เจ้าคงจะเป็นเจ้าคนต่างถิ่นนั่น ผู้ที่เป็น "ผู้ฆ่าบีสต์" คนนั้นแน่ ข้าชื่ออิราช่า และในระหว่างที่หัวหน้าเผ่าผู้มีจิตใจอันแสนอ่อนโยนของเราออกไปเร่ร่อน ภาระจึงตกมาที่ข้าในการทำให้แน่ใจว่า{อังคะรา}นี้จะไม่ตกระกำลำบาก
ข้าได้ยินเรื่องราวของเจ้ามาเยอะ และข้ารู้ดีว่าไม่ควรปลุกยักษ์ที่หลับใหล แต่เพื่อคนของข้า ข้าขอให้เจ้าสงวนท่าทีเวลาอยู่ที่นี่ ธรรมเนียมของเราถูกคุกคามบ่อยเกินไปแล้ว วิถีเจ้าไม่ใช่วิถีเรา และขอให้เป็นเช่นนั้นต่อไปเถิด
— แนะนำตัว |
โอยุนหายไปเพียงไม่กี่วัน ทาซูนีก็ดมกลิ่นบัลลังก์ราวกับเป็นหมาติดสัด... เมื่อผู้นำเป็นบุรุษไซร้ แค่เดินไปดูซากเมืองซาร์นก็รู้แล้วว่ามันจะลงเอยเช่นไร แต่ตราบใดที่โอยุนยังมีชีวิตอยู่ ความปรารถนาของเขาก็เป็นแค่ตัณหาราคะเพียงเท่านั้น
สายสืบข้าเห็นคิระกับ{เด็คคารา}ของมันแถวตีนเขา พวกมันจับโอยุนมัดไว้กับหลังโรอ์ราวกับสัตว์ที่ถูกล่า และผู้ที่จับตัวเธอไปก็ติดขนนกเซ็คเคมาอยู่ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งผู้นำของเรา ข้าไม่รู้ว่าคิระกระทำการอุกอาจโดยลำพัง หรือว่าร่วมมือกับทาซูนีผู้เป็นน้องชายของเธอ แต่ข้ากลัวว่าเธอจะเอาเซ็คเคมาของเราไปบูชายัญต่อการูคาน เทพีแร้งแห่งซากเดน
ได้โปรด {อังคะรา}นี้เคยช่วยเจ้ามาแต่กาลก่อน โปรดตอบแทนความเมตตาของเราด้วย ช่วยโอยุนกลับมาให้ได้อย่างปลอดภัย และหากช่วยไม่ได้... ก็จัดการนังสารเลวทรยศคิระนั่นเสีย แล้วนำขนนกกลับมา ตราบใดที่เรามีขนนกนั่น บัลลังก์มาราเค็ทก็ย่อมปลอดภัย
— โอยุน |
ไม่มีใครได้เห็น{อังคะรา}นี้โศกเศร้าได้เพียงนี้ นับตั้งแต่วันที่เดสเชรทนั้นสิ้นชีพ ทวยเทพของเราเป็นของปลอม เซ็คเคมาของเราตายแล้ว แต่เจ้า เจ้าผู้เป็นคนต่างถิ่น เจ้ามอบความหวังให้กับเรา
ในเมื่อไม่มีขนนกแล้ว ทาซูนีก็ไม่อาจยึดครองไฮเกทได้อีกต่อไป ไม่ว่าเขาจะโปปดคร่ำครวญอย่างไรก็ตาม ผู้คนของเราย่อมไม่ยอมให้ยึดได้แน่
การจากไปของโอยุนทำให้ข้าเหลือเพียงทางเลือกเดียว ข้าจะรับขนนกเซ็คเคมาเอาไว้ แล้วขึ้นครองไฮเกทเสียเอง เส้นทางข้างหน้ามีแต่ขวากหนาม ศรัทธาเรามอดดับไปกับเหล่าทวยเทพที่เจ้าสังหาร แต่ข้ารู้แก่ใจว่าเราจะหาทางไปต่อได้
ของนี่เพื่อตอบแทนเจ้า คนต่างถิ่น ข้าคงคิดผิดไป สิ่งดีๆ นั้นอาจมาจากภายนอกเขตแดนของเราได้เช่นกัน
— ขนนกแห่งเซ็คเคมา |
โอยุนที่น่าสงสารของข้า... บอกข้าหน่อยเถอะเอ็กไซล์ เธอทรมานไหม? ไม่ ไม่ดีกว่า ข้าไม่อยากรู้ เธอเป็นผู้นำที่ดี ฉลาดและเปี่ยมเมตตา ผู้คนของเราจะคิดถึงเธอ และข้าจะอาลัยให้เธอเช่นเลือดเนื้อเชื้อไขตนเอง
แต่ตอนนี้ทาซูนีได้ขนนกไปแล้ว เขาตั้งมั่นจะยึดครองไฮเกทไว้เอง สาวกของเขาก็มืดบอดพอๆ กับผู้นำ และเจ้าก็เช่นกัน เพราะข้าเห็นได้ชัดเจนเต็มตาข้าว่าทาซูนีปรารถนาอย่างเดียวคือการตั้งตนขึ้นเป็นเทพ
เราได้เห็นเหล่าเทพโบราณผุดขึ้นมาจากทรายและเลือดเนื้อ ตำนานเรื่องราวขึ้นมาเดินดิน ทาซูนีจะเปลี่ยนกายเนื้ออันอ่อนแอของตนให้เป็นกฎหมายและตำนาน ไม่อยากเชื่อว่าไฮเกทจะต้องโอนอ่อนไปตามเจตจำนงของไอ้เจ้าโลกอันเหี่ยวย่นนั่น!
เจ้ามีแต่ความเศร้าโศกให้ข้า... คนต่างถิ่นมักเป็นแบบนี้กันใช่ไหมเล่า?
— ขนนกแห่งเซ็คเคมา |
ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครมาจากไหนก็ต้องมีมารดา มารดาเราปกป้องเราและหล่อเลี้ยงเรา เป็นหน้าที่เราที่จะต้องเทิดทูนหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของพวกเธอ หากไม่มีมารดา ก็ย่อมไม่มีใครสักคนที่ได้เดินเหยียบผืนดินในทุกวันนี้
บัญญัติสำคัญที่สุดในประเพณีของเราคือสิ่งนี้: เทิดทูนพระมารดา เทิดทูนชีวิต
— ธรรมเนียมมาราเค็ท |
พวกผู้ชายผู้เย่อหยิ่งย่อมหาทางควบคุมสิ่งที่ตนคุมไม่ได้ ราวกับว่าไอ้แท่งเนื้อที่ห้อยอยู่ตรงหว่างขานั้นจะนำพาพวกนั้นไปหาอำนาจและชื่อเสียง
ผู้ชายไม่มีจิตใจเป็นผู้นำหรอก ไม่มีคนชี้นำ ก็ทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า ให้อิสตรีขึ้นครองอำนาจเถิด เรารู้วิธีเลี้ยงดู รู้วิธีเติบโต รู้วิธีปกป้อง
— ทาซูนี |
พวกเขาเป็นคนสองคนจากคนต่างถิ่นทั้งหมดที่ข้ามองว่ามีน้ำยา
ข้าไม่ได้บอกว่าพวกเขาควรจะมีอิทธิพลใน{อังคะรา}ของเราขนาดนี้ แต่เรื่องจริงคือทุกคนชอบพวกเขา โอยุนก็ชอบ และถึงแม้พวกเขาจะพยายามรับวัฒนธรรมของเราอย่างไม่ค่อยรู้อะไร ข้าเองก็ชอบพวกเขาเช่นกัน
— เพทารัสและวานยา |
ข้ายังไม่ค่อยได้สติจากเรื่องที่คิระกระทำต่อโอยุน นังสารเลวนั่นมองดูข้าอยู่ทุกวัน ประกาศตนว่าจะภักดีไปจนตาย แต่ท้ายที่สุดเธอก็ได้เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว
แต่ก่อนข้าคิดว่าเทพโบราณนั้นมีเกียรติ และข้าก็เข้าใจได้ว่าทำไมถึงมีคนที่คิดว่าการทำให้เทพชื่นชอบนั้นจะเป็นผลดี แต่ถ้าหากความชื่นชอบนั้นจะต้องแลกด้วยชีวิตชาวมาราเค็ทละก็ ข้าขอสาปแช่งทั้งเหล่าเทพโบราณกับคิระด้วยเช่นกัน ขอให้พวกมันตายโหงตายห่าไปในทะเลทรายให้สิ้น
— คิระ |
ตอนเด็กๆ ข้ามักสวดภาวนาให้แก่เทพีแห่งสายลม และฟังเสียงเธอร้องเพลงในยามที่เธอร่ายรำผ่านกระดิ่งลมของครอบครัวข้า เธอเป็นเทพีองค์โปรดของข้า แต่จากช่วงเวลาที่ผ่านมา ข้าเชื่อว่าความบ้าคลั่งอันอมตะได้ทำลายสติเธอเสียจนสิ้น
— การูคาน |
ตอนเป็นเด็กแม่ข้าเคยเล่าเรื่องเทพโบราณให้ฟัง ว่าควรจะยำเกรงและเทิดทูน ว่าพวกนั้นเป็นศูนย์รวมวิญญาณของชาวมาราเค็ท แต่ราชินีเถื่อนการูคานผู้นี้เป็นได้แค่เทพีจอมหลอกลวงเท่านั้น
การที่เทพีนั่นยอมรับการสังหารโอยุนด้วยน้ำมือของคิระว่าเป็นการบูชายัญที่ดี เทพีผู้นี้จึงได้ทำลายหลักคำสอนอันแสนศักดิ์สิทธิ์ของเรา เทิดทูนพระมารดา เทิดทูนชีวิต ความบ้าคลั่งของเทพเหล่านี้ได้ป่นกระดูกของพระมารดาเผ่าเราเสียจนแหลกละเอียดเป็นผุยผง
หากเทพโบราณยังไม่อาจทำตามประเพณีที่ตัวเองตั้งขึ้นมากับมือแท้ๆ แล้วเราจะทำได้เช่นไร? บางทีมันอาจถึงเวลาที่เราต้องสร้างประเพณีขึ้นมาใหม่เอง ในภาพของตัวเอง มิใช่ภาพของพวกเทพจอมปลอมเห็นแก่ตัวพวกนั้น
— การูคาน |
ราชินีมณีชนได้ให้บทเรียนกับเรามากมายผ่านการกระทำคดโกงและความรักมืดบอด ร่างเธออยู่นี่ท่ามกลางดอกไม้ เป็นเครื่องเตือนใจเราว่าอย่าปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความปรารถนา
ใครจะขีดเส้นได้ละว่าอะไรคือความทะเยอทะยานที่แข็งขัน อะไรคือความเย่อหยิ่งที่โง่เขลา?
— ท่านหญิงดิอัลล่า |
ตอนข้าอายุสิบสอง ชายสามคนเดินทางมาจากที่ราบวาสตีรีแล้วชายตามาที่ข้า พวกนั้นขอแค่น้ำ แต่ฉกฉวยไปเยอะกว่านั้น
ตอนที่พวกผู้หญิงในไฮเกทจับพวกนั้นได้ ข้าได้รับโอกาสให้ประหารพวกมันกับมือ ซึ่งข้าก็ยินดี ถึงข้าจะอายุแค่นั้น แต่ก็รู้แล้วว่าการหักหลัง{อังคะรา}นั้นจะต้องชดใช้ด้วยอะไร
ทาซูนีรู้แก่ใจว่าโอยุนต้องตายคามือนังนั่นที่ใฝ่สูงเป็นแน่ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลย หากข้าสามารถลงโทษการหักหลังเช่นนั้นได้ ข้าย่อมลงโทษ... อย่างยินดียิ่ง
— ความยุติธรรมแบบมาราเค็ท |
{เด็คคารา}ของข้ากับข้าสาบานจะปกป้องคนของเรา ก็เลยรักษาหูตาให้คมและอาวุธเราให้คมยิ่งกว่า ข้าจึงมีอาวุธอยู่มากมาย หากเจ้าต้องการเติมคลังอาวุธ ข้าย่อมยินดีเจรจา
— การซื้อขาย |
ตอนที่แผ่นดินเคลื่อนไหวข้างใต้ข้า ข้ากำลังดูแลสัตว์อยู่ มันเหมือนกับว่าโลกทั้งใบกำลังร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มันเป็นเป็นเสียงร้องที่ข้าไม่เคยรู้จักมาก่อน ในชั่วครู่นั้นที่ภูเขาสั่นไหว มันเหมือนกับว่าความตายกำลังมาเยือนพวกเราทุกคนที่ไฮเกทแห่งนี้...
ข้าไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไรลงไปบ้างนะ เจ้าคนต่างถิ่น แต่ข้าหวังว่าเจ้าไม่ได้ทำร้ายภูเขาเสียเอง เธอเป็นพระแม่ของเรา หากมีคนนอกผู้ใดมาทำร้ายเธอ ข้าจะปาดคอมันผู้นั้นเองกับมือ
— บีสต์ |
แม้เจ้าจะแสดงความอาจหาญยิ่งใหญ่ด้วยการสังหารเจ้าบีสต์อันน่าสยดสยอง แต่การกระทำสิ้นคิดของเจ้าทำให้บ้านเราประสบภัยยิ่งใหญ่ หนองน้ำไหลเป็นสีแดงฉานด้วยเลือดที่แปดเปื้อนคาวพิษมลทิน
ตอนนี้คนของเราต้องเดินทางไปไกลแสนไกลเพื่อหาน้ำมาดื่มกินและเลี้ยงสัตว์ ราวกับว่าเรากำลังเผชิญกับหน้าแล้งครั้งใหญ่ ทั้งที่น้ำที่ไหลอยู่ในหมู่บ้านเรากำลังล้อเลียนเราอยู่...
— โลหิตบีสต์ |
ตอนข้าได้รับดอกไม้เลือดครั้งแรก ข้าได้ร่วมพิธีพิสูจน์ความเป็นอิสตรีอันแท้จริง ผู้หญิงชาวมาราเค็ททุกคนต้องร่ายรำกับแมงป่องเพื่อพิสูจน์ตนว่าคู่ควรกับหอกของ{เด็คคารา}
การจับแมงป่องดำมาราเค็ทนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายแม้แต่น้อย หางมันเร็วมาก เหล็กไนก็คม พิษก็ถึงตาย ข้ารอดจากพิธีมาได้อย่างไร้บาดแผล แต่น้องสาวข้า... เราเกิดท้องเดียวกัน ลืมตาดูโลกด้วยกัน เธอชักดิ้นชักงอ น้ำลายฟูมปากแล้วจากโลกนี้ไป
นับแต่วันนั้นมาข้าก็ไม่เคยหลับสนิทเพราะกลัวหางแมงป่อง และบัดนี้ ชาคารี พระแม่แมลงดำทั้งมวลก็ผุดขึ้นมาจากทรายเสียอย่างนั้น!
ตามหานังแมงป่องสารเลวนั่นแล้วฆ่ามันเพื่อข้าเสีย... ฆ่ามันเพื่อลูกหลานทุกคนที่ทนทุกข์ทรมานและล้มตายจากหางแมงป่องพิษของมัน
— ชาคารี |
เจ้าฆ่าชาคารีได้แล้วเหรอ? สุดท้ายก็ล้างแค้นให้น้องสาวข้าได้เสียที ชาคารีควรจะเป็นครูผู้ศักดิ์สิทธิ์ของเรา ผู้นำทางเราไปสู่ความเป็นอิสตรีเต็มตัว แต่มันกลับหยิบยื่นแต่ความตายให้เรา
ข้าว่าสมควรแล้วที่ผู้เป็นครูจะได้เรียนรู้บทเรียนแห่งความตายด้วยตนเอง ชีวิตเราทั้งชีวิต เราอยู่เพราะพรจากเหล่าเทพีของเรา แต่ตอนนี้พวกเธอก็เดินดินอยู่ตรงหน้า ทำให้เราได้เห็นว่าพวกมันเป็นเพียงอสุรกายเพียงเท่านั้น
ได้โปรดให้ข้าตอบแทนเจ้าเถิด
— ชาคารี |
