เพทารัส: ข้าเคยออกล่าคนอย่างเจ้าในธีโอโพลิสมาก่อนนะ ชาโดว์ ข้าเคยเห็นมาก่อนว่าเจ้าลงมือกับคนอื่นอย่างไร และเพื่ออะไรบ้าง
วานยา: การถามว่า 'เพื่ออะไร' มันไม่มีประโยชน์ตั้งแต่เราก้าวเข้าสู่เวร์แคลส์ทแล้วนะ เพทารัส
เพทารัส: ถ้าไม่มีการถามว่า 'เพื่ออะไร' แล้วจะเหลืออะไรอีกล่ะคุณ?
วานยา: 'อย่างไร'... เอาตัวรอดอย่างไรน่ะ ข้าขอร้องนะชาโดว์ อย่าไปสนใจเพทารัสเลย
— แนะนำตัว |
วานยา: เจ้าเป็นที่ยอมรับที่นี่เป็นแน่ พี่สาว สิ่งที่เจ้าได้ทำลงไปที่ซาร์นนั้น มันช่าง...
เพทารัส: ...น่าขนลุกขนพองสิ้นดี อย่าเข้าใจข้าผิดนะ พายตี้กับคนอื่นๆ ควรได้รับกรรมแบบนั้น แต่ที่นี่ไม่มีคนแบบนั้นเลยสักนิด ชาวมาราเค็ทพวกนี้เป็นคนดีกันทั้งนั้น
วานยา: เธอก็รู้น่า! ข้าขอร้องนะพี่สาว อย่าไปสนใจเพทารัสเลย
— แนะนำตัว |
เพทารัส: พระคุณเจ้าเทมพลาร์ ข้าซาบซึ้งใจจริงๆ ที่ได้พบชายผู้ที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อนำภาคีกลับไปสู่ทางแห่งศาสนาอีกครั้ง...
วานยา: ...พระเจ้าช่วย เพทารัส!
เพทารัส: วานยา!
วานยา: ฉันเห็นการกระทำอันชั่วช้าในนามของศาสนามามาเกินพอแล้วนะ
เพทารัส: การกระทำในนามของผู้ที่อ้างพระนามของพระเจ้าทั้งที่ทำเพื่อประโยชน์ส่วนตน
วานยา: ก็ได้ เพทารัส ก็ได้
— แนะนำตัว |
เพทารัส: ข้าเคยเห็นเจ้าต่อสู้มาก่อนที่ธีโอโพลิส เจ้ามันเก่งจริงๆ แต่ที่เจ้าได้ทำลงไปที่ซาร์นนั้น มันช่าง...
วานยา: ...น่าขนลุกขนพองสิ้นดี อย่าเข้าใจข้าผิดนะ พายตี้กับคนอื่นๆ ควรได้รับกรรมแบบนั้น แต่ที่นี่ไม่มีคนแบบนั้นเลยสักนิด ชาวมาราเค็ทพวกนี้เป็นคนดีกันทั้งนั้น
เพทารัส: เขาก็รู้น่า วานยา!
วานยา: ข้าหวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ เพทารัส
— แนะนำตัว |
วานยา: การได้มองแม่นางหมาป่าออกล่ามันก็เรื่องหนึ่ง แต่การได้เชิญเธอมานั่งร่วมแคมป์ไฟมันก็คนละเรื่อง เจ้าเห็นด้วยไหม เรนเจอร์?
เพทารัส: ไม่ เธอไม่เห็นด้วยหรอกวานยา ผมเองก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน
วานยา: เราทั้งคู่ก็เห็นว่าเธอทำอะไรที่ซาร์น!
เพทารัส: แล้วเราทั้งคู่ก็รู้ว่าพายตี้กับคนอื่นๆ ควรได้รับกรรมแบบนั้น!
วานยา: ก็ได้ เพทารัส ก็ได้
— แนะนำตัว |
วานยา: ทาลาโมอานา นักรบ ข้าซาบซึ้งใจจริงๆ ที่ได้พบชายผู้ที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อต่อสู้...
เพทารัส: พระเจ้าช่วย วานยา!
วานยา: เพทารัส!
เพทารัส: ผมเห็นหัวเพื่อนผมถูกห้อยจากเข็มขัดคารุยมามากเกินพอแล้วนะ
วานยา: {เพื่อน}ที่ได้รับคำสั่งให้จับชาวคารุยไปทำเป็นทาสให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะได้เนี่ยนะ ข้าขอร้องนะมอรอว์เดอร์ อย่าไปสนใจเพทารัสเลย
— แนะนำตัว |
เพทารัส: ท่านหญิง สิ่งที่เจ้าทำลงไปที่ซาร์นมันช่าง...
วานยา: ...น่าขนลุกขนพองสิ้นดี อย่าเข้าใจข้าผิดนะ พายตี้กับคนอื่นๆ ควรได้รับกรรมแบบนั้น แต่ที่นี่ไม่มีคนแบบนั้นเลยสักนิด ชาวมาราเค็ทพวกนี้เป็นคนดีกันทั้งนั้น
เพทารัส: เธอก็รู้น่า วานยา!
วานยา: ข้าหวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ เพทารัส
— แนะนำตัว |
วานยา: คราวนี้จักรพรรดิโวลล์ก็ตายไปจริงๆ สักที
เพทารัส: แล้วทางเข้าเหมืองก็เปิดกว้าง ข้าว่าเจ้าคงจะเดินทางไปที่นั่นเพื่อ...
วานยา: ...เพื่อปลดปล่อยเราให้พ้นจากฝันร้ายที่ครอบงำเราอยู่
เพทารัส: ผมว่าจะพูดว่า 'เพื่อตื้บฝันร้ายให้ยับ'
วานยา: ฉันว่าฉันพูดออกมาดีกว่านะ
เพทารัส: แน่นอนจ้ะที่รัก
— เหมือง |
เพทารัส: ปู่ของข้าเคยเป็นกัปตันในกองพันไม้มะเกลือ พ่อข้าก็ด้วย ข้าเองก็ด้วย ข้าแค่ไปตามทางที่คนอื่นปูไว้ให้ข้า
วานยา: จนกระทั่งคุณได้พบกับฉัน
เพทารัส: ใช่ จนกระทั่งข้าได้พบกับผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ข้าเคยพบมา
วานยา: ในคุก เป็นเอ็กไซล์ที่รอให้ถูกทดลองอยู่ มันไม่ใช่ทางที่ข้าคิดนักว่าจะได้พบกับชายในฝันของข้าน่ะ
เพทารัส: จากนั้นข้าจึงรู้ว่าข้าไม่ได้อยู่กับกองพันไม้มะเกลืออีกต่อไปแล้ว ข้ากลายเป็นการ์ดดำ เหมือนกับทหารทุกผู้ทุกคนในซาร์นที่รับคำสั่งจากคนบ้าคนหนึ่ง
วานยา: เพทารัสปลดปล่อยข้าแล้วนำพวกเรามาที่นี่
เพทารัส: ข้าเคยได้ยินเรื่องชาวมาราเค็ทจากทหารไม่กี่คนที่รอดจากการจู่โจมไฮเกท
วานยา: แล้วข้าก็เกลี้ยกล่อมให้พวกเขารับเราเข้าไป
เพทารัส: วานยาพูดจาเกลี้ยกล่อมได้ดีในยามที่เธอต้องการน่ะ
— ไฮเกท |
เพทารัส: ดิอัลล่าเคยอยู่ที่นั่นตอนที่อะไรๆ มันแย่ลงไป หากจะมีใครช่วยแก้ไขให้มันดีขึ้นได้ มันก็คือ...
วานยา: ...แล้วเธอจะทำแบบนั้นไปทำไม? เวร์แคลส์ทเป็นแบบนี้มาเกือบสามร้อยปีแล้ว ทำไมเธอถึงอยากจะทำอะไรขึ้นมาตอนนี้เล่า?
เพทารัส: เธอเป็นราชินีมณีชนนะ วานยา! เราไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าเธอคิดอะไรอยู่
วานยา: ข้ารู้ นี่แหละที่ข้ากังวล
— ดิอัลล่า |
วานยา: คิระเป็นอันธพาลที่เหยียดชาติพันธุ์ ทำตัวโง่ราวกับมีสมองอยู่ที่...
เพทารัส: ...เอาน่า วานยา เธอเป็นนักรบ มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่จะทำตัวดีๆ มันเป็นหน้าที่ของเธอที่จะปกป้อง...
วานยา: ...ดูคล่องแคล่วทั้งที่เหงื่อเต็มกายในตอนที่คุณดูเธอฝึกฝนน่ะเหรอ? คุณสนใจแค่ 'หน้าที่' ตรงนั้นเท่านั้นแหละ
เพทารัส: ผมแค่ศึกษาลักษณะการต่อสู้ของชาวมาราเค็ทเท่านั้นเอง!
วานยา: แหงล่ะที่รัก
— คิระ |
วานยา: โอยุนทำให้เรามีที่ซุกหัวนอน...
เพทารัส: ...ทำให้เรากลับมามีชีวิตอีกครั้ง
วานยา: ข้าชื่นชมคนดีๆ ที่อยู่ในเวร์แคลส์ทน่ะ
เพทารัส: ก็ใช่ว่าจะมีมากนักนี่นา
— โอยุน |
เพทารัส: ทาซูนีเหรอ? เขาเป็นนักต้มตุ๋น
วานยา: เพทารัสแค่ไม่เข้าใจเขาเท่านั้นแหละ
เพทารัส: ข้าเข้าใจว่าเขาหาทุกอย่างที่ต้องการมาได้ด้วยการพูดปริศนาและเล่าเรื่องโกหก...
วานยา: ...บอกเล่าความจริงเกี่ยวกับฝันร้าย เขาพยายามทำความเข้าใจความโกลาหลทั้งหมดนี้อย่างสุดความสามารถ
เพทารัส: แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าที่เขาพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
วานยา: เราไม่รู้หรอก แต่เราจะไปถามใครได้อีกเล่า?
— ทาซูนี |
วานยา: เราพอมีอะไรเล็กๆ น้อยๆ อยู่บ้าง อาจจะช่วยให้เจ้าเผชิญกับเรื่องที่จะมาถึงได้
เพทารัส: "อะไรเล็กๆ น้อยๆ" เนี่ยนะ กว่าผมจะหาของโบราณพวกนั้นมาได้ ผมเอาตัวไปเสี่ยงแทบตาย!
วานยา: ฉันรู้น่าที่รัก มันมีค่าจริงๆ... ของโบราณของคุณน่ะ
เพทารัส: ตอนที่ผมเอากลับมา คุณไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย คุณบอกว่า "เอามาแค่นี้เหรอ?"
วานยา: ก็คุณหายหัวไปเป็นชาตินี่!
เพทารัส: แล้วคุณคิดว่า{คุณ}ทำได้เร็วกว่านี้หรือไง?
วานยา: ใช่สิ ข้าคุณยอมให้ฉันทำน่ะ ใช่แน่ๆ!
เพทารัส: ไม่ ต่อให้เอาเพชรพลอยทั้งโลกมาแลกก็ไม่ยอม ถ้าผมเสียคุณไปล่ะ?
วานยา: โอเค ฉันขอโทษ เรามีทั้งเครื่องรางกับอาภรณ์มากมายที่เสี่ยงตายหามาจากที่ที่อันตรายยิ่งในเวร์แคลส์ท ดีกว่าเดิมไหม?
เพทารัส: ดีขึ้นมากเลย ขอบคุณนะ
— การซื้อขาย |
วานยา: พายตี้... มันยังมีชีวิตอยู่เหรอ?
เพทารัส: งั้นมันก็ต้องตายไป{อีกรอบ}...
วานยา: ...คราวนี้ก็ควรตายไปอย่าง{ถาวร}ด้วย ข้าไม่รู้ว่าข้ากลัวอะไรมากกว่ากันระหว่างบีสต์หรือนังแม่มดใจมารนั่น!
เพทารัส: ทั้งสองอย่างนั่นทำให้ข้ากลัว เจ้าเองก็ควรกลัวเช่นกันนะเอ็กไซล์
— พายตี้ |
วานยา: ข้าเคยได้ยินชื่อของบีสต์มาก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ พายตี้เคยพูดเรื่องนี้มาก่อน ข้าว่ามันคงไม่คิดจะปิดความลับไปจากคนที่เธอตั้งใจฆ่าทิ้งไปหรอก
เพทารัส: ผมขอโทษจริงๆ วานยา
วานยา: พระเจ้าช่วย คุณไม่ได้ผิดสักหน่อย เพทารัส! พายตี้เคยบอกว่าบีสต์เป็นแหล่งพลังของมัน เป็นวิธีที่มันทำให้ชายหญิงผู้น่าสงสารกลายเป็น... สิ่งเหล่านั้น มันชอบพูดถึงวลีหนึ่งอยู่เป็นประจำ... วลีนั้นว่ายังไงนะ?
เพทารัส: การเปลี่ยนรูปสัมบูรณ์ ข้าเคยได้ยินผู้ช่วยของมันพูดเรื่องนั้นด้วย
วานยา: มันเป็นพลังที่จะเปลี่ยนโลกให้เป็นสิ่งที่เจ้าต้องการ
เพทารัส: มันเป็นพลังที่น่ากลัวสิ้นดีเมื่ออยู่ในมือของคนอย่างพายตี้
วานยา: น่ากลัวสิ้นดี เท่านั้นเลย!
— บีสต์ |
เพทารัส: ดาเรสโซ่? เขาอยู่ในภูเขาข้างล่างนั่นเหรอ?
วานยา: เราพูดถึงดาเรสโซ่{ผู้นั้น}เหรอ? ผู้ที่เป็นราชาแห่งคมดาบน่ะนะ?
เพทารัส: เหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่... เขาเข้าไปในนั้นได้ยังไง? เขาเดินทางออกจากโอริอาทมาประมาณศตวรรษครึ่งเพื่อตามหายารักษาเมอร์เวล ท่านหญิงคนรักของเขา เขาคงจะต้องต่อสู้ฝ่าพวกมาราเค็ทไป แต่... โอยุนไม่เคยพูดถึงเรื่องแบบนั้นมาก่อน
วานยา: เขาอาจไม่ได้เข้าไปตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ได้
เพทารัส: คุณหมายความว่าอะไร?
วานยา: เราอยู่ในแผ่นดินที่คนตายเดินได้ แล้ว{สิ่งมีชีวิต}อย่างดิอัลล่าอยู่มาได้หลายศตวรรษนะ
เพทารัส: คุณคิดว่าเขาตายที่อื่น แล้วบีสต์ก็เข้าถึงตัวเขาเหรอ?
วานยา: ก็เป็นไปได้
เพทารัส: ถ้าบีสต์มันทำแบบนั้นได้ แล้ว... คาถาผนึกของเดสเชรทมันจะไปมีประโยชน์อะไรกัน?
วานยา: ตามนั้นเลย
— ดาเรสโซ่ |
เพทารัส: เจ้าฆ่าราชาแห่งคมดาบไปเหรอ?
วานยา: ดาเรสโซ่ก็ไม่ได้{มีชีวิต}อยู่จริงนะ เพทารัส
เพทารัส: ดาเรสโซ่คงคิดว่าเขามีชีวิตอยู่แน่ๆ
วานยา: ใช่ การคิดและการเป็นอยู่... มันก็มีเส้นไม่ชัดเจนนักในเวร์แคลส์ท
เพทารัส: ตามนั้นเลย
— ดาเรสโซ่ |
เพทารัส: ดิอัลล่าเห็นความผิดพลาดในอดีตมากับตาของเธอเอง แล้วเธอก็ให้ทุกอย่างเพื่อแก้ไขความผิดพลาดพวกนั้น ถูกไหม วานยา?
วานยา: ฉันไม่รู้สิ เพทารัส ฉันเคยเห็นผู้คนยอมตายเพื่อกันและกันที่ซาร์น ฉันได้เห็นความกระจ่าง ได้เห็นปณิธานในดวงตาของพวกเขา แต่ในดวงตาของดิอัลล่า... ฉันเห็นเพียงแค่ผี
เพทารัส: ดวงตาเหล่านั้นได้เห็นเรื่องสยองขวัญมามากกว่าที่เราคาดคิด
วานยา: ก็เป็นไปได้ แต่การ 'เสียสละ' ของเธอน่ะเหรอ? ข้าว่ามันเหมือนกับ{ข้อตกลง}แล้วดิอัลล่าก็ไม่ได้อย่างที่เธอหวังเอาไว้เสียมากกว่า
— ดิอัลล่า |
เพทารัส: ตอนนี้ใครต่อใครก็ได้เห็นกันแล้ว
วานยา: ไม่มีใครที่เหมือนเจ้าเลย วิทช์
เพทารัส: บีสต์ได้รู้เรื่องนั้นกับตัวแล้ว...
วานยา: ...และไม่ช้าก็เร็ว เรื่องนี้จะเป็นที่รู้กันทั่วทั้งเวร์แคลส์ท ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
เพทารัส: ฉะนั้นนี่ก็เป็นตอนจบของเราที่จะมีความสุขไปตลอดกาล อย่างที่พวกเขาเคยบอกกับเราไว้ในตอนเด็กๆ ใช่ไหมล่ะ วานยา?
วานยา: สำหรับเราน่ะนะ แต่สำหรับเวร์แคลส์ท... ก็เป็นไปได้ แล้วเจ้าล่ะ พี่สาว? เจ้ารู้ไหมว่ามันจะเป็นอย่างไรสำหรับเจ้า?
เพทารัส: ที่นี่มีความสุขมากมายแล้ว
วานยา: เจ้าเองก็ควรได้รับความสุขนั้นเช่นกัน
— มาลาไค |
เพทารัส: ไม่มีลานประลองใด ไม่มีรางวัลใด ไม่มีเกียรติใด ไม่มีตำแหน่งใด...
วานยา: ...ไม่มีอะไรที่ทำให้เพทารัสหยุดพูดสรรเสริญเพื่อเป็นเกียรติกับเจ้าได้อีก
เพทารัส: ในกรณีนี้ ผมว่าเรายกย่องเขาไปสักหน่อยมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคุณ? เรากำลังยืนอยู่ตรงหน้าดูเอลลิสต์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในปัจจุบันนี้
วานยา: ข้าก็เห็นด้วยกับเขานะ
เพทารัส: เจ้าไม่ได้รับเพียงเกียรติยศเท่านั้น เจ้ากอบกู้โลกทั้งใบได้เชียวนะ!
วานยา: เราต้องการวีรชน แล้วเจ้าก็มาเป็นวีรชนเสียจริง ข้าขอบคุณมาก
— มาลาไค |
เพทารัส: ข้าภูมิใจนักที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของภาคี ภาคีของท่าน ท่านผู้ทรงโปรด
วานยา: ข้าขอโทษจริงๆ ข้าควรจะเชื่อมั่นในศาสนามากกว่านี้ ข้าศรัทธาต่อพระเจ้ามาโดยตลอด แต่ว่าข้าแค่ไม่เชื่อว่าเทมพลาร์มีศรัทธาต่อพระเจ้าจนถึงตอนนี้
เพทารัส: บางทีเราก็คงต้องอาศัยปาฏิหาริย์เพื่อพิสูจน์ว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกใบนี้น่ะนะ
วานยา: ก็จริง ข้าขอบคุณเจ้า เทมพลาร์ ที่ทำให้ข้านึกขึ้นได้ว่าการศรัทธานั้นเป็นเช่นไร มันเป็นอภิสิทธิ์ที่ข้าไม่อาจทำได้มาจนถึงตอนนี้
เพทารัส: ใช่ นี่เป็นเรื่องที่ทั่วทั้งเวร์แคลส์ทจะทำได้แล้ว
— มาลาไค |
วานยา: ข้าภูมิใจนักที่ได้รู้จักเจ้า ชาวคารุย
เพทารัส: และข้าขอโทษ ข้าไม่ควรด่วน...
วานยา: ...เหยียดชาติพันธุ์น่ะเหรอ
เพทารัส: {ด่วนตัดสิน}น่ะ แต่ถึงแบบนั้น... เวร์แคลส์ทมักทำให้ผู้คนเป็นเช่นนั้น ถ้าไม่ด่วนตัดสินก็ตายไว... มันเป็นแบบนั้นมานานเกินไปแล้ว
วานยา: แต่ต้องขอบคุณนักรบของเราคนนี้ที่เรื่องนี้อาจเปลี่ยนไปได้โดยเร็ว
เพทารัส: โดมินัสตายไปแล้ว บีสต์ตายไปแล้ว เหมือนว่าเราจะเริ่มต้นกันใหม่ได้สักที
วานยา: ไม่ว่าจะเป็นชาวโอริอาทหรือชาวคารุยก็เริ่มต้นกันใหม่ได้ ด้วยฝีมือของเจ้าเอง
— มาลาไค |
เพทารัส: เราเป็นหนี้บุญคุณต่อเจ้า ท่านหญิง และอีกไม่นานทั้งเวร์แคลส์ทจะเข้าใจว่าพวกเขาต้องซาบซึ้งต่อเจ้าเท่าไร
วานยา: เจ้าเป็นหญิงสูงศักดิ์คนแรกที่ข้าพบที่{ควรค่า}แก่การถูกเรียกว่า 'ท่านหญิง'
เพทารัส: วานยา!
วานยา: มันจริงนี่นา เธอก็รู้ดี การเป็นผู้นำนั้นไม่ใช่เรื่องของอำนาจ แต่เป็นเรื่องของความรับผิดชอบ และท่านหญิงคนนี้ก็แบกรับภาระเอาไว้จากโลกทั้งใบ
เพทารัส: คุณพูดได้ดีนะวานยา!
วานยา: มันคงจะดีนักหากเพทารัสเชื่อฟังข้ามากกว่านี้ แต่พอเป็นเรื่องของเจ้า ไซออน ข้าก็ดีใจนักที่เขาไม่ได้ฟังข้า
— มาลาไค |
วานยา: เจ้านั้นเป็นผู้ที่มหัศจรรย์เสียจริง แม่เสือภูเขา
เพทารัส: โอ้ เธอสามารถมาร่วมแคมป์ไฟกับเราได้แล้วใช่ไหมล่ะ?
วานยา: เมื่อข้าคิดผิด ข้ายอมรับผิดได้เสมอไปน่า
เพทารัส: แหงล่ะ แค่ต้องมีใครไปกอบกู้โลกก่อน คุณถึงจะทำแบบนั้น
วานยา: ผู้หญิงแต่ละคนก็ต้องมีมาตรฐานน่ะ เพทารัส
เพทารัส: อย่างน้อยมันก็คงจะบอกได้นะวานยา ว่าเรนเจอร์ของเราคนนี้ได้ตั้งมาตรฐานใหม่เอาไว้ เป็นมาตรฐานที่ทั้งเวร์แคลส์ทจะต้องเอาเป็นเยี่ยงอย่าง
วานยา: ฉันดีใจจริงๆ ที่จะได้บอกว่าคุณคิดถูกนะ เพทารัส คิดถูกอย่างไม่มีผิดเลยแม้แต่น้อย
— มาลาไค |
วานยา: ข้านึกว่าเจ้าจะสอนให้เราเอาตัวรอด ชาโดว์ แต่เจ้ากลับทำให้เรามีโอกาสทำอะไรได้มากกว่านั้นตั้งเยอะ เจ้าทำให้เรามีโอกาสใช้ชีวิต
เพทารัส: ใช่... เป็นไปได้ว่าข้ามองเจ้าผิดไป
วานยา: เป็นไปได้เหรอ
เพทารัส: ผิดมหันต์ ผิดสิ้นดี ไม่ถูกเลยสักนิด และข้าดีใจนักที่ข้าคิดผิดเช่นนั้น แบบนี้ดีไหม?
วานยา: ยอดเยี่ยม
เพทารัส: แล้วเจ้าจะทำอะไรต่อไปเล่า ชาโดว์? เจ้าทำการฆาตกรรมครั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของเวร์แคลส์ทแล้ว เจ้าจะทำอะไรให้เหนือกว่านั้นได้อีกเล่า?
วานยา: เขาเป็นคนที่มีดีน่า เพทารัส เขาย่อมนึกอะไรออกขึ้นมาแน่
— มาลาไค |
วานยา: เศร้าเท่าไหร่ก็เศร้าไปที่รัก เราอยู่นี่ไม่ได้แน่ๆ มันมีแต่เลือดเต็มไปหมด...
เพทารัส: แล้วเราจะไปไหนได้ล่ะวานยา ทางผ่านแดนสูงนี่มีอนาคตให้เราตั้งมากมาย
วานยา: ฉันก็ไม่รู้... ไปทางตะวันตกไหม ดินแดนเอโซไมต์ ที่ไหนก็ได้ ขอให้มีแหล่งน้ำสะอาดก็พอ...
เพทารัส: โอ้นักฆ่าบีสต์!
วานยา: ดีใจที่ได้เจอเจ้าอีกนะ!
เพทารัส: แม้เจ้าจะโผล่มาในเวลาที่ไม่ค่อยเหมาะนัก...
วานยา: เงียบน่าที่รัก ไม่ต้องเอาเรื่องราวของเราไปรบกวนเขาหรอก
— ทักทาย |
เพทารัส: โอ้ เขาไม่รู้นี่นา! หน้าเจ้าฟ้องขนาดนี้ เจ้าไม่รู้...
วานยา: คิระเนี่ยแหละ เธอเสียสติไปแล้ว!
เพทารัส: บ้าสิ้นดีเลยละ
วานยา: เธอลักพาตัวโอยุน...
เพทารัส: นำตัวเธอเข้าไปที่ทะเลทราย และยิ่งแย่ไปกว่านั้น...
วานยา: ...ทั้งทางผ่านแดนสูงกำลังระส่ำระสาย มีเลือดของสัตว์ร้ายอยู่ในน้ำ!
เพทารัส: ...มีแต่คนจ้องจะฮุบบัลลังก์
วานยา: แถมเทพโบราณก็ฟื้นขึ้นมาอีก! ข้าแนะนำให้เจ้ารีบออกจากทางผ่านแดนสูง...
เพทารัส: ...หรือช่วยเรา...
วานยา: ...ขณะที่เจ้ายังทำได้อยู่
— โอยุน |
เพทารัส: ได้โปรดเถอะวานยา อย่าพูดออกมาเลย
วานยา: พูดว่าอะไร? ที่ฉันเตือนคุณแล้วน่ะเหรอ? ก็นะ ข้าไม่เคยไว้ใจคิระตั้งแต่แรก เพราะเธออยากคุมทุกอย่างไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม ฉันไม่ให้ราคากับนิสัยแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไร
เพทารัส: ใช่ แต่ความทะเยอทะยานไม่ใช่ปัญหา ผมก็ทะเยอทะยาน แสดงว่าคุณไม่...
วานยา: ฉันเชื่อใจคุณอยู่แล้วที่รัก แต่คุณคงไม่ออกไปฆ่าคนหมดโลกเพื่อแลกกับอำนาจกระจิดริดใช่ไหมเล่า?
เพทารัส: ผมยินดีเอาความฝันแห่งการครองอำนาจมาแลกกับความฝันถึงคุณได้เสมอเลยนะที่รัก!
วานยา: โอ้ เพทารัส...
— คิระ |
เพทารัส: อิราช่าน่ะเหรอ? เธอเป็นคนที่เก่งที่สุดที่เรามีแล้ว เธอนั้นแข็งแกร่งเด็ดเดี่ยวสมเป็นนักรบผู้ทรงเกียรติ...
วานยา: ที่รัก ฉันว่าคุณลืมอธิบายว่าเธอเป็น "พวกหัวโบราณ" นะ
เพทารัส: พวกหัวโบราณเหรอ?
วานยา: ใช่ เธอหัวแข็งและจริงจังเกินเหตุแบบพวกนั้นเลย
เพทารัส: คุณเพียงแค่ไม่ชอบเธอเพราะว่าเธอทำกับคุณไม่เหมือนคนอื่น
วานยา: อิราช่าเป็นพวกหัวสูง เธอไม่ยอมมองว่าข้าเป็นผู้หญิงแม้แต่น้อย
เพทารัส: โอ้ที่รัก ข้าว่าเจ้าเป็นผู้หญิงมากกว่าพวกเธอทุกคนรวมกันอีก
— อิราช่า |
เพทารัส: เจ้าคงเคยพบชายหญิงอย่างเรามาก่อน...
วานยา: พวกเราเป็นนักล่าวัตถุโบราณ!
เพทารัส: ...อะแฮ่ม นักสะสมโบราณวัตถุที่หายาก อย่างไรก็ตาม วานยากับข้าเป็นมือหนึ่งในวงการ
วานยา: และเราอยากให้เจ้าช่วยหาของที่หายากเป็นอย่างยิ่ง
เพทารัส: ที่รัก ผมเกลี้ยกล่อมเขาอยู่เลย...
วานยา: มันเป็นดาบโบราณของเทพีมาราเค็ทองค์หนึ่งอันมีนามว่าการูคาน!
เพทารัส: บางคนเรียกมันว่าดาบวายุ มันเป็นอาวุธที่แกะสลักจากคริสตัล คมดาบที่ไม่มีวันโอนอ่อนของมันสามารถเก็บพลังพายุอันแสนคลั่งเอาไว้ได้
วานยา: เทพีทำมันหายไปที่ไหนสักแห่งในทะเลทรายทางตะวันออก ระหว่างการต่อสู้ครั้งโบราณกับหมอผีซาเรชและฝูงอันเดดของเขา
เพทารัส: ...จากที่เราศึกษามาน่ะนะ
วานยา: ค้นหาดาบให้เรา แล้วเราจะจ่ายอย่างงาม
เพทารัส: เราก็อยากทำเอง แต่เหตุการณ์วุ่นวายทางการเมืองในทางผ่านแดนสูงช่วงนี้...
วานยา: เราไม่กล้าทิ้งบ้านเพราะกลัวถูกปิดทางแล้วไม่มีบ้านอยู่น่ะ
— ดาบวายุ |
วานยา: เจ้าทำได้! พวกนั้นเจอแล้ว เพทารัส เขาหาเจอแล้ว!
เพทารัส: พระเจ้าช่วย ดาบวายุอันเลื่องชื่อของการูคาน...
วานยา: คุณรู้ว่ามันหมายความว่าอะไร ที่รัก เมื่อเราเจอนักสะสมที่ถูกคน...
เพทารัส: ...เราจะไปที่ไหนก็ได้ อยากได้อะไรก็ได้ เราจะเหมือนราชาเลย!
วานยา: แต่พลังพายุข้างในนั้นเป็นปัญหา สภาพปัจจุบันนี้มันแปรปรวนจนเกินไป
เพทารัส: ก็จริง เราไม่ควรเอาอาวุธโลกาวินาศเช่นนี้ไปขายเล่นๆ แน่ๆ
วานยา: ฉันว่าเราต้องไปคิดให้ดีอีกทีนะที่รัก แต่ตอนนี้ เอ็กไซล์ เราขอบคุณมาก เจ้าเลือกเอาของจากคลังเราไปได้เลย
— ดาบวายุ |
เพทารัส: มันใช้เวลาไปเยอะเหมือนกันนะ แต่ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านมาราเค็ทของเรา...
วานยา: ...และประเพณีโบราณของพวกนั้น...
เพทารัส: เรานำเอามนต์มณีเล็กน้อยมากำจัดเอาพลังพายุออกจากคมอาวุธของการูคานแล้ว
วานยา: เราเก็บใส่ขวดไว้เพื่อไม่ให้เป็นภัยด้วยนะ
เพทารัส: เราไม่ให้ใครอื่นเก็บพลังร้ายแบบนี้ไว้แน่ แต่เจ้าอาจจะเอาไปทำลายพายุทรายนั่นได้อยู่มั้ง?
วานยา: หาสิ่งเลวร้ายที่ซ่อนอยู่ในทะเลทราย แล้วไปหยุดยั้งพวกมันเสีย!
— วายุในขวดแก้ว |
เพทารัส: ข้าจะให้วานยาเป็นคนเล่านะ
วานยา: ขอบคุณที่รัก ข้าเคยฝึกอยู่ในโอริอาท...
เพทารัส: เป็นแม่มด! คิดดูสิ!
วานยา: ฉันนึกว่าจะให้ฉันเป็นคนเล่าไม่ใช่เหรอ เพทารัส?
เพทารัส: ขอโทษทีนะที่รัก
วานยา: ข้ารู้เรื่องราวเรื่องเทพโบราณมาหมด พวกเขาควรเป็นผู้ที่เราเคารพสักการะ เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่นำทางมนุษย์อย่างพวกเรา
เพทารัส: แต่พวกเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยใช่ไหมล่ะที่รัก?
วานยา: ไม่เลย เหล่าทวยเทพมันก็เลวพอๆ กับพวกเรานั่นแหละ! และคนที่เลวพอๆ กับพวกเราก็ไม่ควรครอบครองพลังมากขนาดนี้!
เพทารัส: เลวเท่าเราเหรอ? คุณเชิญพูดแทนตัวเองเถอะ ผมเนี่ยเป็นคนดีเสียจริงๆ!
วานยา: ใช่ ใช่ ปากหวานจังนะ สงสัยตอนเด็กพวกนั้นเคยจับคุณหมกถังน้ำตาลแหงๆ เรารู้อยู่แล้วน่า!
— ทวยเทพโบราณ |
วานยา: โอยุนเป็นเพื่อนข้า การลาโลกไปแบบนี้มัน...
เพทารัส: ...ป่าเถื่อน และถ้าเราขาดผู้คุ้มครองเผ่าไป เราก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ ทาซูนีคิดว่าเขาจะปกครองได้ แต่ความมืดเย้ายวนกลืนกินเขาไปหมดแล้ว
วานยา: มันไม่มีวิธีแก้ได้ง่ายๆ เลย ข้าคงหลับไม่ลงไปหลายคืน
เพทารัส: ผมจะอยู่เคียงข้างคุณนะที่รัก
วานยา: อย่าหลอกตัวเองเลยที่รัก คุณนอนเต็มอิ่มแน่
เพทารัส: ไม่ว่ายังไงก็ได้เวลาแต่งตั้งหัวหน้าเผ่าสาวใหม่แล้ว
วานยา: หรือหัวหน้าเผ่าหนุ่ม ทาซูนีเป็นคนในสายเลือดคนต่อไป มันจริงอยู่ที่เขาแหกกฎนั่นกฎนี่ไปบ้าง แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่โดมินัส
เพทารัส: ผมหวังว่าคุณจะล้อเล่นอยู่นะที่รัก! ชาวมาราเค็ทนั้นเป็นระบอบมาตาธิปไตย! ทาซูนีจะทำลายทุกอย่างที่พระมารดาเคยสร้างขึ้นมา
วานยา: หรืออยากให้พวกเขาแต่งตั้งอิราช่าเล่า?
เพทารัส: เธอแข็งแกร่ง มั่นคง และเป็นผู้ที่รักษาธรรมเนียม ผมไม่รู้เหตุผลที่เธอไม่ควรปกครองน่ะ
วานยา: เพราะถึงมันจะดูตลกเพียงใด แต่ทาซูนีก็มีในสิ่งที่อิราช่าขาด
เพทารัส: มันคืออะไรเหรอ
วานยา: วิสัยทัศน์ไง
— โอยุน |
วานยา: ทาซูนีได้ขนนกไปเหรอ? ทางผ่านแดนสูงคงปลอดภัยแล้วละ ถึงเวลาให้เหล่าหนุ่มๆ ในเผ่าได้พิสูจน์ตัวเองบ้าง ทาซูนีจะนำชาวมาราเค็ทให้รุ่งเรือง
เพทารัส: ผมหวังว่าคุณจะคิดถูกนะที่รัก
วานยา: เจ้าไม่มีอะไรอยู่ตรงหว่างขาหรือไงที่รัก? เขาผู้ใดย่อมเชื่อว่าชายใดย่อมอยากให้ชายได้ขึ้นครองมากกว่าหญิง
เพทารัส: งั้นเขาผู้นั้นก็คิดผิดแล้ว ทาซูนีอาจให้ประโยชน์กับผมเพราะว่าเขาเกิดมาเหมือนกับผม แต่อนาคตของชนเผ่านี้แหละที่ข้าห่วง เพราะเขาไม่สนใจไม่แยแสต่อธรรมเนียมศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา ข้ากลัวว่าหากเขาได้อยู่ตรงหน้า{เด็คคารา}ของเขา ทั้งชนเผ่าจะเสียความศักดิ์สิทธิ์ไป พวกเขาจะเหมือนชนเผ่าป่าเถื่อนที่ตระเวนไปตามที่รกร้างว่างเปล่า หรือแย่ไปกว่านั้น พวกเขาอาจเป็นเหมือนพวกการ์ดดำ!
วานยา: แต่การเป็นการ์ดดำมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ?
เพทารัส: ...ไม่เอาอีกต่อไปแล้ว
— ทาซูนี |
เพทารัส: อิราช่าถือขนนกเหรอ? งั้นไฮเกทก็ได้รับการกอบกู้แล้ว เธออาจเป็นคนต่างสายเลือด แต่เธอยึดถือประเพณีของพวกเขาเอาไว้ และมันก็สำคัญเพียงเท่านั้น คิดดูสิ ทาซูนีอาจนำชนเผ่าไปสู่ทิศทางที่อันตรายอย่างไม่มีใครรู้ก็เป็นได้
วานยา: คนเลวที่คุณรู้จักมันไม่ได้ดีไปกว่าคนเลวที่คุณไม่รู้จักเสมอไปนะ ที่รัก
— อิราช่า |
เพทารัส: ทำไมแผ่นดินถึงไหว เจ้าบีสต์นั่นหายใจเฮือกสุดท้ายรึ? ข้าไม่รู้เรื่องมนต์มณีอะไร แต่ข้ารู้สึกถึงพลังมลทินที่ไหลออกมาจากรอยแตกในภูเขานั้น เป็นไปไม่ได้! เจ้าไปรบกวนศพมันทำไม?
วานยา: เงียบก่อนที่รัก ผมว่าเรื่องนี้ซับซ้อนกว่าที่คิด
เพทารัส: พวกมาราเค็ทอาศัยอยู่ใต้คำสาปของบีสต์นี่มาเป็นพันๆ ปี พวกเขาเพิ่งเป็นอิสระ แต่ตอนนี้เจ้ากลับทำ... บางสิ่งบางอย่าง... ที่จะนำต้นกำเนิดความมืดมาอยู่ใกล้เราเนี่ยนะ มันผิดศีลธรรมยิ่งนัก มัน...
วานยา: ...เป็นทางออกที่ถูกต้อง หรือคุณอยากให้เทพอมตะหลายองค์ขึ้นครองราชย์แล้วรบราฆ่าฟันกันเล่า? วีรชนของเราย่อมมีแผนอยู่แล้ว และถ้าแผ่นดินไหวนั่นสามารถเอาเหล่าทวยเทพออกไปจากเวร์แคลส์ทได้ ข้าก็ยินดีเจอแผ่นดินไหวเล็กๆ น้อยๆ นะ
เพทารัส: ไม่ว่ายังไง อย่างน้อยเราก็มีกันและกัน
วานยา: และเรานั้นแข็งแกร่งที่สุดเมื่อเรายืนอยู่ด้วยกัน
— บีสต์ |
เพทารัส: เจ้ารู้เรื่องราวตำนานมาราเค็ทไหม
วานยา: เป็นจักรวาลวิทยาที่เป็นเอกลักษณ์ มีสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด มีเทพนอกรีต มีสมบัติมหาศาล
เพทารัส: มีเรื่องราวหนึ่งพูดถึงหน้าปัดศิลาวิเศษ...
วานยา: นั่นก็คือปฏิทินมาราเค็ท ปฏิทินที่กล่าวถึงรายละเอียดเหตุการณ์สำคัญในอนาคตของโลกเรา
เพทารัส: นายพลเอดัส วีรบุรุษสงครามของจักรวรรดิได้รายงานไว้ในบันทึกของเขาเกี่ยวกับการพบของการค้นพบหน้าปัดที่มีลักษณะตรงกันในจุดขุดค้นที่เชิงเขา
วานยา: เหมือนว่าวีรบุรุษท่านนี้แอบสนใจเรื่องโบราณคดีเหมือนกันนะ...
เพทารัส: แต่วันมหาภัยพิบัติทำให้แผ่นดินนั้นราบคาบ ทำให้หินกับทรายฝังกลบจุดขุดค้นนั้นจนมิด ไม่มีใครหาจุดขุดค้นหรือหน้าปัดนั่นเจออีกเลย
วานยา: ดูเหมือนว่าจากเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ หากเราล่วงรู้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต มันย่อมเป็นความสามารถที่ทำกำไรได้พอสมควร...
เพทารัส: เราว่าเจ้าคงไม่อาจหาประโยชน์จากของขวัญนั้น...
วานยา: มันคงทำให้การผจญภัยของเจ้านั้นหมดความลุ้นระทึกไปเสียสิ้น!
เพทารัส: แต่ในกาลเวลาเช่นนี้ มันคงจะดีไม่น้อยถ้าคนตัวเล็กตัวน้อยอย่างพวกเราได้รู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรขึ้นมา อีกอย่าง วัตถุโบราณแบบนี้ควรจะอยู่ในพิพิธภัณฑ์...
วานยา: ...หรือในของสะสมของเรา...
เพทารัส: ...ดีกว่าจมอยู่ในซากปรักหักพังที่ไม่เกิดประโยชน์กับใคร
วานยา: ถ้าเจ้าหาปฏิทินนั่นเจอ เราจะจ่ายให้เจ้าอย่างงาม เอ็กไซล์
เพทารัส: ใช่ ยังไงเราก็เป็นนักค้าของเก่านี่นา
— ปฏิทินมาราเค็ท |
วานยา: อ้อ นักล่าสมบัติของเรากลับมาแล้ว!
เพทารัส: เจ้าน่าจะทำเป็นงานประจำนะ
วานยา: ว่าไงวีรชน? ไม่ต้องออกไปรบอีก ทำงานให้เราเลย...
เพทารัส: ...ไม่เหรอ? ไม่เป็นไร อย่างไรเสีย...
วานยา: นี่คือรางวัลที่เราสัญญาไว้
— ปฏิทินมาราเค็ท |
วานยา: ทหารผู้ทรงธรรม...
เพทารัส: ...แต่ก็ยังเป็นทหารอยู่วันยังค่ำ
วานยา: เพทารัสกับข้าสืบเรื่องราวของเอดัส
เพทารัส: เราจำเป็นต้องรู้ให้มากเกี่ยวกับเขาและจุดขุดค้นของเขา...
วานยา: ...เพื่อให้แน่ใจว่าเขานั้นคุ้มค่าแก่การลงทุน
เพทารัส: นายพลนั้นเป็นผู้บัญชาการชาวนิรันดร์ของกองพันทางผ่านสะพานสูง...
วานยา: เขาทำค่ายเหมืองในภูเขาเหล่านี้ ไอ้ชั่วนั่นเป็นคนที่คุมทาสชาวคารุย มาราเค็ท เอโซไมต์ บังคับให้พวกเขาขุดเข้าไปในรอยแตกอันมืดดำเพื่อหามณี...
เพทารัส: ...อย่างน้อยเขาก็ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเป็นธรรมในฐานะมนุษย์นะ
วานยา: ทาสก็ยังคงเป็นทาสอยู่วันยังค่ำนะที่รัก
เพทารัส: ถึงเขาจะไม่ดีพร้อม แต่เขาก็เป็นคนดีในยุคสมัยของเขา มันแย่นักที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับเขา... และที่แย่กว่าคือเขาดันกลับมาด้วย จากที่เราได้ยินกันมา
วานยา: ใช่ เราว่าเจ้าอยู่ห่างๆ จากค่ายเก่าของเขาดีกว่า
— นายพลเอดัส |
— PetAndVan_Greeting_01.ogg |
— PetAndVan_Greeting_02.ogg |
— PetAndVan_Greeting_03.ogg |
— PetAndVan_Greeting_04.ogg |
— PetAndVan_Greeting_05.ogg |
— PetAndVan_Greeting_06.ogg |
— PetAndVan_Greeting_07.ogg |
— PetAndVan_Greeting_08.ogg |
— PetAndVan_Greeting_09.ogg |
— PetAndVan_Greeting_10.ogg |
— PetAndVan_Greeting_11.ogg |
— PetAndVan_Greeting_12.ogg |
— PetAndVan_Farewell_01.ogg |
— PetAndVan_Farewell_02.ogg |
— PetAndVan_Farewell_03.ogg |
— PetAndVan_Farewell_04.ogg |
— PetAndVan_Farewell_05.ogg |
— PetAndVan_Farewell_06.ogg |
— PetAndVan_Farewell_07.ogg |
— PetAndVan_Farewell_08.ogg |
— PetAndVan_Farewell_09.ogg |
— PetAndVan_Farewell_10.ogg |
— PetAndVan_Farewell_11.ogg |
— PetAndVan_Farewell_12.ogg |
— PetAndVan_Farewell_13.ogg |
