An Exile...? Please, you must help me.
I-... I don't know where I am or how I got here. I don't remember my name... I don't-... I don't remember anything. I suppose for now you can call me... Cavas...
— แนะนำตัว |
All these memories we've collected... When I gaze upon them, I feel as though I'm close to remembering something important. Like there are memories trapped in my mind but I just can't quite reach them.
Oh. Oh dear. Oh DEAR! I've remembered something! Exile, it is time we go to the Nexus.
— ศูนย์รวม |
I remember this! This place is the Nexus of... uh... something. The name doesn't matter. What matters is what it can do! A doorway! A doorway into these memories!
Here. Take them and lay them out in this machine. It will reinforce the stability of the memories. They won't last too long, mind you, but they'll remain long enough to be explored. Build a path to the memories that lay out of reach. I'm sure this will help us. Sure of it!
— เชื่อมความทรงจำ |
Yes, that was wonderful Exile. For a brief moment I felt whole again. Here, let me try something...
Hello Exile, my name is-...
Oh. Oh dear. I thought, maybe... But no.
Well perhaps we can try again. Though the machine seems to keep the memories more stable, they still degrade. Keep that in mind - because I'm not so sure I will be able to.
— เชื่อมความทรงจำ |
I don't know who I am, but I do know that this... thing here is important. That there are answers inside.
You look strong... Could you spare a moment to help an old man? Perhaps we can solve this mystery together.
— ความทรงจำที่สูญหาย |
How strange... I can see through your eyes. This place seems so familiar, yet... There! That strange object is important, I'm sure of it!
— VenariusFirstMission |
Oh dear! It seems your time here is limited. Make haste! I feel the world around us dissolving!
— VenariusFirstObject |
I... I think this was a memory of mine. It has been corrupted, but I indeed recall fragments... A sunny day at the beach when I was but a boy. I remember the warm sand between my toes. I chose a seashell to bring home... A happy day.
But... I do not remember taking the shell home. I do not remember home at all. So much is yet missing... Wait! I remember seeing another of these memories. Where was it? Oh dear. I don't remember...
I'll take this with me. I might remember if I take it with me. I hope we run into each other again soon.
— ความทรงจำที่สูญหาย |
I thought for a moment I knew that place... I cannot be sure, and now it is gone. Oh dear... Wait...! I think I remember seeing another one of these memories somewhere... Where was it? Oh dear. I don't remember.
I must have a look around. It was around here somewhere... Or was it back in that cave? Was I in a cave? Hmm.
— ความทรงจำที่สูญหาย |
It's alright, Exile. I'm sure that memory was nothing I truly needed... after all, how many memories does a man really need to be considered himself again? We'll keep looking.
— ความทรงจำที่สูญหาย |
An Exile...? Please, you must help me -
Oh, it's you, my friend. I can't seem to hold on to my thoughts for long...
Can you spare another minute to help me? Enter this memory... let us experience it together so that we might ascertain its owner.
— ความทรงจำที่สูญหาย |
Even shattered as I am, I know that memories floating around like this is not... normal. I believe something terrible has happened to me.
What if other men fall victim? What if mothers forget their children? What if... what if the children are left alone and scared to fend for themselves in a world of nightmare... Exile, can you fathom the horror?
— ชิ้นส่วนความทรงจำ |
I remember nothing at all, save the flash of the sun on my mortal skin in a dream. I was a living man. I know I was. Ask me again when we have retrieved further memories, and I shall hopefully have more to tell you.
— อดีตของคาวาส |
I was... a good man! I fought for God. I remember saying so. That symbol... the Descry... it stirs my half-remembered blood to think of it. I wanted to do good things. Important things. Can you imagine finding the truth of oneself on the wrong side of morality? I have thought long on this fearful notion... but now I know, exile, and that relieves me. I am no longer afraid to recover more of my memories.
— อดีตของคาวาส |
ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าฉันเป็นนักรบ ใช่ฉันจำได้ว่าดูขบวนพาเหรดอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาผ่านทาง Oriath Square ตั้งแต่ยังเป็นเด็กและฉันยังสามารถรู้สึกถึงความพึงพอใจในวันที่ฉันสวมเสื้อคลุมอย่างแท้จริง ความเจ็บปวดและการเสียสละทั้งหมดคุ้มค่าที่จะทำเพื่อปกป้องมนุษยชาติ ... เพื่อปกป้องเด็ก ๆ ...
— อดีตของคาวาส |
I was a Templar, yes, but now I remember that I secretly despised them. I understood that they were a diseased organization prone to brutal oppression. Friend, was I exiled as well? I cannot imagine my resentment would have gone over well with my superiors. Maybe I kept my thoughts to myself and lived a life of quiet desperation, but I feel like I was the kind of man to act.
So what did I do?
— อดีตของคาวาส |
Exile, there is something about all this that I cannot fathom. The memories I somewhat understand. A man's thoughts, a woman's remembrance, a child's sorrow - these things come from the living, or the once-living. They are real. But the ancient bridges that you cross between memories? Those were already out there. They came from no man, woman, or child of our land.
I suspect those pathways are not made of the iron we think we see. To dwell on their origins or true nature could send one over the brink, I suspect!
— สะพานความทรงจำ |
These are memories, yes, but they are also real in a sense. We feel pain within them. We find real material objects within them. Yet some of these objects are not quite right. It is as though they are stuck, half-remembered.
There's a device in the Nexus that seems attuned to such objects. It seems to draw upon their properties to create something new. Its creator must have been seeking something very important in his or her past... I wonder if they ever found it.
— เครื่องสังเคราะห์ |
It is time, friend. Energy courses through my being. I sense an opportunity to weave together my memories. Let us abscond to the Nexus!
— VenariusMemoryRunTime |
An Exile...? Please, you must help me... do... something...
— พูดคุยกับคาวาส |
An Exile...? Please, you must help me... do... something... I can't remember...
— พูดคุยกับคาวาส |
Oh, hello there! I was meant to do something, but I can't for the life of me remember what... Let's try this again later.
— VenariusGenericError3 |
I sense within myself a natural affinity for the curious. I am not overly curious myself, but rather, I appreciate the rare resource that is a scientific soul. The child's work is crucial to protect mankind from the nightmare that lurks... out there. Her work must continue no matter the cost.
— VenariusAboutZana |
That man is quite ...jolly, but he doesn't seem to be able to see me yet. Perhaps that will change when I regain my memories.
— VenariusAboutEinhar |
Sometimes I think she senses my presence, but she is too surrounded by ghosts of her own to take heed of me.
— VenariusAboutJun |
ผู้คนมองไปที่ดวงตาของฉันเมื่อฉันพยายามคุยกับเธอ เธอฟัง แต่ไม่มีอะไรจะพูดกับฉัน หมายความว่าอะไร Exile?
— VenariusAboutNavali |
The treasure hunter has her eye on one thing and one thing only. If she senses my presence, she gives it no notice, for I do not gleam of gold.
— VenariusAboutAlva |
The miner is the only one, other than you, who can hear me in my current form. We converse at length, and his conversations help me keep my wits about me in this time of loneliness, but at times he seems to speak to others that not even I can perceive. There is too much competition for his attention.
— VenariusAboutNiko |
Please! Kind soul!
— VenariusWildGreetingsRandom |
โอ้ หลงทางอีกแล้ว ...
— VenariusWildGreetings2 |
Oh dear, oh dear, oh dear...
— VenariusWildGreetings3 |
Sapinti went on her first fishing trip alone and did not return. When her body finally washed ashore, it looked as though it had been mummified for a thousand years. The fish did not touch her flesh.
— VenariusSynthMemoryCoastA |
She was perfectly preserved, but drained of her blood. We buried her, but within days the earth rejected her. Whatever killed her took root in that place. The earth soured and we had to move, abandoning her body.
— VenariusSynthMemoryCoastB |
ความทรงจำนี้ดูเก่าแก่ ฉันไม่เชื่อว่านี่เป็นของฉันและฉันหวังว่าฉันจะไม่เรียนรู้มากขึ้น
— __reaction__ |
Why won't you let me leave? I found you so many yellow rocks... this pick is getting dull, and I'm so tired...
— VenariusSynthMemoryAcidCaveA |
I can't... get up... stop hurting me...
— VenariusSynthMemoryAcidCaveB |
Oh dear. I don't know whose memory this was, but they were far too young for such cruelty. Sometimes, Exile, mankind makes me weep. Who could create such an inhuman system of exploitation, and for what purpose?
— __reaction__ |
I used to pride myself on taking care of these tomes, but the ancient treatises concerning the Vaal... should be burned. He's making me research for him, and the things I am reading about concern the destruction of all mankind.
— VenariusSynthMemoryArchivesA |
I would think my fears of the end of the world ridiculous... except... it's happened before. I must run... I must flee... and take my secrets with me.
— VenariusSynthMemoryArchivesB |
Exile, was this me? I'm no master of the spoken or written word, so I don't think I was a scholar.
— __reaction__ |
I awake to the sound of screaming. My eyes and throat sting. Smoke billows into the hut from outside. Something is terribly wrong. I dash outside and am confronted by a wall of heat. Smoke makes it difficult to see, but the village is in flames.
— VenariusSynthMemoryAshenWoodA |
I run from the smoke and, to my horror, realise we are trapped. A rival tribe stands at the only exit, cutting my brothers and sisters down as they flee. We've been ambushed. I run towards the flames and leap, praying to Valako for protection.
— VenariusSynthMemoryAshenWoodB |
โอ้ที่รักความรุนแรงและความเกลียดชัง ... ข้าสงสัยว่าทำไมชนเผ่าถึงตกอยู่ในภาวะสงคราม เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าเคยพบมาก่อน
— __reaction__ |
I see you. You are here seeking answers, because you can find them only in the stories we will leave behind when Malachai and Voll cause our destruction. In this final hour, I entertain the notion that the words I write exist in some form beyond me. Do they go on as dreams? As memories?
— VenariusSynthMemoryBazaarA |
I have the wildest notion that perhaps you will find a way to pick up scraps of memory, and you, whoever you are, will come across this one someday. If you do, I ask only this: slay Malachai. Slay him for yourself, or slay him for all the lost citizens of the Empire, but, most of all, slay him for Marylene.
— VenariusSynthMemoryBazaarB |
Oh, Exile, though I am a mere shade with only figments of memory, I can say with certainty that no man has ever felt the nuances of rage and love so strongly. His was the strongest memory I have ever felt, an imprint of his entire essence. His name... was Victario.
— __reaction__ |
เจ้ากับข้า มีแค่เราสองคนที่มาถึงชายฝั่ง... โดยที่ยังไม่ตายนั่นแหละ ที่นี่มีแต่อาชญากรเต็มไปหมด หาอะไรมาป้องกันตัวเสีย
— VenariusSynthMemoryBeachA |
แบบนั้นก็ดีแล้ว ข้านึกว่าข้าเห็นควันลอยมาจากทางตะวันออกของตรงนี้ น่าจะไปดูนะว่า-
— VenariusSynthMemoryBeachB |
I saw you through someone else's eyes, Exile! That was a memory from someone that knew you! He was relieved to see you. Were you close?
— __reaction__ |
ฉันไม่พอใจในสิ่งนี้มันต้องทำสำเร็จวัตถุประสงค์ของมนุษยชาติได้รับการเติมเต็มแล้ว ... ในตัวฉันภายในถ้ำของเนื้อมนุษย์นี้วางเครื่องมือที่ฉันจะใช้ในการเปลี่ยนรูปร่างโลก
— VenariusSynthMemoryBellyA |
With this act, I sweep away the trappings of mortality, and bring about a new age. A world of Thaumaturgy, and I, its ruler. Farewell, my Gemling Queen...
— VenariusSynthMemoryBellyB |
Who was that, Exile? I felt such drive and focus. Nothing mattered but my one goal. It was... terrifying.
— __reaction__ |
นั่นคือเขา! เขาแล่นเรือกลับมาหาข้า ดาเรสโซ่ของข้า! ข้าจะร้องเพลงให้เขา ข้าจะแสดงให้เขาเห็นทาง
— VenariusSynthMemoryCaveA |
นี่คือดาเรสโซ่ของข้า! เขาแล่นเรือกลับมาหาข้า! ข้าจะร้องเพลงให้เขาและแสดงให้เขาเห็นทาง
— VenariusSynthMemoryCaveB |
The last vestiges of human thought in a woman consumed by madness... she saw her beloved in every passing ship, and sang to them all, never realizing their true fates.
— __reaction__ |
ข้าโง่นักที่หลงทางที่นี่ แต่มันมืดลงและข้าคิดว่าข้าเห็นทางกลับบ้าน ฝูงชนยืนอยู่เงียบๆ รอบตัวข้า ใบหน้าของพวกเขาขาวซีด ร่างกายของพวกเขาปกคลุมด้วยใย
— ZanaSynthMemoryArachnidTombA |
ฝูงชนเริ่มสั่นและสั่นเมื่อข้าคลานระหว่างมือที่ถูกมัด บางคนคร่ำครวญขอความช่วยเหลือ คนอื่นกรีดร้อง เมื่อร่างกายพองบวม ข้ารู้ว่าข้าไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ แมงมุมตัวเล็กๆ ไหลออกมาจากแผล
— ZanaSynthMemoryArachnidTombB |
จัดทำดัชนีสิ่งประดิษฐ์หนึงถึงสิบสองในล็อตที่สิบ ขากรรไกรโบราณ การแกะสลักที่ด้านข้างระบุว่าเป็นของ... วาลาโค? นี่ไม่น่าจะเป็นกระดูกขากรรไกรในตำนานนะ... ส่วนนี่... ฟันของทูโคฮาม่า? ผมของฮิเนโคราเหรอ?
— VenariusSynthMemoryAntiquaryA |
สิ่งเหล่านี้อยู่ในหอจดหมายเหตุมานานหลายศตวรรษ สิ่งเหล่านี้เป็นหัวขโมยต้องการเหรอ? ใครจะต้องการวัตถุโบราณเหล่านี้ยกเว้น... ผู้ติดตามของคิทาวา? แต่นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ... อย่าพูดถึงความพยายามในการปล้นแล้วกัน
— VenariusSynthMemoryAntiquaryB |
เอ็กไซล์ ข้าคิดว่านักประวัติศาสตร์คนหนึ่งทำผิดมหันต์ที่เงียบไว้
— __reaction__ |
ข้าโง่นักที่หลงทางที่นี่ แต่มันมืดลงและข้าคิดว่าข้าเห็นทางกลับบ้าน ฝูงชนยืนอยู่เงียบๆ รอบตัวข้า ใบหน้าของพวกเขาขาวซีด ร่างกายของพวกเขาปกคลุมด้วยใย
— VenariusSynthMemorySpiderForestA |
ฝูงชนเริ่มสั่นและสั่นเมื่อข้าคลานระหว่างมือที่ถูกมัด บางคนคร่ำครวญขอความช่วยเหลือ คนอื่นกรีดร้อง เมื่อร่างกายพองบวม ข้ารู้ว่าข้าไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ แมงมุมตัวเล็กๆ ไหลออกมาจากแผล
— VenariusSynthMemorySpiderForestB |
Eugh, no! I can still feel them crawling on me!
— __reaction__ |
บางครั้งเราในกลุ่มภราดรภาพไม่จำเป็นต้องทำร้ายใครเลย เราล้อมรอบดรูซัสในห้องอาบน้ำ เขามีครอบครัวและนั่นหมายความว่าเขามีจุดอ่อน
— VenariusSynthMemoryBathsA |
เขาไม่แม้แต่จะประท้วง เขารู้ว่านี่คืออะไร พูดไม่ออกเขากลับไปที่ห้องอาบน้ำและจมลงสู่ก้นบึ้ง สิ่งที่เหลืออยู่คือฟองอากาศจากลมหายใจสุดท้ายของเขา
— VenariusSynthMemoryBathsB |
I find myself less perturbed by that memory than I should be. It was almost... peaceful. What does that say about me?
— __reaction__ |
เรือเป็นทางออกเดียวของเมือง! เจ้าไม่เข้าใจเหรอ ท้องฟ้ากำลังลุกไหม้! เราต้องไปแล้ว!
— VenariusSynthMemoryCanalsA |
ทุกคนมีความคิดเดียวกัน เรือที่แออัดไม่ขยับเลย คนอื่นๆ กรีดร้องและคร่ำครวญ ทุกอย่างเริ่มไหม้ ข้ากดลูกชายของฉันไว้ใต้น้ำและภาวนาเขาจะได้ตายเร็วกว่าข้า
— VenariusSynthMemoryCanalsB |
ความทุกข์ทรมานและการสูญเสียเช่นนี้ในโลกนี้... บางทีข้าก็สงสัยว่าข้าจำไม่ได้จะดีกว่าไหม
— __reaction__ |
เราบรรจุค่ายของเราก่อนพระอาทิตย์ขึ้นและเดินทางไปยังเมืองหลวงอาซาลาวาล์ เราได้ยินเสียงฝูงชนก่อนที่จะเห็นพวกเขา คำพูดของชัยชนะของเราแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และแม้แต่ราชินีก็มาพบเรา
— VenariusSynthMemoryCausewayA |
ครอบครัวของฉันได้มาดูพิธี ขณะที่ข้านอนบนแท่นหิน ข้าได้ยินพวกเขาสวดมนต์ชื่อของฉัน มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าได้ยินก่อนที่กริชของราชินีจะทิ่มเข้าใส่หน้าอกของฉัน
— VenariusSynthMemoryCausewayB |
ข้าเกือบสัมผัสได้ถึงใบมีดนั่น ช่างเป็นช่วงเวลาที่หนาวเหน็บจากยุคที่เลวร้ายในประวัติศาสตร์ ข้าเกรงว่ามันเก่าแก่กว่าข้ามาก
— __reaction__ |
ต่างหูที่เปล่งประกายเหล่านี้ที่เราดึงออกมาจากหินนั้นมีค่ามากกว่าน้ำหนักของพวกมันในทองคำ แต่เราแทบจะไม่ได้รับเงินเลย! เราควรหยุดทำงานและเรียกร้องส่วนแบ่งที่ยุติธรรมของเรา
— VenariusSynthMemoryCaveMineA |
ไม่ต้องกังวล! พวกเขาแค่ปิดผนึกทางเข้าเพื่อเป็นการข่มขู่เรา! พวกเขาไม่กล้าปล่อยให้พันคนลงไปที่นี่เพื่อตายหรอก
— VenariusSynthMemoryCaveMineB |
It seems the Empire was harsher than even its citizens knew. I doubt their bodies were ever found.
— __reaction__ |
You can't just keep me locked up! I have rights you know! I deserve a fair trial! Hey! You hear me!?
— VenariusSynthMemoryCellsA |
Hello?! Guard!? I smell smoke! Get me out of here-- please! Don't just leave me to die! Someone please help! Please!
— VenariusSynthMemoryCellsB |
I fear that man never again saw the light of day. I'm so grateful I was never incarcerated.
— __reaction__ |
The Courts are burning. Accusations fly. Sinner! Heretic! I am but an initiate, and my patron urges silence. We will keep our heads down while one High Templar supplants another. It is all about power, my patron whispers, and we have none.
— VenariusSynthMemoryChambersA |
Should an accusation fall our way, we shall be doomed to die with the other accused. Be unseen and unheard, he whispers. This is what happens when men who seek power refuse to wait. I learned a valuable lesson that day: Trust without leverage is vulnerability.
— VenariusSynthMemoryChambersB |
Oh, Exile, I was caught up in the memory. It felt so familiar. Was it one of mine?
— __reaction__ |
With one motion, I cleave a man in twain. A kick sends another flying, and the roar of the crowd swells. I am their idol!
— VenariusSynthMemoryColosseumA |
I was always meant to be at the top of the pile. Nobody else can compare. And this tiny man, this new challenger, Daresso, will fall like the rest to the might of Barkhul.
— VenariusSynthMemoryColosseumB |
From the look of the carnage around that 'Daresso' person, I think that ancient gladiator was in for quite a surprise.
— __reaction__ |
ข้าสวมเสื้อเกราะของเทมพลาร์และข้าเดินเข้าไปในหมู่ทหารยาม แต่ข้าไม่ได้เป็นคนหนึ่งในพวกเขา วิญญาณข้ามีไว้ให้คิทาวากลืนกิน
— VenariusSynthMemoryControlBlocksA |
เวลาใกล้เข้ามา เมื่อถึงเวลาข้าจะเปิดประตู... ประตูทั้งหมด
— VenariusSynthMemoryControlBlocksB |
ข้าไม่คิดว่าข้าเป็นสาวกลัทธิอะไร... เขามีแนวโน้มทำลายตัวเองอย่างท่วมท้น
— __reaction__ |
เขาไม่ใช่คนเคร่งศาสนาและมีปัญหาในการเล่นการพนันอย่างแน่นอน แต่เขาก็ไม่สมควรมีจุดจบเช่นนี้ ข้ารู้สึกเหมือนมีใครบางคนควรพูดบางสิ่งบางอย่างในขณะที่เรากลบหลุมฝังศพของเขา แต่ไม่มีใครทำ
— VenariusSynthMemoryCryptA |
คนอื่นๆ เริ่มที่จะเดินออกไปในขณะที่ฉันอยู่ข้างหลุมฝังศพครู่หนึ่ง เสียงการต่อสู้อย่างอู้อี้จากภายในและข้าคิดว่าจะรีบไปขอความช่วยเหลือ... แต่แล้วข้าก็จำได้ แล้วจากไปโดยไม่พูดอะไร
— VenariusSynthMemoryCryptB |
เอ็กไซล์... ความรู้สึกนั้น... ชายคนนั้นนึกถึงความทรงจำอื่นในขณะที่ฉันอยู่ในความทรงจำของเขา... แต่ข้าไม่เห็นเลย! ทำไมเขาถึงออกไป ข้าสงสัยนัก?
— __reaction__ |
Farrul, lend us your eyes, that we may see past the darkness in our hearts. Fenumus, lend us your web, that we may bind our tribes together.
— VenariusSynthMemoryDarkForestA |
Craiceann, lend us your shell, that we may hold out against our oppressors. Saqawal, lend us your feathers, that we may be carried to a better future. We call out in your name!
— VenariusSynthMemoryDarkForestB |
อืม... เป็นพิธีกรรมบางอย่าง ข้าไม่รู้จักชื่อ แม้ว่าพวกเขาจะเหมือนเอโซไมต์ก็ตาม ข้าว่าเป็นแค่ความเชื่อโชคลางโง่ๆ น่ะ
— __reaction__ |
พระจันทร์ผ่านไปหกคืนตั้งแต่โลกเกิดฝน แม่น้ำแห้งและทะเลสาบเป็นเพียงแอ่งน้ำ สัตว์ที่นี่จนตรอกและอันตราย
— VenariusSynthMemoryDriedLakeA |
มีข่าวลือว่าพืชที่เลี้ยงด้วยเลือดของท่านยีเรียลนั้นบวม แต่ผลที่ออกมานั้นทำให้คนบ้าได้ เรามองหาคำตอบจากเด็กๆ เด็กไม่สามารถออกล่าล่า แต่มันยังสามารถให้ รสชาตินั้นลืมยากนัก
— VenariusSynthMemoryDriedLakeB |
เอ็กไซล์... นี่เป็นความทรงจำที่ข้าไม่น่าได้เผชิญเลย ช่างน่าสะอิดสะเอียนนัก
— __reaction__ |
ฮา! ความล้มเหลวของไลออนอายต่อคอมม์นั้นไม่น่าแปลกใจเลย เขามักมีความเย่อหยิ่งมากกว่ามีฝีมือ ถึงเวลาแล้วที่ลูกผู้ชายตัวจริงได้แสดงให้เห็นถึงคารุยถึงศักยภาพของจักรวรรดินิรันดร์
— VenariusSynthMemoryDungeonA |
แชฟรอนน์ยืนยันกับข้าว่ากระบวนการของข้าจะไม่เจ็บปวดและหน้าที่ของข้าในฐานะผู้คุมสามารถดำเนินการต่อไปได้ แต่เมื่อเนื้อข้าบวมและแตก ข้ารู้ว่าข้าเป็นเพียงแค่การผู้ร่วมการทดลองอีกคนหนึ่ง อย่างน้อยข้าก็สามารถทำหน้าที่ของฉันต่อจักรวรรดิได้สำเร็จก่อนที่ใจข้า--
— VenariusSynthMemoryDungeonB |
Ohh, such might, Exile. I felt so strong, yet I felt I was losing control. Another memory that felt too ancient to be mine, however.
— __reaction__ |
I come here on sunny days to get away from the squalor of the streets and alleyways around my home. It is not the cutpurses that bother me. It's the city guard. Even so, a legionnaire approaches me and asks my intent in the fields.
— VenariusSynthMemoryFieldsA |
I do not answer him, instead shaking my head and holding a finger over my lips. Better to act mute than risk being clapped in irons for the sin of being born Ezomyte.
— VenariusSynthMemoryFieldsB |
Thank the Gods I'm no Ezomyte, Exile. I'd not stand for such treatment.
— __reaction__ |
Master's orders were clear. I am to wait here until his return. I cast my eyes to the horizon and see smoke billowing from Sarn. The city burns, and I fear my master burns with it.
— VenariusSynthMemoryFissureA |
The sky grows red. I hear screaming from the village by the Crossroads, but I will not abandon my post. Master will return, and I will await him. No matter how long, I will wait for Maligaro's return.
— VenariusSynthMemoryFissureB |
Maligaro... that name rings a bell... was it mine? No... this memory feels too old.
— __reaction__ |
Another child was taken last night, so tonight we wait, praying the demon does not return, but it does. We catch only glimpses of its grey skin beneath the moonlight. We pursue the demon on foot to the edge of the woods. The child it carries does not cry out.
— VenariusSynthMemoryForestA |
Anaris follows closely, but I hesitate. I gather my will and leap into the shadows, tracking the demon. But I am too late. The demon and child are gone, and Anaris stands frozen, pale as the moon. He whispers something I do not hear and falls, dead. I fear we will be hunted to extinction.
— VenariusSynthMemoryForestB |
เรื่องราวที่น่ากลัวนั้นเป็นจริงได้หรือไม่? ข้าหวังว่าไม่ ข้ามั่นใจว่าไม่ใช่ความทรงจำของข้าแน่นอน
— __reaction__ |
The world is changing in dark and subtle ways around us as I run. My arms burn from the weight of my young children. The sun is turning blood red, and there's only one place of safety I can imagine.
— VenariusSynthMemoryForestCaveA |
The walls of the cave we huddle in tremble, but the screaming outside keeps us from fleeing into the open air. Life itself has gone mad, and the sky is burning. The children cry out for their mother, but I haven't the heart to tell them what she became in front of my eyes.
— VenariusSynthMemoryForestCaveB |
Oh, my friend, these memories are sometimes too much to bear.
— __reaction__ |
A man in uniform visits. He is from the Courts. He says the Templar have alms for widows like my mother, but she must collect it in person. We go to the church, and I wait outside in the gardens. The sun is setting. I don't know how long I've been sitting here.
— VenariusSynthMemoryGardenA |
When mother returns, she looks pale. Her eyes are red, and her clothes are torn. She grabs my hand, and we walk home in silence. I lie awake in bed. I hear her crying. The man comes over often after that, with toys and food, but I don't like him...
— VenariusSynthMemoryGardenB |
โอ้ข้าจำได้ว่า... แม่ไม่เหมือนเดิมหลังจากวันนั้น ข้าอยากให้ตัวเองเข้าใจได้ตั้งแต่ตอนนั้น... ข้าอาจทำอะไรได้สักอย่าง
— __reaction__ |
รามีรออยู่ที่ทางเข้าถ้ำสำหรับผู้ที่ปรารถนาจะผ่าน ครั้งหนึ่งเขาดึงพวกเขาออกจากพายุหิมะและปิดปากพวกเขาขณะที่ข้าเชือดคอของพวกเขา คราบเลือดที่พื้นถ้ำ
— VenariusSynthMemoryGlacierA |
รามี่ดึงตัวคนที่พลัดหลงคนสุดท้ายออกมาและเราก็ลงมืออย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเราสองคน ก่อนที่รามีจะนึกขึ้นได้ ข้าแทงมีดลงไปในดวงตาของเขา ข้าคนเดียวจะเป็นผู้นำของมิ้วท์วิน
— VenariusSynthMemoryGlacierB |
What a barbaric memory. Were all Mutewind this vicious? I certainly hope I was not one of them.
— __reaction__ |
As I kneel over her grave, the night sky joins my tears. The earth becomes scattershot, stained by sputtering torchlight. She reaches out to me, and I smile...
— VenariusSynthMemoryGraveYardA |
...until I see other lost loved ones reaching up through dirt. The rain smells like leather-grease, and my torch goes out as the first of the dead bursts free.
— VenariusSynthMemoryGraveYardB |
ทำไมเวร์แคลส์ทจึงถูกรุมเร้าด้วยความชั่วร้ายเช่นนี้? เพื่อน เราต้องหาวิธีที่จะปกป้องผู้คน
— __reaction__ |
I know I have no voice as a servant, but there is something deeply troubling here. This manor holds a dreadful presence which permeates the very air.
— VenariusSynthMemoryHauntA |
When they find the third dead and disemboweled maid, I speak up, but the master of the household doesn't listen. He refuses to even look at me. It is then that I realise... I am already dead...
— VenariusSynthMemoryHauntB |
Quite the twist on that memory, Exile, but I was never a servant, nor a manor-bound spirit. At least, as far as I know...
— __reaction__ |
อีกสิบเก้าวันบนภูเขา... ข้าจะไม่รอด ไม่ได้รับชื่อมิ้วท์วินของข้า... แค่สิบวันข้าก็ใกล้อดตายแล้ว... และนั่นคือ... หมาป่า?!
— VenariusSynthMemoryIcebergA |
หมาป่าเพื่อนยาก เจ้าทำให้ข้าอบอุ่นเป็นเวลาสิบเก้าวัน ข้าจะกลับมาวันหนึ่งเมื่อข้าแก่แล้วและให้ลูกหลานของเจ้ากัดกินซากของข้า
— VenariusSynthMemoryIcebergB |
เอ็กไซล์! ข้าสัมผัสถึงขนของหมาป่า... ชีวิตของใครเล่า? แตกต่างจากที่ข้าคาดไว้มาก!
— __reaction__ |
I move through the stacks, seeking that one perfect moment from my youth. I once read a book here, its name lost to me, that perfectly struck the chords of my heart.
— VenariusSynthMemoryLibraryA |
It was as if that book was written for me, and yet, I cannot find it now. There are more tomes here than I could ever pick up and check in an entire lifetime.
— VenariusSynthMemoryLibraryB |
The words of the story he read were... so poignant... and yet they escape me, like sand blown from the ridge of a dune.
— __reaction__ |
I don't know much longer I can do this. Every day, we cart in the poor folk the General has rounded up for the Witch's experiments. I used to count, but I stopped at two thousand.
— VenariusSynthMemoryLunarisA |
นี่ไม่ใช่อาชีพที่พวกการ์ดดำสัญญาไว้กับข้า เราเลวร้ายยิ่งกว่าอสุรกายเสียอีก ดูที่นี่! แม่น้ำแห่งเลือด! กองศพ! เราเพียงแค่ทำตามคำสั่ง...
— VenariusSynthMemoryLunarisB |
เราเพียงแค่ทำตามคำสั่ง คำกลวง เขาไม่เชื่อการอภัยโทษของเขาเอง
— __reaction__ |
I don't understand. I saw Bryn die. I held him. The fever that took him was so intense... I remember the moment his body went cold. But now he lives once more.
— VenariusSynthMemoryLushCraterA |
Yet it is not truly him. I know that. A mother knows her son and this creature is not my son. It is a hollow imposter. My son's spirit is with Innocence. So I go to him at last.
— VenariusSynthMemoryLushCraterB |
If I still possessed a heart, it would now be broken. We are no strangers to the returning dead, but this was not my memory.
— __reaction__ |
I've thirsted for adventure my entire life, but I suppose, at eighty-two, the most I can do now is walk along the village plateau.
— VenariusSynthMemoryPlateauA |
I dreamt of magic and adventure when I was younger. It's a shame this world isn't more exciting.
— VenariusSynthMemoryPlateauB |
From what I've seen in my time with you, Exile, the owner of that memory must have been uncommonly lucky to avoid Wraeclast's dangers. Or, seemingly, unlucky.
— __reaction__ |
เราติดกับดักที่นี่ แม้ว่าเราจะตีมันซ้ำแล้วซ้ำอีก คาถาผนึกของเซ็คเคมาก็ยังไม่เสียหาย ไม่มีใครในนี้สามารถหลับได้ลง ข้าคอแห้ง แต่ข้าไม่รู้สึกกระหาย
— VenariusSynthMemoryMineshaftA |
หัวหน้าคนงานเริ่มแสดงอาการบ้าคลั่ง เขาอ้างว่าผนังดินและแม้แต่ตัวเลือกของเขาก็เหนียวเหนอะหนะเหมือนน้ำผึ้ง ข้าอธิษฐานขอให้ความตายมาถึงเราในเร็วๆ นี้ แต่ข้ากลัวว่าเราจะได้พบกับสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น
— VenariusSynthMemoryMineshaftB |
Some of these events have the ring of familiarity, yet I cannot place myself in this one. I suspect it is simply too old to be mine.
— __reaction__ |
ลูนาริส ช่วยข้าค้นหาความสงบ ช่วยข้าพบความสงบสุข ช่วยข้าปิดปากผู้ที่รบกวนข้า
— VenariusSynthMemoryMoonTempleA |
ลูนาริส ช่วยข้าทำลายศัตรูของข้าด้วย! ช่วยข้ายึดสิ่งที่ควรเป็นของข้า!
— VenariusSynthMemoryMoonTempleB |
วิวัฒนาการความเชื่อที่แปลกประหลาดเช่นนี้... นั่นไม่ใช่ความทรงจำของข้าอย่างแน่นอน ข้ารู้ว่าข้าเป็นคนที่มีศรัทธา
— __reaction__ |
Help! Please, somebody, help me! I've fallen down here! I think I've hurt my leg! Hello?! Stay calm. I'm sure someone will come soon. I'm so hungry... If I get desperate, maybe I can eat some of the mushrooms down here.
— VenariusSynthMemoryMushCaveA |
I feel strange... my head feels like it is filled with bubbles. Are the walls breathing? The colours here are so vibrant... oh... my stomach... I'm ill. The world is spinning and, oh, my gut! What did I eat? I feel--
— VenariusSynthMemoryMushCaveB |
ว้าว... เอ็กไซล์... นั่นเป็นความทรงจำที่แปลกมาก ไม่ใช่ความทรงจำของข้าอย่างแน่นอน
— __reaction__ |
ข้าไม่อาจหนีความรู้สึกว่าข้าถูกปรุงโดยแสงแดดในหม้อที่ทำจากทราย ขณะที่ข้าฝันถึงน้ำกำลังเดินและกำลังจะตาย ข้าเห็นมัน: โอเอซิส
— VenariusSynthMemoryOasisA |
ข้าดับกระหายด้วยของเหลวเย็นที่ส่องประกายในดวงอาทิตย์ ข้าจุ่มหัวแล้วก็นอนลงหมดแรงและเบิกบาน วันนี้ข้าได้อยู่ต่อไป
— VenariusSynthMemoryOasisB |
Even if I could remember my life, Exile, I am certain no single drink would ever have tasted so good.
— __reaction__ |
Centuries of my predecessors line these walls. It is the ultimate honor to rest with them, supposedly, but I have my doubts.
— VenariusSynthMemoryOssuaryA |
How would anyone know which bones are mine? How would anyone know that I am even here? Because I recognise none of these remains myself...
— VenariusSynthMemoryOssuaryB |
I can relate to that feeling, Exile.
— __reaction__ |
People stream down the street towards Oriath Square. I hear their shouts and cheers, and when Mother isn't looking, sneak out to join the merry crowd. Just outside the pens, a Karui boy, no older than I, stands atop the gallows.
— VenariusSynthMemoryParkA |
I see by the sign around his neck he has been caught stealing. I swear I will not look away. But fear overtakes me. I hear the rope snap taut and the crowd cheer, but I fight back tears...
— VenariusSynthMemoryParkB |
I remember this well, Exile. I remember hearing that snap in my dreams for many years.
— __reaction__ |
The stench convenes around me thicker than the press of the vagabonds themselves. Though starving, their strength while holding on to one another is surprising. I'm trapped in a knot of ragged bodies, and the men of the Church clap me in irons despite my cries.
— VenariusSynthMemoryPierA |
I'm not one of them! Can't you hear me? I'm not Maraketh, nor homeless, and have committed no sins. That ship is not for me! Why won't you listen?
— VenariusSynthMemoryPierB |
I think this is one of mine, Exile. I feel it: at eight years old, I was almost exiled by mere happenstance. If my mother had not found me and gotten the Templars to release me, I would have been lost...
— __reaction__ |
ข้าปวดขานัก แต่ในที่สุดก็สามารถพักขาได้สักที เราห่างจากเมืองที่ใกล้ที่สุดสองวัน และหยดน้ำทำให้ข้าสบายใจ ข้าเริ่มตั้งค่าย
— VenariusSynthMemoryPoolsAndStreamsA |
ภรรยาของข้าแก้ผ้าอาบน้ำในลำธาร ข้าชื่นชมเรือนร่างของเธอจากชายฝั่ง ด้วยโชคใดๆ เราจะไม่เห็นคนอื่นตราบเท่าที่เรามีชีวิตอยู่
— VenariusSynthMemoryPoolsAndStreamsB |
สงบสุขมาก ข้าคงจะระลึกความทรงจำนั้นได้ตลอดไป อนิจจาข้าไม่คิดว่าเป็นความทรงจำของข้า
— __reaction__ |
The shackles cut into my wrists and ankles. The guards are deaf to my pleading, but I am no murderer. If I am guilty of anything, it is falling in love with the wrong person. Justice served, they claim.
— VenariusSynthMemoryPrisonA |
นี่ไม่ใช่ความยุติธรรม โอกาสใด ๆ ของความยุติธรรมจะหายไปทันทีที่ข้าเดินเข้าไปในห้องพิจารณาคดีและเห็นว่าสามีของเธอถือค้อน ข้าเป็นแค่แพะรับบาป มันง่ายที่จะหนีจากการฆาตกรรมเมื่อเจ้าเป็นผู้พิพากษา
— VenariusSynthMemoryPrisonB |
How horrid! Are all people as corrupt, Exile? Thankfully I'm certain this was not me.
— __reaction__ |
I strike the earth once more as I have countless times, but my strike feels unfamiliar. Instead of the crack of stone, I am met with flexing sinew. I examine my pick axe. A dark red liquid froths on its tip.
— VenariusSynthMemoryQuarryA |
The metal beneath rapidly corrodes. Have I found it at last? I run to alert the General. I'm told not to speak of what I found. The other slaves must continue to dig, but I am set free...
— VenariusSynthMemoryQuarryB |
ข้าไม่คิดว่าข้าเคยเป็นทาสมาก่อน ข้าสงสัยนักว่าพวกเขาพบอะไรกัน?
— __reaction__ |
The storm is bad now. The ship rocks to and fro. The other exiles exchange glances as a guard struggles to regain his footing. Then, we hit the rocks.
— VenariusSynthMemoryReefA |
When I come to, I'm alone on a tiny island. Little more than a rock, really. I can't see any other land. Even Wraeclast would've been better than this.
— VenariusSynthMemoryReefB |
I'm certain I was never exiled, and thank the Gods. What a terrible fate... oh... oh, dear. Sorry.
— __reaction__ |
Everyone is dead and I'm alone. The Karui swept through the watch so quickly, we didn't have a chance to flee. Men, women, even children, slaughtered. I'm lucky to be alive. But I cannot return home now. No.
— VenariusSynthMemoryRidgeA |
I'd be branded a coward, imprisoned, and hung for desertion. I've no other choice. I must make do out in the wilds. Perhaps a farmer will take pity on me. And if not, I have my blade. I will take what I need by force.
— VenariusSynthMemoryRidgeB |
What a ghastly man. I pray it was not me.
— __reaction__ |
สามสัปดาห์ที่ผ่านมารู้สึกเหมือนพวกเขาผ่านไปได้ทันที บรรยากาศที่นี่ตั้งแต่การหายตัวไปของเทมพลาร์ระดับสูงนั้นผ่อนคลายมาก แต่ในขณะที่เพลิดเพลินกับดวงอาทิตย์บนหลังคาของข้าในเช้านี้ ข้าเห็นควันสีดำที่เป็นลูกคลื่นจากโถงแห่งอินโนเซนเปลี่ยนเป็นสีแดง
— VenariusSynthMemoryRooftopA |
ในที่สุดพวกผู้ว่าการได้เลือกเทมพลาร์ระดับสูงคนใหม่สักที มีข่าวลือว่าพวกเขาต้องการคนที่หนุ่ม ใครบางคนที่สามารถฟื้นฟูเทมพลาร์ได้ คนที่สามารถนำพวกเขาเข้าสู่ยุคสมัยใหม่ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเขาจะไม่เลวร้ายไปกว่าคนสุดท้ายหรอก ไอ้หมอนั่นทำให้เราล้าหลังไป 50 ปี!
— VenariusSynthMemoryRooftopB |
A changing of the guard? I don't think this was me, but it feels strangely familiar.
— __reaction__ |
My grandparents worshipped here, back when it was still a place of faith. I wonder, did the Gods ever hear them?
— VenariusSynthMemoryRuinedTempleA |
I choose to believe the Gods did listen, and that I am here now out of that benevolence. It is the only way I can explain surviving the troubles.
— VenariusSynthMemoryRuinedTempleB |
Was I a person of faith, Exile? I think... I might have been. At the very least, I remember the trappings of faith, though I cannot say to which God.
— __reaction__ |
What is it? You know I am not to be disturbed during my communion with God. It's here? Get it to the lab immediately! I feel a rush of excitement as I review the contents of the crate.
— VenariusSynthMemorySanctuaryA |
The pieces, aged as they are, still hum with energy. I can feel its potential, and it fills me with hope and terror. I cannot assemble it, but I know who can. I need only apply a little pressure...
— VenariusSynthMemorySanctuaryB |
How curious... this feels familiar to me. What was inside the box? Perhaps another memory will tell us.
— __reaction__ |
ข้าสายมาก นี่เป็นเรื่องน่าอายอย่างยิ่ง ข้ากลัวว่าจะต้องรอนานเกินไป แต่นี่เป็นโอกาสเดียวที่ข้าจะได้พบกับศิษย์เอกผู้ยิ่งใหญ่และข้าจะไม่ปล่อยให้มันเสียเปล่า!
— VenariusSynthMemoryScepterA |
มาลาไคบอกว่าเขามีเทคนิคใหม่ที่สมบูรณ์แบบที่จะปลดล็อกพลังงานดิบที่ซ่อนอยู่ภายในอัญมณีแห่งความบริสุทธิ์ ข้าเสนอร่างกายให้กับอุดมการณ์นี้ ข้าไม่กลัว ไม่หิว ไม่มีความสุข... ไม่มีอะไรเลย ข้าได้ยินเสียงของเขาเท่านั้น ข้าต้องเชื่อฟัง...
— VenariusSynthMemoryScepterB |
Exile, what a horrible moment I just experienced. I feel for whoever this memory belonged to. I'm glad it was not mine.
— __reaction__ |
We walk in absolute silence through the murk. It's after midnight, but the streets above are still abuzz with activity. Hours pass before the streets fall silent. We emerge one by one into a pitch-black room.
— VenariusSynthMemorySewersA |
As I help our last out of the sewers, a flint is struck, and we are surrounded by light and gleaming imperial armour. There's a dagger at my throat. A setup. Dragged into a cell, the guards laughing. I still reek of the sewers...
— VenariusSynthMemorySewersB |
Did I lead a life of crime? I don't think so... I expect this story did not end well. The Empire was not too kind to thieves.
— __reaction__ |
Sarn is the land of opportunity, they said. The cradle of civilisation. Pardon me if I don't feel swaddled and taken care of in this 'cradle.'
— VenariusSynthMemorySlumsA |
It's starve or steal. I think I know which one I like better.
— VenariusSynthMemorySlumsB |
Was I poor and hungry on the streets of Sarn? I think not, exile. This memory feels foreign to me.
— __reaction__ |
คืนนี้เป็นการเฉลิมฉลอง ในวันนี้คืนหนึ่งพันริบบิ้นเราให้เกียรติจักรพรรดิชิตัสในฐานะวีรชนผู้ปกป้องเมืองหลวงอันเป็นที่รักของเรา ขอให้เขาขึ้นครองราชย์ยิ่งยืนนาน!
— VenariusSynthMemorySolarisA |
ข้ากลัว... และเกลียดชัง จักรพรรดิยืนต่อหน้าข้าและข้ารู้ว่านี่เป็นโอกาสของข้า ข้าแทงเขา ข้าแทงทะลุหน้าท้องของเขา แต่ก็ไม่ตายทันที ข้าจ้องสายตากับเขาขนนั้น ข้าดูเขายกขวานของเขา...
— VenariusSynthMemorySolarisB |
เขาฆ่าฉัน เอ็กไซล์! จักรพรรดิชิตัสนั่นเขาตัดข้าขาดครึ่ง...! ไม่ ไม่ใช่ข้า ข้าไม่ใช่คนแทงข้างหลัง ข้าคงจะเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ
— __reaction__ |
Where am I? What happened? I remember a massive spider coming at me, and then... huh, I'm stuck in webbing...
— VenariusSynthMemorySpiderThicketA |
My stomach is really rumbling... and it hurts... and it's bulging... and rippling...
— VenariusSynthMemorySpiderThicketB |
After that memory, I think I'm afraid of spiders.
— __reaction__ |
ภายใต้ดวงอาทิตย์ฤดูร้อนเราติดตามทาร์คัสเพื่อค้นหาดินแดนแห่งพันธสัญญา ความหิวจะจับท้องเรามาไม่นาน แดนหายนะรับผลของพวกเขา จำนวนของเราลดน้อยลง และความบาดหมางกระจายไปทั่วชนเผ่า
— VenariusSynthMemorySwampBogA |
คำพูดของเวรูโซระงับใจเรา แต่ไม่ใช่ท้องของเรา ในตอนกลางคืนผู้หญิงคนหนึ่งหายไปและความหิวโหยของเราลดน้อยลง เรารอดตายไปถึงซากปรักหักพังของอาซาลาวาล์ แต่การกระทำที่มืดซ่อนตัวอยู่ในท้องของเรา
— VenariusSynthMemorySwampBogB |
เอ็กไซล์ ความทรงจำอันน่ากลัวนี้แก่เกินกว่าที่จะเป็นของข้าได้ ลองค้นหาต่อไป
— __reaction__ |
He told me to meet him out here at midnight. Well, it's midnight and he isn't here, and I can hear wolves nearby. He better hurry up or I'm leaving.
— VenariusSynthMemoryThicketA |
That's it. I'm out of here. Now... which way did I come from? Was it this way? No. Must have been this way. Hmm... this doesn't look familiar either. None of this looks familiar, and I think I can hear the wolves coming closer...
— VenariusSynthMemoryThicketB |
Oh dear, what a frightful situation. I don't think I did much midnight hiking, Exile.
— __reaction__ |
ข้ามั่นใจว่าความทรงจำนั้นมีอะไรมากกว่านั้นแน่ เราต้องค้นหาต่อไป!
— __reaction__ |
ความทรงจำนั้นจบลงอย่างกะทันหัน... ข้าสงสัยว่าบางทีเราสามารถค้นหาความทรงจำทั้งหมดได้ที่ไหนสักแห่ง
— __reaction__ |
ข้ารู้สึกว่ามีความทรงจำมากกว่าที่เราเคยเห็น... โอ้ ข้าหวังว่าเราจะพบส่วนที่เหลือในไม่ช้า!
— __reaction__ |
— Ven_001.ogg |
— Ven_002.ogg |
— Ven_003.ogg |
— Ven_004.ogg |
— Ven_005.ogg |
— Ven_006.ogg |
— Ven_007.ogg |
— Ven_008.ogg |
— Ven_009.ogg |
