ข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องการให้ผู้อื่นเรียกว่า 'ชาโดว์' แต่เงาที่ว่ามันก็มีเรื่องน่าสนใจอยู่อย่าง: เงามักจะแข็งแกร่งที่สุดในยามตะวันฉาย และจะถูกกลืนกินเสียสิ้นในยามค่ำคืน
ที่ที่เจ้าไปย่อมไม่มีแสงตะวันมากนัก
— __intro_pt2__ |
เสื้อคลุมศักดิ์สิทธิ์ของเจ้านั้นเปรอะเลือดของผู้คนเหนือคณานับ เทมพลาร์ มันเป็นการสังเวยที่คู่ควรกับพระเจ้าองค์หนึ่ง... แต่ไม่ใช่พระเจ้าองค์ที่เจ้าคิด
— __intro_pt2__ |
ทางของเจ้านั้นเป็นแฉกดั่งลิ้นงู เรนเจอร์ เจ้าเป็นสัตว์ที่ออกล่า หรือเจ้าเป็นสตรีที่มีความรู้สึกนึกคิดกันแน่? ใช่ เจ้ารักธรรมชาติ แต่นั่นมิได้ทำให้เจ้ามาจากป่าเขา
— __intro_pt2__ |
ข้ามองเข้าไปในดวงตาอันบ้าคลั่ง วิทช์ ข้าเห็นความหิวโหยพลังอำนาจที่ฝันร้ายย่อมต้องการมอบให้กับเจ้า หากเจ้าเพียงเอ่ยปากขอเพียงเท่านั้น
— __intro_pt2__ |
เจ้าทั้งหลั่งเลือดและคร่าชีวิตคน ดูเอลลิสต์ ทำไมกันเล่า? เพื่อเกียรติยศอันทรงคุณค่าของเจ้าหรือ? แล้วบัดนี้เจ้าอยู่ที่ไหนกัน? อยู่ตรงสุดขอบโลกที่ใกล้จะสูญพันธุ์สิ้นดี ช่างมีเกียรตินัก!
— __intro_pt2__ |
วิถีคอมม์นำเขาไปสู่ฝันร้ายอันมืดมิดยิ่ง เจ้าเคยถามบรรพชนบ้างไหมว่าวิถีคารุยจะนำเจ้าไปสู่ทางนั้นหรือเปล่า?
— __intro_pt2__ |
มีไม่กี่คนที่เข้าใจความมหึมาของฝันร้าย เจ้ากับข้าเป็นผู้ที่มีหัวเช่นนั้น แต่ผู้ที่มีหัวเช่นนั้นก็หาได้ยากยิ่งกว่าฟันโรอ์เสียอีก ไซออน คำตอบทั้งหมดอยู่ในกะโหลกอันงดงามของเจ้าเอง
— __intro_pt2__ |
ข้าคือทาซูนี เขาผู้ที่มองเข้าไปในความมืดมัว ผู้ที่ได้ยินจิตใจอันมืดดำที่ดังลั่นจากภายในภูเขาอยู่ลึกๆ
หากเจ้าใฝ่หาปัญญาสู่ทางสว่าง จงหาคบเพลิงเสีย แต่หากเจ้าใฝ่หาความเข้าใจฝันร้าย ข้าสามารถช่วยนำทางเจ้าไปในความมืดมิดนั้นได้
— แนะนำตัว |
ชาวมาราเค็ทนั้นติดหล่มอยู่ในพายุทรายแห่งการมองสะท้อนและความเสียดาย เราต่างศรัทธาในเซ็คเคมาของเราให้นำเราออกไปได้ แต่ว่าเธอรู้จักเพียงพายุทรายนั้นเพียงเท่านั้น
เธอต้องการข้าผู้ที่เป็นหูกับตาของเธอในความมืดมิด แต่เธอไม่มีวันเข้าใจพรสวรรค์ของข้าได้เป็นแน่
— โอยุน |
ดิอัลล่านั้นมี{รูปร่าง}ของผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ว่าสสารนั้นประกอบด้วยมลทินหนึ่งส่วน กับความตายอีกเก้าส่วน
อีกไม่นานเจ้าจะได้เห็นว่าที่จริงเธอนั้นไร้ชีวิตชีวาเพียงใด
— ดิอัลล่า |
เมื่อตุ่มหนองนั้นบวมเป่งไปด้วยเชื้อร้าย มันย่อมส่องประกายด้วยมันเงาแห่งความเยาว์วัยอันลวงหลอก หากตุ่มหนองนั้นถูกทิ่ม มันย่อมร่ำไห้เอามลทินออกมาและเหี่ยวแห้งไปสู่ความว่างเปล่า
ไม่ว่าเจ้าจะมีประสงค์หรือมีปรารถนาหรือไม่ เจ้าก็ถือเป็นอายุรแพทย์ที่ได้เผยธาตุแท้ที่แท้จริงของดิอัลล่าออกมา
— ดิอัลล่า |
คิระขี่ได้ว่องไวและจู่โจมได้อย่างเที่ยงธรรมกว่า{เด็คคารา}คนใดในที่แห่งนี้ น่าเสียดายที่เธอไม่ได้คิดเร็วเท่าการขี่ของเธอ หรือพูดได้เที่ยงธรรมเท่ากับการจู่โจมของเธอ
จะดีหรือแย่กว่านั้นมันหาได้ตัดสินจากพรสวรรค์ที่ผู้นั้นให้ค่า แต่เป็นพรสวรรค์ที่ผู้นั้นขาดไปไม่ได้
— คิระ |
เพทารัสกับวานยา สองปากที่พูดออกมาจากหัวเดียว
เมื่ออยู่ด้วยกัน พวกเขาแสดงความคิดที่น่าสนใจนัก แต่เมื่อแยกจากกัน... ครึ่งหนึ่งของความคิดก็หาใช่ความคิดใช่ไหมเล่า?
— เพทารัสและวานยา |
ชาวมาราเค็ทพูดถึงการหักหลังของเขา แต่โวลล์ทำในสิ่งที่เขาคิดว่าจะเป็นต้องทำในการทำลายบีสต์ให้สิ้นซาก
บัดนี้เขาก็เตร็ดเตร่อย่างไร้เนื้อเยื่อ ทรมานจากความล้มเหลวดังที่เขาทรมานจากฝันร้าย
— โวลล์ |
ในการทำลายโวลล์ เจ้าได้แก้แค้นให้กับหลายต่อหลายคนที่เคยต้องล้มตายในบริเวณนี้
เจ้าทำได้ดี
— โวลล์ |
ฝันร้ายนั้นไม่ได้ไร้ความลุ่มลึก
เมื่อเขามีชีวิตอยู่ ดาเรสโซ่ถูกทรมานด้วยความหงุดหงิดและความละอาย ในยามตาย ฝันร้ายได้กำจัดอดีตของเขา และสร้างสรรค์โลกแห่งฝันที่ทำให้ดาเรสโซ่พึงพอใจและเป็นที่รัก
แล้วถ้าฝันร้ายทำเช่นนั้นให้กับเราได้ทุกคนเล่า? เราจะต้องการทำลายมันอยู่ไหม?
— ดาเรสโซ่ |
ดาเรสโซ่เป็นคนที่มีจิตใจดีงามผู้ที่ถูกล่ามเข้ากับความรักและชัยชนะชั่วนิรันดร์
เจ้าปลดปล่อยเขาให้เป็นอิสระ
— ดาเรสโซ่ |
เซ็คเคมาสีแดงเป็นสตรีที่ได้หล่อหลอมความเป็น 'มาราเค็ท' นั่นก็คือกลุ่มคนที่สามัคคีและแข็งแกร่ง เดสเชรทได้จุดไฟในใจของเหล่าสตรี และใต้เข็มขัดของบุรุษ เมื่อเธอสิ้นลม ชาวมาราเค็ทก็สิ้นใจเช่นเดียวกัน เราสิ้นใจมาโดยตลอดนับจากนั้นมา
— เดสเชรท |
เท่าที่ข้าเข้าใจคอมม์ คือชายคนนี้เป็นนักโทษของความหลงผิดของตนเอง ปัจจุบันนี้หรือ? เขากลายเป็นนักโทษของผู้อื่น
ข้าประทับใจพลังของฝันร้ายในการลวงหลอกวิญญาณมิรู้สิ้น
สักวันหนึ่งเจ้าก็อาจเป็นเช่นนั้นก็ได้ หากเจ้ายังไปตามเส้นทางอันมืดมนและคดเคี้ยวต่อไป
— คอมม์ |
ฝันร้ายได้ให้ทุกอย่างที่คอมม์ฝันหา เจ้ารู้สึกอย่างไรเล่าที่ทำให้ฝันนั้นตายลง?
— คอมม์ |
ภายใต้เท้าของเจ้า สิ่งที่ถูกสร้างนั้นสั่นไหวและบิดตัว มันรอคอยการแปลงกายดั่งหนอนในปลอกดักแด้ที่ฝันถึงปีกและอิสรภาพ มันเป็นการแปลงกายเดียวที่บีสต์สามารถกระตุ้นได้
มันเป็นพระเจ้าอันมืดมนจากการสังเวยแต่โบราณกาล เป็นมิวส์ของผู้ที่เสื่อมทรามและชั่วช้า... บีสต์, ฝันร้าย, หรือความมืด... มนุษย์ทั่วไปตั้งชื่อเหล่านี้ที่คิดดั่งทากที่ติดอยู่ในเปลือกกระดูก
ทว่ามีชายผู้หนึ่งที่รู้จักชื่อที่แท้จริงของบีสต์ และเข้าใจธรรมชาติอันมือาจสลายของมันได้
มาลาไค
— บีสต์ |
เมื่อเราตาย กายเราย่อมกลับคืนสู่ผืนดิน ผู้ที่ต้องรอยของความมืดนั้นย่อมให้อาหารแก่มลทิน ส่วนผู้ที่ยิ่งใหญ่ในยามมีชีวิตจะถูกพรากไป
พวกเขาถูกจารึกและสลักสร้าง ถูกชักใยด้วยความอัจฉริยะอันมุ่งร้ายให้กลายเป็นทาสของมาลาไค ถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นภูติผีแห่งฝันร้ายอันบริสุทธิ์
— ภูติผี |
ประตูเปิดแล้ว บัดนี้ข้าได้ยินเสียงเธอราวกับว่าเธอนั่งอยู่ตรงนี้กับข้า
คำพูดของสตรีที่สิ้นชีพ สะท้อนขึ้นมาจากเบื้องลึกของไฮเกท วิญญาณที่ถูกล่ามโซ่เอาไว้ ทว่ามิได้เป็นทาส ถูกทรมาน แต่ว่ามิสิ้นสติ
สตรีที่สิ้นชีพผู้นั้นคือเดสเชรท และเซ็คเคมาสีแดงของเราก็อยากคืนสู่ฝุ่นทรายแห่งวาสตีรี หากเจ้าปลดปล่อยเธอ ข้าจะตอบแทนให้เจ้าเท่าที่ข้าจะทำได้
— เดสเชรท |
ข้าสัมผัสได้ ข้า{เห็น}กับตา... มรสุมที่มาจากการปลดปล่อยเธอ บัดนี้เซ็คเคมาสีแดงของเราจะได้ร่วมกับปฐพีสีแดงของบ้านเกิดเรา
เดสเชรทนั้นเป็นลมอันแผดเสียง เป็นฝุ่นทรายที่พุ่งฟาดและกัดเสีย บัดนี้วาสตีรีอันเป็นธรรมชาติของเราจะไม่อ่อนกำลังจากการขาดเธออีกต่อไป
เจ้าได้ทำเรื่องที่ภาคภูมิในวันนี้ เอ็กไซล์ เจ้าแก้ไขในสิ่งที่ผิดที่พวกเราชาวมาราเค็ทต้องเกิดมาชดใช้มาแสนเนิ่นนาน
และแน่นอน เจ้าจะได้รับสิ่งตอบแทนดังที่ข้าสัญญาไว้
— เดสเชรท |
มาลาไคนั้นเป็นสิ่งที่ภูติผีทุกตนถวิลหา เขาเป็นมือ เท้า เสียง และหัวของบีสต์เสียเอง
ข้ามองเห็นเขาในฝันของข้า คิดแบบต่างๆ สร้างอุปกรณ์ของเขาขึ้นมาเอง หล่อหลอมฝันร้ายอันโกลาหลให้กลายเป็นวิสัยทัศน์ เป็นอนาคตที่เจ้ากับข้าย่อมไม่มีวันรู้จัก
เป็นอนาคตที่ไม่คู่ควรกับเจ้าหรือข้า เว้นแต่เราจะยอมให้ความมืดมิดเข้าหา
นี่เป็นผลงานอันใหญ่ยิ่งของมาลาไค มันเป็นการประดิษฐ์ดังที่ไม่เคยมีมาก่อน หากเขาทำสำเร็จ เขาย่อมปลุกบีสต์ขึ้นมาเป็นแน่
แล้วอย่างไรเล่า? บีสต์นั้นไม่ใช่ความตาย ชีวิตย่อมดำเนินต่อไป ชีวิตอย่างที่เราไม่เคยพบเจอมาก่อน
— มาลาไค |
ภูติผีนั้นไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำคำใด การพูดออกมาในฝันร้ายนั้นคือการพูดออกมาด้วยอารมณ์กับภาพ... พูดออกมาด้วยความคิด
ข้าเห็นและสัมผัสได้ถึงความมืด ข้าจึงรู้ว่าวันมหาภัยพิบัตินั้นมิได้เป็นอุบัติเหตุ ภาพของมันมีเจตนาชัดเจนเสียจนเกินไป มีความพึงพอใจที่ฝังลึกอยู่มากจนเกินไป
ความพึงพอใจของมาลาไค มาลาไคทำลายล้างคนของข้า ทำลายจักรวรรดินิรันดร์ด้วยเหตุผลเดียว เพื่อที่เขาจะได้อยู่ในที่ที่เขาอยู่ อยู่กับใจอันมืดดำของบีสต์นั่นเอง
— วันมหาภัยพิบัติ |
ลูกศิษย์ของมาลาไค แชฟรอนน์แห่งอัมบรา, โดเอดรี ดาร์กทัง กับผู้ไต่สวนมาลิกาโร เจ้าจะไม่พบบริวารผู้ใดที่อุทิศตนน้อยไปกว่าสามผู้นี้ในฝันร้าย ในยามที่พวกเขามีชีวิต พวกเขาเป็นผู้หล่อหลอมให้เกิดมลทินมากที่สุดในจักรวรรดิ
ในแง่นี้ข้าคงจะเห็นด้วยกับมาลาไค การปล่อยให้พวกเขาตายนั้นย่อมสูญเปล่า
เดสเชรทผู้น่าสงสาร แต่ละคนต่างเล่นงานเธออย่างชั่วช้า พวกเขาต่างสลับกันบังคับให้เธอร่วมกับมลทินร่วมนั้น พวกเขานั้นช่างชาญฉลาดยิ่ง เป็นศิลปินที่แท้จริง หากเดสเชรทได้ครองจินตนาการเอาไว้ พวกเขาคงได้สร้างภูติผีจากตัวเธอได้สำเร็จ แต่โชคดีสำหรับเราที่เดสเชรทมิได้มีศักยภาพเช่นนั้น
— ลูกศิษย์มาลาไค |
หากเดสเชรททำได้ เธอคงขอบคุณที่เจ้ากำจัดผู้ที่ทรมานเธอ สามศิษย์ตัวน้อยอันชั่วช้าของมาลาไค แต่เจ้าคงต้องรับคำขอบคุณของข้าไปแทน เดสเชรทได้รับการล้างแค้นแล้ง ดังวิถีของมาราเค็ท ความเรียบร้อยย่อมทำให้คนหนึ่งหลับได้เต็มตาในยามกลางคืน เจ้าคิดแบบนั้นไหม?
— ลูกศิษย์มาลาไค |
มันย่อมใช้ชาโดว์คนหนึ่งในการทำลายความมืดมิด เงาผู้เป็นทายาทแห่งแสงสว่าง ผู้ที่มีพันธะที่จะติดตามแสงเทียน ไม่ว่าเขาจะต้องการหรือไม่ก็ตาม
ข้ารู้ว่าเจ้าไม่คาดว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้ แต่เรื่องที่คาดไว้นั้นย่อมไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นเสมอไป เจ้าได้มาถึงจุดจบของโลก บัดนี้เจ้าต้องกลับไปสู่จุดเริ่มต้น
โอริอาท ณ ภูเขาอันสูงส่ง ทางใหม่ได้เปิดขึ้น ทางนี้จะนำเจ้ากลับไปสู่บ้านเกิด เร็วเข้าเถิด เพราะบัดนี้ในยามที่เสียงร้องด้วยมรณะของบีสต์นั้นค่อยๆ ไร้เสียง ข้าก็เห็นว่าทางนั้นปิดลงอย่างช้าๆ
จงตามแสงสว่างไปเสีย เงาเป็นเช่นนั้นไม่ใช่หรือ?
— มาลาไค |
อ้า วิทช์ ข้ารู้ว่าเจ้าจะสวมกอดบีสต์ แต่ข้าไม่มีทางรู้ว่าเจ้าจะกอดรัดแน่นเสียจนมันสิ้นชีพ ข้าไม่คิดจริงๆ ว่าเจ้ามีความรักอยู่ในนั้นมากเช่นนั้น
บัดนี้ยังมีเรื่องหนึ่งที่ต้องคอยดู ความเอาใจใส่ของเจ้า สัมผัสของเจ้า อ้อมอกของเจ้า... ย่อมเป็นหายนะแก่ผู้ที่ถูกรัก โปรดเลือกผู้ที่เจ้ารักอย่างชาญฉลาด ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจทำให้โอริอาทใจสลาย
ใช่ ถูกแล้ว โอริอาท ณ ภูเขาอันสูงส่ง ทางใหม่ได้เปิดขึ้น ทางนี้จะนำเจ้ากลับไปสู่บ้านเกิด เร็วเข้าเถิด เพราะบัดนี้ในยามที่เสียงร้องด้วยมรณะของบีสต์นั้นค่อยๆ ไร้เสียง ข้าก็เห็นว่าทางนั้นปิดลงอย่างช้าๆ
จงตามหัวใจเจ้าไปเสียเถิด วิทช์ ไม่ว่ามันจะมืดดำเช่นไรก็ตาม
— มาลาไค |
เจ้านี่เป็นคนน่าฉงนจริงนะ ดูเอลลิสต์ หัวใจเจ้าเต้นเพื่อตนเองอย่างเดียวมาตลอด แต่นี่เจ้าได้เสียสละตนเองถึงเพียงนี้ ทำมาจากใจ หรือทำเพราะหวังอะไรเล่า?
เอาเถิด เจ้าก็สามารถย่างเท้าหาอาทิตย์อัสดง เข้าสู่มหาลานประลองของเจ้าได้แล้ว
ใช่ ถูกแล้ว โอริอาท ณ ภูเขาอันสูงส่ง ทางใหม่ได้เปิดขึ้น ทางนี้จะนำเจ้ากลับไปสู่บ้านเกิด เร็วเข้าเถิด เพราะบัดนี้ในยามที่เสียงร้องด้วยมรณะของบีสต์นั้นค่อยๆ ไร้เสียง ข้าก็เห็นว่าทางนั้นปิดลงอย่างช้าๆ
จงตามหาเกียรติยศต่อไปเถิด ดูเอลลิสต์ ไม่เช่นนั้นเจ้าย่อมถูกลืมเป็นแน่
— มาลาไค |
เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่ได้ฆ่าเจ้าสัตว์ร้ายเอง แต่พระเจ้าของเจ้าเป็นคนฆ่าผ่านทางเจ้ารึ อย่าพูดเช่นนั้นเลย ความหลงตนว่าถูกของเจ้าย่อมทำให้ข้าอาเจียนเป็นแน่
ไม่เลย เทมพลาร์ เจ้าเป็นผู้ลงมือ เจ้าผู้ที่เป็นคนธรรมดา เจ้าผู้นี้ที่จะถูกขนานนามว่าเป็น 'ผู้ถูกเลือก' โดยเหล่าลูกแกะแห่งโอริอาท
ใช่ ถูกแล้ว โอริอาท ณ ภูเขาอันสูงส่ง ทางใหม่ได้เปิดขึ้น ทางนี้จะนำเจ้ากลับไปสู่ฝูงแกะของเจ้า เร็วเข้าเถิด เพราะบัดนี้ในยามที่เสียงร้องด้วยมรณะของบีสต์นั้นค่อยๆ ไร้เสียง ข้าก็เห็นว่าทางนั้นปิดลงอย่างช้าๆ
จงเชื่อในเรื่องลวงหลอกเช่นนั้นต่อไปเถิด เทมพลาร์ เพราะมันทำให้เจ้าทำได้ดีเช่นนี้มาโดยตลอด
— มาลาไค |
สำหรับผู้รักธรรมชาติอย่างเจ้า เรนเจอร์ เจ้ารู้วิธีทำลายมันได้เป็นอย่างดี ก็จริง เจ้าจะเถียงว่าเจ้าสัตว์ร้ายนี่อยู่เหนือธรรมชาติแบบสุดๆ ไปจนถึงแก่นอันมืดดำของมันก็ได้ แต่ข้าย่อมไม่เชื่อเจ้าเป็นแน่ อย่างน้อยมันก็{ตาย}แล้ว ซึ่งมันย่อมเป็นเรื่องธรรมชาติมิใช่หรือ?
มันเป็นเรื่องให้เจ้าเก็บไปคิดระหว่างทางกลับไปที่โอริอาทน่ะ เรนเจอร์
ใช่ ถูกแล้ว โอริอาท ณ ภูเขาอันสูงส่ง ทางใหม่ได้เปิดขึ้น ทางนี้จะนำเจ้ากลับไปสู่บ้านเกิด เร็วเข้าเถิด เพราะบัดนี้ในยามที่เสียงร้องด้วยมรณะของบีสต์นั้นค่อยๆ ไร้เสียง ข้าก็เห็นว่าทางนั้นปิดลงอย่างช้าๆ
ไปตามวิถีแห่งป่าเขาของเจ้าเถิด เรนเจอร์ เหมือนวิถีนี้จะมาได้โดย... ธรรมชาติจริงๆ
— มาลาไค |
ข้ามั่นใจว่าบรรพชนของเจ้าย่อมภูมิใจในตัวเจ้าเป็นแน่ มอรอว์เดอร์ แต่พวกเขาย่อม... งุนงง กระทั่งบีสต์ผู้ยิ่งใหญ่และทรงพลังยังมิอาจฆ่าเจ้าได้! หากเจ้ามิอาจถูกฆ่าตาย เจ้าจะร่วมโต๊ะกับบรรพชนของเจ้าได้อย่างไรเล่า?
มันช่างเป็นปริศนานัก เก็บไว้คิดระหว่างที่เดินทางกลับไปที่โอริอาทเสียเถิด
ใช่ ถูกแล้ว โอริอาท ณ ภูเขาอันสูงส่ง ทางใหม่ได้เปิดขึ้น ทางนี้จะนำเจ้ากลับไปสู่ที่ที่ทุกอย่างเริ่มต้น เร็วเข้าเถิด เพราะบัดนี้ในยามที่เสียงร้องด้วยมรณะของบีสต์นั้นค่อยๆ ไร้เสียง ข้าก็เห็นว่าทางนั้นปิดลงอย่างช้าๆ
ไม่มีใครบอกว่าวิถีคารุยนั้นเป็นวิถีที่ง่ายดาย มอรอว์เดอร์
— มาลาไค |
ตอนที่เจ้าออกมาจากโอริอาท เจ้าไม่รู้เลยใช่ไหมว่าเจ้าเป็นใครกัน? เจ้าเป็นทาสของชื่อที่ผู้คนตั้งให้เจ้า เจ้าก็เลยออกไปตั้งตัวตนใหม่ หายนะของฝันร้าย ผู้ชำระล้างมลทิน
แต่ก็มีคำถามยากรอให้ตอบใช่ไหม? เจ้าเป็นใครมาจากไหน หากทุกอย่างที่เจ้ามีหายไป? คำตอบอาจจะรอเจ้าอยู่ในโอริอาท
ใช่ ถูกแล้ว โอริอาท ณ ภูเขาอันสูงส่ง ทางใหม่ได้เปิดขึ้น ทางนี้จะนำเจ้ากลับไปสู่บ้านเกิด เร็วเข้าเถิด เพราะบัดนี้ในยามที่เสียงร้องด้วยมรณะของบีสต์นั้นค่อยๆ ไร้เสียง ข้าก็เห็นว่าทางนั้นปิดลงอย่างช้าๆ
มีคำถามมากมาย ไซออน แต่คำตอบย่อมเหมือนกันหมดเป็นอาจิณ
— มาลาไค |
บัดนี้ฝันร้ายกลายเป็นเพียงเสียงกระซิบแล้ว ทว่าดั่งศาสดาที่เร้นกายในรอยร้าว พวกมันเอ่ยถึงเหล่าเทพโบราณที่หวนคืน เอ่ยถึงการตอบโต้ของเอ็กไซล์ที่มาเยือนแผ่นดินเราที่มีอุปสรรคนานับประการ
— ทักทาย |
คิระผู้เป็นพี่สาวข้าได้หมกมุ่นกับแร้งแห่งซากเดนอย่างการูคาน ผู้เป็นเทพีของเรา คิระจับโอยุนไปบูชายัญ เธอหลงเชื่อว่าเธอสามารถแปลงกายให้เป็นเซ็คเคมาสีแดง ขุนศึกผู้รวมชาวมาราเค็ทให้เป็นหนึ่งภายใต้ธงโลหิตของเธอได้นั่นเอง
การหักหลังของพี่สาวข้ามันหนักหนาเกินอภัย เหมือนหมาบ้าที่ท่องไปในหุบเขาที่เราต้องจัดการเสียให้สิ้น ข้าขอร้องเจ้าเพราะเจ้าคุ้นเคยกับความป่าเถื่อน เจ้าย่อมไม่มีเมตตากับเธอ ซึ่งต่างจากข้านัก
ข้าว่าเจ้าจะพบกับราชโองการของโอยุน นั่นก็คือขนนกเซ็คเคมา หากคิระต้องการยึดครองบัลลังก์เสียจริง เธอย่อมต้องมีขนนกนี้ ไม่เช่นนั้นเธอจะเป็นผู้ช่วงชิงอำนาจเพียงเท่านั้น จงนำขนนกมาให้ข้าเก็บรักษาไว้เถิด
โปรดพาเซ็คเคมาโอยุนของเรากลับคืนมาด้วย... หากเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่อย่าเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อเธอ ข้ารู้จักใจเธอดี เธอคงไม่ต้องการให้ทำเช่นนั้นเป็นแน่
— โอยุน |
ในที่สุดเงามืดนี้ก็หายไป! เจ้ากับข้า พวกเราเรานำทางผู้คนของข้าไปสู่อนาคตอันรุ่งโรจน์ เจ้าคงฉงนว่าทำไมข้าไม่ไว้อาลัยแม้แต่น้อย? ทั้งพี่สาวข้า ทั้งโอยุน
ข้าจะไว้อาลัยไปทำไม? เราไม่จำเป็นต้องน้ำตาให้คนที่ขัดขวางความก้าวหน้าแม้แต่น้อย พวกนั้นจากโลกนี้ไปแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขาจะทำให้แก่คนของพวกเขาแล้ว
เมื่อเซ็คเคมาผู้น่าสงสารจากไป หนทางก็ราบรื่น ข้าจะก้าวมาเป็นผู้นำอันคู่ควร และในเมื่อข้ามีสาวกหนุนหลัง ข้าจะครองบัลลังก์แห่งทางผ่านแดนสูง
อิราช่าอาจแช่งชักหักกระดูก ทว่าหน้าที่ของเธอย่อมมาก่อนความไม่พึงพอใจ เธอจะก้มหัวให้ผู้ถือครองขนนกแต่โดยดีดังที่กำหนดไว้ตามธรรมเนียม
— ขนนกแห่งเซ็คเคมา |
เหมือนว่าโชคชะตายังไม่พึงพอใจที่จะพรากดวงตาเข้าไป มันยังมุ่งร้ายเสียจนพรากวิสัยทัศน์ไปจากข้าให้มืดสนิท!
ข้าวางแผนที่จะนำผู้คนของข้าไปสู่อนาคตอันรุ่งโรจน์หลังจากที่โอยุนที่รักของเราจากไป แต่โชคชะตาส่งเจ้ามาทรมานข้า ยังไงก็แล้วแต่ ข้าจะไม่อมทุกข์ เวลาเป็นใจให้กับข้า และในเวร์แคลส์ทแห่งนี้ ไม่มีใครเป็นเซ็คเคมาได้นาน
— ขนนกแห่งเซ็คเคมา |
ใช่ ข้ารู้จักเทพอันมืดมนที่อยู่บนไหล่เจ้า ภาพเขาปรากฏขึ้นในใจข้าอย่างชัดแจ้ง เสียงลมหายใจเขาพาดผ่านอากาศภูเขาอันเย็นเยียบ
เขามีพลังต่างจากเทพอื่นที่ข้าได้เห็นในฝัน เป็นมิตรกว่า เข้าอกเข้าใจต่อความยากลำบากของมนุษย์... หากพรรคพวกของเขาได้เป็นอิสระต่อไป
ท่านซิน เหมือนว่าท่านจะอยู่ข้างเรานะ
— ซิน |
ฝันของข้าเหมือนควันดำม้วนลอยไม่คงที่ก็จริง แต่ข้าเห็นบีสต์นอนตายแทบเท้าเจ้า ข้าเห็นเหล่าเทพโบราณผงาดขึ้นมา ซากศพแข็งทื่อฝุ่นจับกลับคืนชีพในฉับพลัน ข้าเห็นพลังเทพแผ่รัศมีปัดเป่าความชั่วร้ายออกไป
ข้ารู้สึกได้ถึงความทรมาน บ้าคลั่งในลมหายใจเฮือกสุดท้ายของบีสต์ ทว่าพลังของข้ายังคงอยู่ ดูเหมือนว่าข้าคงสลัดความแปดเปื้อนนี้ไม่พ้นตัวเสียแล้ว แม้ในยามที่ข้ากำเนิดออกมาจากครรภ์แม่ก็ตาม
ตอนนี้แม่ข้าก็ไม่อยู่ปกป้องข้าแล้วด้วย และเจ้าบีสต์นั่นก็นอนเน่าอยู่ก้นภูเขาสามานย์นั่น
— บีสต์ |
คุณพระคุณเจ้าองค์เทพทั้งเป็นตาย! เจ้ายังไม่ตาย! ข้าไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไรลงไป แต่ข้าสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างแปรเปลี่ยน บางทีอาจจะมีคนพบอาวุธตอบโต้การนองเลือดของเหล่าเทพก็เป็นได้ บอกข้าเถิด เจ้าไปเจออะไรมา?
ไม่ ข้าไม่ถามเสียดีกว่า ข้ากลัวจะเสียสติตามดวงตาข้าไปด้วย... โอ้ ข้าถวิลหายิ่งนัก เอ็กไซล์ ข้ารู้สึกเหมือนยืนอยู่ริมผา ปรารถนาลงสู่ผืนดินเสียเต็มแก่
ได้โปรดไปจากข้าเถิด ก่อนที่เสียงในหัวจะกลืนกินข้าไปทั้งกายใจ
— บีสต์ |
จะถามข้าเรื่องเธอไปทำไมเล่า? ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ชอบข้าเท่าไหร่ ข้าเองก็ไม่ได้ชอบเธอเช่นกัน
เหมือนว่าเธอจะฝังใจว่าข้าเป็นยอดปีศาจร้ายที่ตามืดบอดและเห็นแก่ตัว ไม่จริงสักนิด ยกเว้นตาบอด นั่นจริง
ข้าคิดว่าอิราช่ามีเจตนาดี เธออยากเห็นเผ่าของเราเจริญ แต่เธอยึดติดกับประเพณีโบราณเกินไปเสียจนไม่เห็นว่าเราต้องก้าวข้ามมันไปถึงจะเจริญได้ เราต้องเป็นผู้นำความก้าวหน้าไปสู่อนาคต ไม่ใช่เป็นบริวารที่ยึดติดอดีตอมฝุ่น
— อิราช่า |
— T_Greet_01.ogg |
— T_Greet_02.ogg |
— T_Greet_03.ogg |
— T_Greet_04.ogg |
— T_Greet_05.ogg |
— T_Greet_06.ogg |
— T_Greet_07.ogg |
— T_Greet_08.ogg |
— T_Greet_09.ogg |
— T_Greet_10.ogg |
— T_Greet_11.ogg |
— T_Goodbye_01.ogg |
— T_Goodbye_02.ogg |
— T_Goodbye_03.ogg |
— T_Goodbye_04.ogg |
— T_Goodbye_05.ogg |
— T_Goodbye_06.ogg |
— T_Goodbye_07.ogg |
— T_Goodbye_08.ogg |
— T_Goodbye_09.ogg |
— T_Goodbye_10.ogg |
— T_Goodbye_11.ogg |
— T_Goodbye_12.ogg |
— T_Goodbye_13.ogg |
— T_Goodbye_14.ogg |
— T_Goodbye_15.ogg |
— T_Goodbye_16.ogg |
— T_Goodbye_17.ogg |
— T_Goodbye_18.ogg |
— T_Goodbye_19.ogg |
— T_Goodbye_20.ogg |
— T_Goodbye_21.ogg |
