั้ง​กลุ่ม​ชน​เจ้า​ก็​อ้าง​ว่า​มัน​มี​สีดำ และ​บางที​ก็​เป็น​สีสัน​มากมาย​ที่​เกิด​จาก 'ตะวัน' เนี่ย​นะ? แล้ว​ยัง​มี​ลูก​สี​เงิน​อยู่​บน​นั้น​ที่​อยู่​ตรง​ข้าม​กับ​ลูกไฟ​ด้วย ดวงตะวัน​และ​ดวง​จันทร์... อยู่ๆ ข้า​ก็​รู้สึก​ว่า​พวก​เขา​ชิงชัง​กัน​ขึ้น​มา... อยู่​ตรง​ข้าม​กัน​นัก ทว่า​มี​ความ​สูง มี​แสง และ​มี​ความ​นิยม​ทัด​เทียม​กัน... มัน​ทำให้​ข้า​หมองหม่น​จน​น้ำตา​ไหล แม้​ข้า​จะ​ไม่รู้​สาเหตุ​ก็ตาม ความ​ใกล้​ชิด​นั้น​​ควร​นำพา​ความ​รัก​และ​ความ​ร่วม​มือ​กัน ไม่​ใช่​ความ​เกลียด​ชัง​และ​ความ​ริษยา...

เอาละ ข้า​กลับ​เพ้อ​ฝัน​ขึ้น​มา​เป็น​เรื่อง​เป็น​ราว ข้า​ขอโทษ​ที่​เอาแต่​ฝัน​เฟื่อง​ขึ้น​มานะ การ​จินตนาการ​อะไร​แบบ​นี้​เป็น​เรื่อง​อันตราย​ใน​ป่า​วิเศษ
ท้องฟ้า
มัน​ผ่าน​มา​นาน​นม​แล้ว​ละ ความ​ทรงจำ​เลือน​ราง​เฉก​เช่น​ม่าน​หมอก​ที่​ข้า​จำ​ได้ ข้า​ตะลุย​ไป​ตาม​ป่า​นี้​มา​โดย​ตลอด ก่อน​ที่​จะ​มี​เส้น​ทาง​ใดๆ ก็ตาม ข้า​อาจ​เป็น​ผู้​ที่​สร้าง​เส้นทาง​เหล่า​นี้​ขึ้น​มา​เอง​เสีย​ด้วย​ซ้ำ จาก​การ​เดิน​ซ้ำ​แล้ว​ซ้ำ​เล่า​ใน​วัฏจักร​ฤดูกาล​ที่​ไร้​กาล​เวลา ตอน​นั้น​ป่า​ยัง​เด็ก​นัก ข้า​เอง​ก็​เช่น​กัน ตอน​นั้น​ก็​มี​มาไจ​อยู่​มากมาย​กว่า​นี้ หาก​เจ้า​เคย​ได้​พบ​เจอมา​ก่อน​น่ะ ใน​แง่​หนึ่ง​ดินแดน​นี้​ก็​ถูก​ดรีออกต์​สร้างสรรค์​อย่าง​ประณีต​ให้​กับ​พวก​เขา ความ​เลื่อม​ไส​นั่น​อาจ​นำพา​ราชัน​ใน​ม่าน​หมอก​มา​ที่​นี่​ก็​เป็น​ได้... ศรัทธา​เป็น​พลัง​เดียว​ใน​บรรดา​สิ่ง​ที่​ถูก​สร้าง​ที่​ทำให้​สิ่ง​ที่​ไม่มี​จริง​นั้น​เป็น​จริง​ขึ้น​มา
ต้นกำเนิดของป่าวิเศษ
ข้า​ไม่มี​ปัญหา​อะไร​กับ​เขา เขา​อยู่​ห่าง​จาก​ข้า​เป็น​อย่าง​มาก และ​ข้า​ไม่​ออก​ล่า​เขา เพราะ​มัน​ไม่ใช่​หน้าที่​ของ​ข้า​ที่​จะ​เข้าไป​ขัด​ขวาง เขา​กับ​มาไจ​ได้​ต่อสู้​เพื่อ​ช่วง​ชิง​ดิน​แดน​นี้มา​หลาย​ต่อ​หลาย​ฤดูกาล ข้า​ว่า​ต่าง​ฝ่าย​ต่าง​ไม่​เข้า​อก​เข้าใจ​ความ​เจ็บ​ปวด​ของ​อีก​ฝ่าย​ดอก เหล่า​มาไจ​ต่อสู้​เพื่อ​ปกป้อง​บ้าน​เกิด​ของ​พวก​เขา แต่​ราชัน​ใน​ม่านหมอก​มา​จาก​สถาน​ที่​ที่​เลว​ร้ายก​ว่าที่​แห่ง​นี้​มาก เขา​เป็น​สิ่ง​มี​ชีวิต​ที่​เหล่า​มาไจ​ไม่​อาจ​เข้าใจ​ได้... การ​กระทำ​ของ​เขา​ดู​เป็น​ปรปักษ์​และ​ชั่วร้าย แต่​มัน​เป็น​เพียง​วิถี​ชีวิต​จาก​ถิ่น​ที่​เขา​จาก​มา​เท่านั้น เจ้า​จะ​เกลียด​หนู​ที่​กัด​กิน​เมล็ดพันธุ์​ที่​ตก​ไหม? อาจ​เกลียด​ก็​เป็น​ได้​หาก​เจ้า​เป็น​พุ่ม​ไม้​ที่​มอง​ว่า​เมล็ด​พันธุ์​เหล่า​นั้น​เป็น​ลูก​หลาน​เจ้า
ราชันในม่านหมอก
ราชัน​ใน​ม่าน​หมอก​หา​ได้​นำ​ความ​มืด​มิด​มา​สู่​ป่า​วิเศษ​ไม่ ป่า​ไม้​ยัง​คง​เจริญ​เติบโต แสง​สว่าง​นั้น​ยัง​อยู่ เพียง​แต่​เรา​มอง​ไม่​เห็น​เท่านั้น มัน​เป็น​สิ่ง​อื่น​โดย​สิ้น​เชิง สิ่ง​อื่น​ที่​แปลก​ใหม่ มัน​คือ... {ความ​ไร้​แสง} เขา​มุ่ง​ที่​จะ​เปลี่ยน​ธรรมชาติ​ของ​สถาน​ที่​นี้​เพื่อ​ให้​มี​พรรค​พวก​อย่าง​เขา​ได้​หนี​พ้น​จาก​สถานะ​ความ​ว่าง​เปล่า​เสมือน​ฝัน ข้า​เคย​ออก​ล่า​ไป​จนถึง​เขตแดน​ระหว่าง​ที่​นี่​กับ​ที่​นั่น โลก​ของ​เขา​อยู่​ทิศทาง​ตรง​กัน​ข้าม​กับ​เจ้า โดย​มี​ป่า​วิเศษ​อยู่​ระหว่าง​สอง​โลก​นั้น...

ดินแดน​ที่​เขา​จาก​มา​นั้น​เป็น​ดิน​แดน​แห่ง​ภาพ​เงา อยู่​หลัง​เวที​ลับแล​ของ​ละคร​แห่ง​ชีวิต​ โดย​ไม่มี​การ​คิดถึง​เงา​ที่​ทอด​ผ่าน​แม้แต่​น้อย มัน​เป็น​ดิน​แดน​ของ​เหล่า​ผู้​ไร้​ชื่อ สิ่ง​ที่​ไม่​ได้​ไร้​เพียง​ชื่อ แต่​ยัง​ไม่​อาจ​เป็น​อีก​ด้วย โลก​ของ​พวก​เขา​คือ​มุม​มอง​ของ​ความ​ทรมาน​และ​ความ​ระทม​ไร้​ที่​สิ้น พวกเขา​ไม่​อาจ​มี​ลูก​หลาน​ได้​ใน​ความ​ไร้​แสง​สี​ม่วง​ของ​ดิน​แดน​นั้น ทายาท​ของ​พวก​เขา​จึง​ต้อง​ติด​อยู่​ใน​ชะตา​การ​ไร้​ตัว​ตน​ไร้​ชื่อ​ต่อ​ไป พวก​เขา​มี​จำนวน​เพิ่ม​ขึ้น​ไร้​ที่​สิ้น เต็ม​ไป​ด้วย​สรรพสิ่ง​ที่​ไม่​อาจ​เป็น และ​ความ​เงียบ​งัน​ที่​คำราม​อย่าง​งัน​เงียบ​กลับ​แผด​เสียง​ดัง​ขึ้นไป​ทุกที ใน​ยาม​ที่​พวก​เขา​ต่าง​โห่​ร้อง​ด้วย​ความ​กลัว​และ​ครวญ​คราง​หา​การ​ปลดปล่อย ข้า​สงสาร​พวก​เขา​นัก แต่​ไม่มี​ใคร​ทำ​อะไร​ได้​เลย หาก​ข้า​ตั้ง​ชื่อ​ให้​พวก​เขา​ได้ ข้า​คง​ทำ​แน่... แต่​ข้า​จะ​ตั้ง​ชื่อ​ให้​สิ่ง​ที่​ไม่​อาจ​นึกถึง​ได้​อย่างไร​เล่า?
โรคต้องสาป
ผู้​ไร้​ชื่อ​เคย​ถูก​นำ​มา​ที่​นี่​เมื่อ​นาน​มา​แล้ว ตอน​ที่​นัก​เดินทาง​ผู้​หนึ่ง​เผลอ​ตั้ง​ชื่อ​ให้​กับ​ราชินี​ผิว​กระเบื้อง ทำให้​เธอ​กลาย​เป็น​จริง​ขึ้น​มา อาณาจักร​ของ​เธอ​ใน​โลก​ของ​เจ้า​นั้น​ล่ม​สลาย​ไป​แล้ว ข้า​หา​ได้​รู้​เหตุการณ์​หรือ​สาเหตุ​ไม่ แต่​ลูก​หลาน​เงา​ของ​เธอ​หลบ​หนี​กลับ​มายัง​ป่า​วิเศษ แล้ว​เพิ่ม​จำนวน​ใน​ช่วง​ฤดู​ที่​พ้น​ผ่าน พวก​เขา​ร่ำไห้​ไป​ชั่ว​นิรันดร์ โศกสลด​ไร้​ที่​สิ้น เป็น​ความ​ทุกข์​ระทม​ที่​พวก​เขา​แบก​รับ​มา​จาก​การ​มี​อยู่​ของ​พวก​เขา​ก่อน​หน้า​นี้ ที่​เด่น​ชัด​ขึ้น​มา​จาก​การ​สูญ​เสีย​แม่​ของ​พวก​เขา ข้า​มอบ​ความ​เมตตา​ให้​พวก​เขา​เท่า​ที่​จะ​ได้ เฉก​เช่น​ที่​ข้าม​อบ​ความ​เมตตา​แก่​สัตว์​ที่​บาด​เจ็บ
ผู้ไร้ชื่อ
ราชัน​ใน​ม่าน​หมอก​ไม่ใช่​ผู้​แรก​ที่​หลบ​หนี​จาก​ดิน​แดน​แห่ง​ความ​ไร้​ชื่อ​อัน​ว่าง​เปล่า เมื่อ​หลาย​ต่อ​หลาย​ฤ​ดู​ก่อน มี​ชาย​หนุ่ม​ขี้​สงสัย​เดิน​เข้า​มายัง​ป่า​วิเศษ​ระหว่าง​ที่​เดินทาง​ไป​ที่​อื่น เขา​หยุด​รอ​อยู่​ที่​น้ำตก​แล้ว​ฝันเฟื่อง​ขึ้น​มา ตั้ง​ชื่อ​ให้​กับ​สิ่ง​มี​ชีวิต​ต่างๆ ที่​เขา​คิด​ว่า​มี​ตัว​ตน​ลอบ​เร้น​อยู่​ใน​หมู่​ไม้ เขา​กลับ​จินตนาการ​ถึง​แม่​ที่​ทรง​พลัง​จาก​ดินแดน​เงา แล้ว​ดัน​ตั้ง​ชื่อ​ให้​เธอ​ไป​ด้วย​ความ​เขลา ชื่อ​นั้น​หา​ได้​เป็น 'ราชินี​ผิว​กระเบื้อง' ไม่ นั่น​เป็น​เพียง​ฉายา​เท่านั้น เป็น​คำ​ที่​ปลอดภัย​ที่​จะ​พูด​ถึง​เธอ​อย่า​ง​อ้อมๆ

นัก​เดินทาง​คน​นั้น​เดินทาง​ต่อไป แต่​{เธอ}​ปรากฏ​กาย​พร้อม​กับ​ลูก​หลาน​ของ​เธอ​เข้า​มา​นับ​ไม่​ถ้วน ชาย​หนุ่ม​คน​นั้น​ไม่ใช่​คน​สำคัญ​และ​เขา​ย่อม​ตาย​ไป​นาน​แล้ว​แน่ๆ แต่​จินตนาการ​ไร้​สาระ​ของ​เขา​และ​การ​ตั้ง​ชื่อ​ส่งเดช​เป็น​ต้น​เหตุ​ของ​โศกนาฏกรรม​และ​ความ​เจ็บ​ปวด​มากมาย​ที่​ยัง​ดำรง​มา​จวบ​จน​ปัจจุบัน เวลา​ที่​ผู้​อาศัย​ใน​ป่า​วิเศษ​บอก​เจ้า​ว่า​อย่า​ได้​ใช้​ชื่อ​แท้ พวก​เขา​ไม่​ได้​ล้อ​เล่น
ราชินีผิวกระเบื้อง
ที่​นี่​ควร​เป็น​ดินแดน​ศักดิ์สิทธิ์​อัน​แสน​สงบ​และ​รุ่งโรจน์​สำหรับ​เหล่า​มาไจ และ​จาก​นั้น​ก็​เป็น​ที่​แบบ​เดียวกัน​ให้​กับ​กลุ่ม​ชน​ของ​พวก​เขา​ใน​โลก​ของ​เจ้า ป่า​วิเศษ​นี้​ถูก​สร้าง​ขึ้น​มา​เป็น​ของ​ขวัญ​ตั้งแต่​แรก ความ​เศร้า​หมอง​แอบ​คืบ​คลาน​เข้า​มา​ใน​ใจ​ข้า​เมื่อ​ข้า​นึกถึง​จุด​มุ่ง​หมาย​ที่​ไม่​อาจ​เป็น​ของ​สถาน​ที่​นี้ ดรีออกต์​อาจ​เสีย​สละ​ตน​มาก​จน​เกิน​ไป... หรือ​ว่า​ธรรมชาติ​อาจ​มี​วิธี​เติบโต​และ​เปลี่ยนแปลง​เกิน​การ​ควบคุม​ของ​ผู้​ใด มัน​เป็น​ไป​ได้​ว่า​เหล่า​มาไจ​กำลัง​รวม​จำนวน​และ​กำลัง​เพื่อ​มา​ยึด​ป่า​นี้​คืน แต่​หาก​พวก​เขา​ทำ​ไม่ได้ วัฏจักร​ความ​เป็น​ความ​ตาย​ก็​เป็น​เช่น​นี้ ข้า​ไม่มี​หน้าที่​เข้า​ไป​แทรก​แซง
มาไจ
{เจ้า}​รู้จัก​ไอ​นาร์​ด้วย​รึ เขา​เป็น​คน​แรก​ที่​ข้า​เคย​พบ​เจอ​มา​ก่อน ความ​ทรง​จำ​แรก​เริ่ม​ของ​ข้า​คือ​การ​ตะลุย​ออก​ล่า​ไป​ตาม​ป่า​ร่วม​กับ​เขา แต่​ข้า​จำ​ไม่​ได้​ว่า​มัน​เริ่ม​ขึ้น​ตอน​ไหน หรือ​เรา​เดินทาง​มา​จาก​แห่ง​ใด มัน​เหมือน​กับ​การ​ตื่น​ขึ้น​มา​จาก​ฝัน​แล้ว​กลับ​เข้า​ไป​ใน​ฝัน​พร้อม​กัน... แล้ว​รู้​อะไร​ไหม? เขา​กลับ​รู้จัก​ชื่อ​ข้า​ขึ้น​มา ชื่อ​จริง​ของ​ข้า​ที่​ไม่​เคย​บอก​ใคร​มา​ก่อน เขา​บอก​ว่า​เขา​รัก​ข้า และ​ข้า​รู้​ว่า​เขา​ตั้งใจ​อย่าง​แท้จริง ไม่​ว่า​ยัง​ไง​มัน​ก็​เป็น​ความ​ทรงจำ​แรก​ที่​มี​ค่า​นัก
ไอนาร์
เธอ​ทำ​ใน​สิ่ง​ที่​เชื่อ​ว่า​ถูก​ต้อง นั่น​เป็น​เส้น​ทาง​เดียว​สำหรับ​ปัจเจก​ชน​ที่​มี​เจตจำนง​เสรี นั่น​คือ​หัวใจ​ของ​ป่า​วิเศษ​ที่​เด่น​ชัด เจตจำนง​เสรี​นั่น​แล หาก​ข้า​เข้าไป​ช่วย มัน​จะ​เป็นการ​แทรกแซง ข้า​หวัง​ว่า​เธอ​จะ​ครอง​ชัย​จริงๆ แต่... เธอ​ต้อง​ชิง​ชัยชนะ​มา​ด้วย​ตนเอง
ผู้คุ้มครองชายป่า
เขา​ทำใน​สิ่ง​ที่​เชื่อ​ว่า​ถูกต้อง นั่น​เป็น​สิ่ง​มี​ชีวิต​ที่​มี​ความ​คิด​ใดๆ พึง​กระทำ ข้า​ไม่​เห็น​ควร​กับ​การ​ที่​เขา​ใช้​สิ่ง​ที่​ตาย เพราะ​เหยื่อ​ควร​ถูก​กิน ไม่ใช่​ถูก​ทำให้​เป็น​ทาส แต่... กระทั่ง​กฎ​ของ​ธรรมชาติ​ยัง​มี​เงา​ของ​มัน ข้า​ไม่​อาจ​เดียด​ฉันท์​ความ​มืด​ได้ ไม่​เช่น​นั้น​ข้า​จะ​เดียด​ฉันท์​แสง​สว่าง​เช่น​กัน
ผู้ตระบัดสัตย์
ข้า​สงสัย​มา​ตลอด​ว่า​สิ่ง​นั้น​ไป​อยู่​ใน​ไหน​ใน​กฎ​ของ​ธรรมชาติ ข้า​เชื่อ​ว่า​เธอ​เป็น​ตัวแทน​ของ​ความ​เจ็บ​ปวด​ของ​ผู้​ไร้​ชื่อ สรรพ​สิ่ง​เหนือ​คณา​นับ​ที่​กรีด​ร้อง​อย่าง​เงียบ​งัน​ใน​ดินแดน​เงา​แห่ง​การ​ไร้​ตัวตน​ไป​ตลอดกาล ใคร​สัก​คน​คงจะ​ตั้ง​ชื่อ​ให้​กับ​เธอ​มา​นาน​นัก แต่​เรา​ไม่มี​วัน​รู้​ชื่อ​ของ​เธอ... และ​ตราบ​ใด​ที่​เรา​ยัง​ไม่รู้ เธอ​ก็​ไม่​อาจ​ถูก​ขับ​ไล่​ไป​โดย​แท้
ความระทมเดินดิน
ข้า​เคย​เห็น​รูป​ปั้น​สองพี่น้อง​สาว​โบราณ​ที่​ต่อสู้​กัน ข้า​ไม่รู้​ว่า​พวก​เธอ​เป็น​ใคร แต่​การ​อยู่​ใกล้​กับ​พวก​เธอ​ทำให้​ข้า​รู้สึก​ว่า... น่า​ขนลุก...
รูปปั้นสองพี่น้องรบพุ่ง
ดรีออกต์​เคย​มอบ​ไม้​ชนิด​พิเศษ​แก่​กลุ่ม​ชน​ใน​โลก​เจ้า ไม้​ที่​เติบโต​ใน​เขตแดน​อัน​มืดมน​ระหว่าง​ดิน​แดน​นี้​กับ​ดิน​แดน​ถัด​ไป... เป็น​ไม้​หัวใจ​ไร้​ชื่อ ซึ่ง​เป็น​ชนิด​แม้แต่​เทพเจ้า​เล่ห์​ยัง​ไม่มี​อิทธิพล​เสีย​ด้วย​ซ้ำ...
เทพเรเวนเจ้าเล่ห์
ดรีออกต์มี​อยู่​หลาย​ต่อ​หลาย​ชื่อ เฉก​เช่น​จิตวิญญาณ​และ​สรรพ​สิ่ง​ที่​เป็น​ส่วน​ประกอบ​ของ​มัน มัน​ก็​เหมือน​กับ​ธรรมชาติ​นั่น​แล มัน​ยาก​ที่​จะ​แยก​ส่วน​ต่างๆ ออก​จาก​สิ่ง​ใด​สิ่ง​หนึ่ง
เทพี
อีก​เรื่อง​นึง​นะ เพื่อน​ข้า... ข้า​ชื่อ​ฟลาเวีย ยินดี​ที่​ได้​พบ​กับ​เจ้า​จริงๆ เสีย​ที
ทักทายอย่างเป็นทางการ

Flavia_Greeting_01_01.ogg

Flavia_Greeting_01_02.ogg

Flavia_Greeting_01_03.ogg

Flavia_Greeting_01_04.ogg

Flavia_Greeting_01_05.ogg

Flavia_Greeting_01_06.ogg

Flavia_Greeting_02_01.ogg

Flavia_Greeting_02_02.ogg

Flavia_Greeting_02_03.ogg

Flavia_Greeting_02_04.ogg

Flavia_Greeting_02_06.ogg

Flavia_Greeting_03_01.ogg

Flavia_Greeting_03_02.ogg

Flavia_Greeting_03_03.ogg

Flavia_Greeting_03_04.ogg

Flavia_Greeting_03_05.ogg

Flavia_Greeting_03_06.ogg

Flavia_Greeting_04_01.ogg

Flavia_Greeting_04_02.ogg

Flavia_Greeting_04_03.ogg

Flavia_Greeting_04_04.ogg

Flavia_Greeting_04_05.ogg

Flavia_Farewell_01_01.ogg

Flavia_Farewell_01_02.ogg

Flavia_Farewell_01_03.ogg

Flavia_Farewell_01_04.ogg

Flavia_Farewell_01_05.ogg

Flavia_Farewell_02_01.ogg

Flavia_Farewell_02_02.ogg

Flavia_Farewell_02_03.ogg

Flavia_Farewell_02_04.ogg

Flavia_Farewell_02_05.ogg

Flavia_Farewell_03_01.ogg

Flavia_Farewell_03_02.ogg

Flavia_Farewell_03_04.ogg

Flavia_Farewell_03_05.ogg

Flavia_Farewell_04_01.ogg

Flavia_Farewell_04_02.ogg

Flavia_Farewell_04_03.ogg

Flavia_Farewell_04_04.ogg

Flavia_Farewell_04_05.ogg

Flavia_Farewell_04_06.ogg
Edit

Wikis Content is available under CC BY-NC-SA 3.0 unless otherwise noted.