เจ้าลงมือกับฮิลล็อคได้ดีนี่ เจ้าไปเรียนวิธีต่อสู้แบบนั้นมาจากไหนกันเล่า? ไม่ ลืมไปเถอะว่าข้าถาม พวกเอ็กไซล์อย่างเราไม่มีประวัติศาสตร์อะไรทั้งนั้น โดมินัสมันพรากประวัติศาสตร์ไปจากเราตอนที่มันกับการ์ดดำของมันจับเราไปทิ้งน้ำแบบนี้
นี่ ข้ามีอะไรมาให้เจ้า น่าจะช่วยให้เจ้าต่อสู้กับไอ้พวกอันเดดสารเลวได้อีกสักหน่อย ไม่ ไม่ต้องมาขอบคุณข้า ข้าคิดว่าตราบใดที่นักสู้อย่างเราอยู่รอดได้นานกว่าเดิม ทุกคนย่อมอยู่รอดได้นานกว่าเดิมเช่นกัน
— แนะนำตัว |
เจ้าลงมือกับฮิลล็อคได้ดีนี่ เจ้าไปเรียนวิธีต่อสู้แบบนั้นมาจากไหนกันเล่า? ไม่ ลืมไปเถอะว่าข้าถาม พวกเอ็กไซล์อย่างเราไม่มีประวัติศาสตร์อะไรทั้งนั้น โดมินัสมันพรากประวัติศาสตร์ไปจากเราตอนที่มันกับการ์ดดำของมันจับเราไปทิ้งน้ำแบบนี้
— แนะนำตัว |
มีเส้นคั่นบ้างๆ ระหว่างมนุษย์กับสัตว์ประหลาด และบรูตัส พัศดีแห่งเรือนจำแอ็กเซียม... มันข้ามเส้นนั้นไปนานแล้ว เขาตัวใหญ่เอาการ และจากที่เจ้ารู้จากฮิลล็อค คนตัวใหญ่ย่อมชักช้า จู่โจมแล้วหนี นั่นเป็นวิธีที่จะเล่นงานมันให้ย่อยยับ เว้นแต่ว่าจะมีมนต์มณีร่วมด้วย งั้นก็ลืมเรื่องการ 'จู่โจม' ไปได้เลย หนีอย่างเดียวพอ
— บรูตัส |
พัศดีเป็นอิสระจากเรือนจำของมันแล้วเหรอ? งั้นในเมื่อเจ้าอยากจะโกงความตายขนาดนั้น เจ้าเอาของพวกนี้ไปสักอย่างเถอะ... เอาไปเสริมดวงน่ะ
เมื่อพวกเขาแต่งเพลงให้กับเจ้า อย่าลืมบอกด้วยล่ะว่าทาร์กเลย์เป็นคนที่สอนให้เจ้าทำทุกอย่างเอง
— บรูตัส |
ที่นี่ถูกก่อตั้งโดยมาร์เซอัส ไลออนอาย เป็นสถานีเติมเสบียงในการทำสงครามกับพวกคารุย ในสมัยนั้น ฐานที่มั่นไลออนอายนั้นถูกคุ้มกันได้ง่ายๆ ด้วยทหารในป้อมปราการเล็กๆ ที่มีอาวุธครบมือ
แล้วข้ามีอะไรเล่า? มีแค่อาชญากรที่หิวโหยเพียงหยิบมือเดียวที่มีกระบองไม้ลอยน้ำกับขวานขึ้นสนิมเป็นอาวุธเพียงเท่านั้น
— ฐานที่มั่นไลออนอาย |
จักรวรรดินิรันดร์ทิ้งของเหลืออันเลวร้ายไว้พอสมควร ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่อยู่กลางอากาศหรืออยู่ในน้ำ ไม่มีใครตายได้นานนักในเวร์แคลส์ท... ไม่ใช่ในครั้งแรกหรอก ถึงมันจะใช้เวลาสักพัก แต่ไม่ช้าก็เร็ว ศพก็จะตื่นมาหาอาหารเช้า
— ศพจมน้ำ |
หากเจ้าอยากคลายความสงสัยเกี่ยวกับเมอร์เวล เจ้าก็ไปดูพวกโจรสลัดที่หลอกหลอนสุสานเรือได้เลย เมอร์เวลก็เหมือนกับแม่คนอื่นๆ นั่นแหละ เธอต้องหาอาหารให้ลูกกิน
— เมอร์เวล |
พวกโรอ์เหรอ? มันเป็นไก่โตเกินวัยที่กระหายเลือด หากเจ้าไม่ระวังตัวให้ดี มันจะจิกกัดเครื่องในเจ้าแล้วดึงมันออกมาเหมือนหนอนอ้วนโตเลยละ
ถึงข้าจะพูดแบบนั้น แต่ถ้าเจ้ามีโอกาสก็ลองไปดูตามรังของมันดู มันเหมือนนกกางเขนนั่นแหละ มันชอบของที่ส่องประกาย
— โรอ์ |
แม้พวกเขาจะมีหน้าตาเหมือนเจ้ากับข้า แต่ภายในดวงตาของพวกเขามีเพียงความมืดมิดกับความหิวโหย ไม่ว่าพวกเขาจะมีอะไรอยู่ในร่างกาย... ย่อมไม่ใช่มนุษย์แม้แต่น้อย
— มนุษย์กินคน |
หมวกที่เบสเทลสวมน่ะเหรอ? ข้าเห็นเขาหยิบมันมาจากหัวของกัปตันตัวจริง ก่อนที่พวกกินคนจะเอาหมอนั่นไปทำบาร์บีคิว รู้จักใช้อะไรให้คุ้มค่ากระมัง
ใช่ เบสเทลมีพรสวรรค์ในการเล่าเรื่องราวมากมาย แต่ข้าไม่เรียกว่าเขาเป็นคนขี้โกหกหรอก ความจริงอยู่ในนั้นเสมอ เจ้าเพียงต้องเงี่ยหูฟังให้ดี
— เบสเทล |
บ้าเอ๊ย! ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันเป็นไปได้ด้วยซ้ำ เหล่าวิญญาณที่ถูกเมอร์เวลกับพงศ์พันธุ์ของเธอกลืนกินมาหลายต่อหลายปี... เจ้าได้ทำดีต่อเหล่าคนที่ตาย และเหล่าคนที่อาจยังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
— เมอร์เวล |
เนสซ่าเป็นคนเดียวที่ช่วยพวกเราที่เหลือไม่เสียสติไปเสียก่อน ข้าบอกตามตรงนะ ตอนที่เธอมาถึงในตอนแรก ข้าไม่คิดว่าเธอจะรอดได้นานกว่าวันเดียวเสียด้วยซ้ำ อย่างมากก็รอดได้สองวัน แต่เธอก็ทำให้ข้าคิดผิดอยู่ทุกเช้านับแต่นั้นมา
เคยได้ยินกวีขับลำคนหนึ่งร้องว่า "ดอกไม้อันงดงามย่อมเบ่งบานในสถานอันโสมม" เขาคิดถูกสิ้นดี
— เนสซ่า |
ทางผ่านจมน้ำนั่นดูไม่เหมือนกับว่ามันจมน้ำมาโดยตลอดเลย ข้าว่ามันคงจะเกี่ยวข้องกับร่องว่างๆ ตรงผาชันนั่น ไม่ว่าจะเคยมีอะไรอยู่ในรูนั้น... มันก็หายไปนานแล้ว แต่ถ้ามันแวววาว ใครจะรู้ล่ะ ของพวกนั้นอาจกลายเป็นของประดับรังโรอ์ก็ได้มั้ง?
— กำแพงรูปสลัก |
ข้าใช้เวลามาไปกับการลักลอบขนของตามริมฝั่้งมานาน นานพอที่ข้าจะรู้ว่าเปลือกพวกนี้ไม่ได้มาจากน่านน้ำนี้แน่ๆ มันเป็นเปลือกของคารุย และดูจะเข้ากับกำแพงหินในที่ราบดินโคลน ข้าว่าไปหามาให้ครบชุด เอาไปใส่ร่องพวกนั้นให้เรียบร้อย แล้วยืนถอยออกมาห่างๆ เถอะ
— รูปสลักประหลาด |
ในเมื่อเจ้าระบายน้ำออกจากทางผ่านนั่นเรียบร้อย ข้าควรจะเตือนอะไรเจ้าสักหน่อย
ข้าวิ่งตามโรอ์ที่บาดเจ็บในเย็นวันหนึ่ง แล้วข้าก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างในถ้ำที่เต็มไปด้วยน้ำ หน้าตาเหมือนตัวพ่นทราย แต่ขนาดใหญ่เท่าวัวตัวหนึ่งเลยละ
ข้าว่ามันคงจะทำรังอยู่ที่ไหนสักแห่งในเบื้องลึกท่วมน้ำนั่น หากเจ้าจะไปทางนั้นก็ช่วยอะไรเราสักหน่อย ไปฆ่าไอ้ปูโล่เก่าแก่นั่นให้ตายก่อนที่มันจะหิวแล้วออกมาตามล่าเราที
— ผู้อาศัยใต้บาดาล |
เจ้าฆ่าไอ้ปู่ปูยักษ์นั่นได้เหรอ? น่าเสียดายที่เจ้าลากมันออกมาจากถ้ำให้เราไม่ได้ น่าจะทำแกงอร่อยๆ จากมันได้เยอะพอสมควรเลยละ ช่างมันเถอะ เรามีเรื่องให้กลัวความมืดน้อยลงไปอีกหนึ่งเรื่อง และข้าก็มีเรื่องให้ขอบคุณเจ้าอีกเรื่องเหมือนกัน
— ผู้อาศัยใต้บาดาล |
ข้ามีงานให้เจ้าทำอย่างหนึ่งหากเจ้าต้องการ ใกล้ที่ราบดินโคลนมีหนองน้ำหนึ่งที่ต้องการการสำรวจ เจ้าจะได้กลิ่นก่อนที่จะเห็นบ่อนั้นอีก กลิ่นเหมือนซากศพในฤดูร้อนจัด แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่แย่ที่สุดนะ
มีศพนกเดินดิน ปกติสัตว์ที่นี่จะไม่ฟื้นชีวิตเหมือนกับคนทั่วไป ฉะนั้นถ้าพวกมันไม่ได้ฟื้นชีพด้วยตัวเอง แล้วมีอะไรทำให้มันฟื้นชีพกันเล่า? คำตอบอยู่ในหนองน้ำเน่าเหม็นนั่นแหละ
กวาดล้างที่นั่นให้เรียบ แล้วฆ่าอะไรก็ตามที่ชุบชีวิตพวกโรอ์นั่นขึ้นมา เรามีคนตายเดินดินให้รับมือมามากเกินพอแล้ว
— หนองน้ำเน่าเหม็น |
เจ้าเห็นหนองน้ำเน่าเห็นมาแล้วใช่ไหมล่ะ? หรือว่าได้กลิ่นมันก็แล้วแต่ กลิ่นเหมือนซากศพในฤดูร้อนจัด แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่แย่ที่สุดนะ
มีศพนกเดินดิน ปกติสัตว์ที่นี่จะไม่ฟื้นชีวิตเหมือนกับคนทั่วไป ฉะนั้นถ้าพวกมันไม่ได้ฟื้นชีพด้วยตัวเอง แล้วมีอะไรทำให้มันฟื้นชีพกันเล่า? คำตอบอยู่ในหนองน้ำเน่าเหม็นนั่นแหละ
กวาดล้างที่นั่นให้เรียบ แล้วฆ่าอะไรก็ตามที่ชุบชีวิตพวกโรอ์นั่นขึ้นมา เรามีคนตายเดินดินให้รับมือมามากเกินพอแล้ว
— หนองน้ำเน่าเหม็น |
หมอผีเหรอ? มีคนเดียวใช่ไหมล่ะ? เหมือนว่าไอ้เวรนั่นจะเหงา ก็เลยสร้างสัตว์เลี้ยงขึ้นมาเองสักหน่อย
อย่างน้อยมันก็ดีที่เห็นว่าเจ้าไม่ถือสาที่ต้องคลุกคลีกับความโสโครก เอานี่ไป... เป็นการฉลองงานโสมมที่ทำได้ดี
— หมอผี |
ทำไมพายตี้ถึงปิดทางไม่ให้เราเข้าถึงภายในได้เล่า? โชคดีที่ข้าไม่มีอะไรให้รู้ว่านังแม่มดนั่นคิดอะไรอยู่ในหัว
แต่เจ้าคงจะรู้ด้วยตัวเองเมื่อเจ้าปิดด่านกั้นของแชฟรอนน์ให้กับพวกเรานั่นแหละ
— ถนนที่ถูกปิดกั้น |
ข้าเคยเดินทางเข้าไปส่วนในของเกาะ ผ่านถนนจักรพรรดิไปสู่ทางผ่านนักโทษ ต้องแอบย่องไปรอบๆ เรือนจำแอ็กเซียม... นั่นเป็นรังของบรูตัส ผู้เป็นพัศดี มันเป็นการเดินทางที่ทรหดมาก
คุ้มค่าไหม? ส่วนในของเกาะมีป่า มีสัตว์ป่า มีเบอร์รี่ มีผลไม้... มีอาหารมามากกว่าที่เราสามารถหาได้จากที่นี่แน่ๆ
แต่คนส่วนใหญ่ที่นี่ย่อมไม่รอดจากการเดินทางแน่ๆ มันคงจะง่ายไปกว่านั้นมากหากเราสามารถเดินทางผ่านเรือนจำนั้นได้ เอาแบบนี้ไหม... เจ้าหาทางให้เราเดินทางไปทางริมฝั่ง หาทางให้เราเดินทางผ่านบรูตัสไปให้ได้ แล้วหลายต่อหลายคนจะขอบคุณเจ้า
— การเดินทางสู่ป่า |
เจ้าหาทางปิดด่านกั้นของแชฟรอนน์ได้แล้วเหรอ? เวลาแบบนี้แหละที่ข้าจำได้ว่าข้าเป็นคนที่เน้นการกระทำเป็นหลัก หาใช่คำพูด หากเราได้พบกันอีกในป่า ข้าจะเลี้ยงหมูป่าย่างให้เจ้าเอง เพื่อนเอ๋ย
— เส้นทางที่เปิดอีกครั้ง |
ที่เวร์แคลส์ทนั้นมีวิธีที่เจ้าจะตายได้หลายต่อหลายอย่าง วิธีส่วนใหญ่มันก็ปลิดชีวิตเจ้าอย่างรวดเร็วและมีเมตตา แต่ถ้าเจ้าถูกพวกมนุษย์แพะจับเป็น เจ้าคงจะภาวนาหาพระเจ้าองค์ใดก็ตามที่เจ้าศรัทธาว่าไม่น่าถูกพวกมันจับมาตั้งแต่แรก
ข้าเคยได้ยินจากเอ็กไซล์บางคนที่เชื่อในเรื่องผีสางว่าพวกมนุษย์แพะนับถือเทพเจ้าองค์หนึ่ง แอ็บเบอร์แรธ ผู้สวาปามความทุกข์ทรมาน เหมือนว่าจะเป็นเทพถูกองค์ด้วยนะถ้าเจ้าถามข้า ฉะนั้นหากพวกมนุษย์แพะเชิญให้เจ้าไปทานมื้อเย็นกับเทพผู้มีกีบของพวกมัน บอกพวกมันได้เลยว่าจะไปตายที่ไหนก็ไป
— มนุษย์แพะ |
ข้าเคยเห็นเอ็กไซล์หลายต่อหลายคนที่เดินทางผ่านฐานที่มั่นไลออนอาย และหลายต่อหลายคนก็จากโลกใบนี้ไป จดหมายพวกนี้เป็นวิธีที่ข้าจะติดตาม... เป็นวิธีที่ข้าทบทวนความจำ
โอริอาทอาจต้องการลืมพวกเราทุกคน แต่ข้าไม่มีทางยอมลืมแน่ๆ
— หนังสือสั่งเนรเทศ |
หีบยารักษาที่เจ้าพบนั้นทำอะไรได้มากกว่าที่เจ้าคิดนัก ยารักษาจะหมดลงในท้ายที่สุด แต่เนสซ่าไม่มีทางหมดหวังแน่ๆ หากเจ้ามอบความหวังให้แม่สาวนั้นเพียงน้อยนิด เธอจะแบกรับความหวังนั้นไปจนสุดขอบโลก
— หีบยา |
ตอนแรกเราได้ข่าวว่าโอริอาทเสียสติ แล้วเจ้าก็โผล่มาที่นี่ ไม่ต้องเป็นนักวิชาการก็รู้ว่าสองเหตุการณ์นี้มันเกี่ยวข้องยังไง
ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอยู่ในโลกภายนอก ต่อให้ข้าเห็นกับตา ข้าก็ไม่มีทางเข้าใจได้ ข้ารู้แค่ว่าโลกที่เรารู้จัก... มันจากไปแล้ว แล้วตอนนี้เราก็ต้องทำทุกวิถีทางไม่ให้จากไปกับโลกใบนี้ด้วย
— แนะนำตัว |
เนสซ่า... ข้าเห็นเธออยู่ในคืนหนึ่ง เธอวิ่งไปตามชายฝั่ง วิ่งไปทางที่ราบดินโคลน ข้าเรียกหาเธอ... แต่เธอไม่หันหน้ามาด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเธอไม่ได้ยินข้าหรือไม่อยากจะได้ยินข้ากันแน่ ข้าพยายามวิ่งตามเธอไป แต่เธอหายไปในความมืดก่อนที่เท้าข้าได้เหยียบทรายเสียอีก
ข้าเลยตามรอยเท้าเธอไปจนถึงที่ราบดินโคลน แล้วนั่นเป็นตอนที่รอยเท้าของเธอ... หายไปเฉยๆ ไม่มีร่องรอยของการพบกับใครหรืออะไรสักอย่าง ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ เหมือนกับว่าเธอวิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พอถึงครู่ถัดมา... ก็หายไปดื้อๆ
ฟังนะ ข้าได้ยินอะไรมามากว่าเจ้าทำอะไรลงไปบ้าง แต่ละอย่างที่เจ้าทำมานั้นช่างเหลือเชื่อเสียจริง เจ้าทำเรื่องนี้ได้แหละ ได้โปรดเถอะ ตามหาเนสซ่าให้เจอแล้วพาเธอกลับมาหาเราที
— เนสซ่า |
เจ้าเจอเนสซ่าแล้วรึ? ได้คุยกับเธอด้วยเหรอ? ข้าไม่ได้หวังมากขนาดนั้นเลย จริงๆ นะ
การ... เปลี่ยนแปลง... ที่เธอต้องเผชิญนี้ เป็นคำสาปที่ไอ้ 'ราชันน้ำเค็ม' นั่นสาปไว้... คำสาปนั้นต้องล้างได้สิ ข้ามั่นใจแน่ๆ!
เจ้าต้องลุยต่อ ตามรอยเธอไปก่อนที่ร่องรอยจะเลือนไปหมด เดินเลียบไปตามชายฝั่ง สุสานเรือล่ม หรือกระทั่งลุยผ่านถ้ำของเมอร์เวลหากเจ้าจำต้องทำ
ข้ามั่นใจว่าราชันน้ำเค็มนี่ไม่ออกจากรังน้ำเค็มของเขาไปไกลนักหรอก
— เนสซ่า |
ข้าสงสัยจริงๆ ว่าลิลลี่รีดไถจากผู้ลี้ภัยจากโอริอาทไปมากเท่าไร ใช่ เธอเอาชีวิตกับเรือของเธอไปเสี่ยงเพื่อช่วยชีวิตพวกเขา แต่ข้ารู้จักลิลลี่แต่กาลก่อน เธอเป็นนักขนของเถื่อนชั้นเลิศ และลิลลี่คนนั้นย่อมไม่ทำเรื่องดีๆ หากไม่ได้กำไรงาม
— ลิลลี่ |
ตั้งแต่เจ้าจัดการกับผู้คุมเรือนจำแอ็กเซียมได้ ที่นั่นก็เงียบมาตลอด แต่ตอนนี้มันไม่เงียบแล้วละ
แชฟรอนน์แห่งอัมบราคือแม่มดที่ทำให้บรูตัสกลายเป็นแบบนั้น ข้าไม่รู้แน่ว่าเธอเป็นผี ผีดิบ หรือสิ่งมีชีวิตที่ชังความตายสักอย่างที่ข้าอาจจะไม่รู้จัก แต่เธออยู่ที่นั่นแน่ๆ เธอเล่นกับศาสตร์มืดและบิดเบือนธรรมชาติด้วยมือเหี่ยวอันเหี่ยวแห้งของเธออยู่
เอาตรงๆ นะ ข้าไม่สนว่าเธอจะกลับมาทำไมหรือว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอเหมือนตุ่มน้ำที่ต้องเจาะให้แตกก่อนจะเชื้อจะลุกลาม
— แชฟรอนน์แห่งอัมบรา |
เจ้าเปิดทางผ่านเรือนจำแอ็กเซียมนั่นได้ดี ข้าเริ่มเชื่อแล้วว่าเรื่องราวที่ข้าได้ยินเกี่ยวกับตัวเจ้ามันเป็นอาจเป็นเรื่องจริงก็เป็นได้
— แชฟรอนน์แห่งอัมบรา |
ทางไปสุสานเรือล่มโดนปิดตายเหรอ? บ้าเอ๊ย... นั่นแหละว่าไอ้ราชันน้ำเค็มนั่นคงรู้ตัวแล้วว่าเจ้าจะไปชิงตัวเนสซ่า
ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็จะต้องผ่านทางผ่านนักโทษ ไปตามภูเขา แล้วเดินทางทะลุถ้ำของเมอร์เวลเพื่อกลับออกทะเลไป
ฟังดูแล้วเนสซ่าไม่น่าจะออกไปไกลจากชายฝั่งได้ เธอต้องอยู่แถวนั้นแน่
— สุสานเรือล่ม |
หากเนสซ่าเชื่อว่าเจ้าสามารถใช้ผ้าขี้ริ้วที่เคยเป็นธงนั่นมาเรียกเรือผีได้ ข้าจะไปเถียงอะไรได้เล่า? ข้าไม่ต้องเข้าใจหรอกว่าเธอจะกลับมาหาเราได้อย่างไร แค่รู้ว่าเธอกลับมาหาเราได้ก็พอ
— ธงดำ |
ทางเดินจมน้ำ... จมลงไปใต้น้ำอีกแล้ว แถมไม่มีร่องรอยของเปลือกหอยที่เจ้าเคยใช้ในการระบายน้ำออกไปด้วย
โชคดีที่ยังมีทางอื่นไปยังเรือนจำแอ็กเซียมแล้วไปต่อจากตรงนั้นได้ มันเป็นเส้นทางที่ข้าสำรวจเอง เดินผ่านจุดที่เคยเป็นหนองน้ำเน่าเหม็น แล้วเดินไปตามตามสันเขาเหนือหนองน้ำนั้นไป
ปัญหาคือ ผู้ที่ปลุกพวกวิญญาณชาวคารุยให้คืนชีพก็ดันเอาโทเทมยักษ์ไปปิดตายทางเข้าเอาไว้ด้วยน่ะสิ
— ปราการคารุย |
หนองน้ำเน่าเหม็นมันไม่มีกลิ่นอีกต่อไปแล้ว มันถูกล้างเสียจนสะอาด เหมือนกับฝนในฤดูใบไม้ร่วงที่ชะล้างธีโอโพลิสให้สะอาดพอสมควรได้เพียงครั้งเดียวต่อไป
แล้วเหมือนว่าเมื่อเจ้าขัดสิ่งโสโครกเน่าเหม็นออกไป ก็มีปราการคารุยอยู่ข้างใต้อยู่ มันคงถูกสร้างขึ้นโดยกษัตริย์คอมม์เสียเอง บัดนี้ก็กลายเป็นบ้านของ... ข้าไม่รู้ว่าใครด้วยซ้ำ ว่าง่ายๆ ว่าข้าไม่ได้เข้าใกล้เกินไป แต่เหมือนว่ามันจะเป็นชาวคารุยตัวใหญ่ที่โกรธเกรี้ยวในเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ด้วย
— ปราการคารุย |
เจ้าสังหารเทพสงครามของชาวคารุยได้แล้วเหรอ? เจ้าฆ่าเทพได้ด้วยเหรอ?
คือนะ ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าได้ทำลงไปเลย เบสเทลอาจจะเรียบเรียงถ้อยคำสรรเสริญที่คู่ควรกับตำนานอย่างเจ้าได้ดีกว่าข้า ข้านี่คงมีแค่นี้แหละ รางวัลสำหรับยอดวีรกรรมของเจ้า
— ทูโคฮาม่า |
ข้าหวังว่าจะได้พบเนสซ่าอีก ฝันเหมือนเด็กน้อยตาใสที่หลงเชื่อในเทพนิยาย
ไม่ เธอไม่ใช่พวกเราแล้ว แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เป็นอย่างเมอร์เวล ข้าไม่อยากมองข้ามความเมตตาแบบนั้น ใครจะรู้ละ เผลอๆ เนสซ่าเป็นแบบนี้อาจจะดีกว่า ที่นี่ก็ไม่เหลือบ้านให้เธอกลับมาอยู่แล้วละ
ฟังนะ ข้ารู้ว่าเจ้าทำสุดฝีมือแล้ว ข้าขอบใจเจ้ามาก
— เนสซ่า |
ในเมื่อทางไปสู่ป่าฟรีเชียมันสะดวกแล้ว ข้าก็เดินทางไปสู่ป่าที่อยู่ลึกไปจากนั้น เพื่อดูว่าเรื่องประหลาดที่เราพบเจอที่ชายฝั่งมันเกิดขึ้นในส่วนในของเกาะไหม พอข้าได้เห็นกับตา หัวใจข้าก็แทบแน่นิ่ง
พวกสัตว์ที่น่าสงสารที่อยู่ตรงนั้น... ถูกครอบงำโดยปรสิตอะไรบางอย่าง ข้าว่าพวกมันเหมือนปลวก แต่กัดกินเนื้อหนังและจิตใจแทนไม้ หากข้าเข้าใจถูก พวกมันย่อมมีรังกับราชินีอยู่ที่ไหนสักแห่ง หากเจ้าหามันเจอ จงทำลายมันเสีย เราไม่อยากพบเจอปรสิตพวกนั้นแถวนี้แน่ๆ
— นายหญิงผู้เชิดหุ่น |
เจ้าบอกว่ามีเทพเวรโผล่มาอีกแล้วเหรอ? ใช่ แหงล่ะ เทพเจ้าดึกดำบรรพ์จากยุคสมัยดึกดำบรรพ์ คลานขึ้นมาจากผืนดินเพราะอยากให้ลูกหลานพวกมันจับพวกเราทำเป็นทาสให้หมด
ข้าว่าเราไม่มีทวยเทพแบบนี้น่ะดีแล้ว ฉะนั้น นี่ เอาอะไรสักอย่างไปใช้ในอนาคตเถอะ ดูจากที่มันเป็นอยู่ตอนนี้แล้ว อนาคตน่าจะลำบากแน่
— นายหญิงผู้เชิดหุ่น |
วัตถุโบราณคารุยที่เจ้าถืออยู่น่ะ... หน้าตามันคุ้นมาก ใช่ ข้าเคยเห็นวัตถุที่เหมือนจะเป็นแฝดของมันอยู่ มันติดอยู่ในโทเทมที่ป้องกันทางขึ้นบันไดของทูโคฮาม่า หากข้าเป็นเจ้า... ซึ่งในกรณีนี้ข้าก็ดีใจที่ข้าไม่ใช่เจ้านะ... ข้าคงจะเอาดวงตานั้นไปใส่ในที่ที่มันควรอยู่ มันอาจไม่ช่วยให้เกิดอะไรขึ้นเลย แต่ข้าว่าลองสักหน่อยก็ดี
— ดวงตาแห่งการครองชัย |
ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องที่ลิลลี่เล่ามาก่อนเลย ที่เธอกับลิ่วล้อของเธอทำการบูชายัญในยามพระจันทร์เต็มดวงในยามที่ทะเลเปิด แต่ในเมื่อเกิดเรื่องทุกอย่างขึ้นมาแบบนี้ ข้าก็ยอมคิดใหม่นั่นแหละ
ถ้ามันจะช่วยให้เนสซ่ารอดพ้นจากสายตาของไอ้ราชันน้ำเค็มสารเลวนั่น ข้าก็ยินดีปาดคอพวกคิดกบฏสักคนสองคนกับมือนั่นแหละ
— ราชันน้ำเค็ม |
พวก 'ขุนนาง' ที่เดินลากขาอยู่ข้างนอกนั่นน่ะนะ? พวกนั้นทิ้งโอริอาทไปตายเสียเฉยๆ ยังกับเห็บที่กระโดดหนีหมาที่ตายแล้ว แต่เหมือนว่าพวกเขาจะได้พบสัจธรรมนิดหน่อยน่ะ ถ้าคนมันจะถึงฆาต มีเงินเท่าไหร่ก็ไม่ช่วยให้หนีพ้นจากที่ตายหรอก
แต่ข้าว่าพวกนั้นอาจจะไม่รู้ตัวหรอก ยังไงพวกมันก็ยังเป็นขุนนางที่สูบเลือดสูบเนื้อชาวบ้านอยู่เหมือนเดิม ตอนนี้มันเห็นได้ชัดกว่าเดิมเท่านั้น
— ชายฝั่งสนธยา |
ข้าเคยมีชีวิตก่อนที่จะมาอยู่ที่ฐานที่มั่นไลออนอาย ถึงมันจะดูไม่ใช่ชีวิตที่ดีนักในสายตาของคนบางคน แต่มันก็ดีพอสำหรับข้า
ลิลลี่กับข้า เราสองคนมักลักลอบขนสุราเพื่อหาเงิน เราทำได้เก่งด้วย เราเป็นคู่ที่ดี เธอหัวไว ข้าใจเย็น จนถึงวันที่ข้าโดนเธอมอมเหล้าแล้วถูกมัดไว้ที่ท่าเรือเพแนนซ์ กว่าพวกการ์ดดำจะมาแกะของขวัญของพวกมันเสร็จ เธอก็ออกเดินทางไปที่ทาร์ทัสได้ครึ่งทางแล้ว
ข้าถึงมาลงเอยที่นี่ไง ใช่ มันเจ็บนิดหน่อยที่ข้าได้เห็นหน้าเธอ แต่ข้าไม่มีสิทธิ์เลือกว่าซากเรือนั่นจะมาเกยตื้นที่ไหนนี่นา?
— การอยู่ร่วมกับลิลลี่ |
เหมือนว่าทูโคฮาม่าจะสร้างร่างขึ้นมาจากชีวิตหลังความตายถิ่นที่ชาวคารุยอย่างเจ้าเชื่อ ข้าบอกตามตรงเลยว่าสงสารพวกเขามาก ชาวคารุยมีประวัติศาสตร์อันย่ำแย่นัก โดนล่าอาณานิคม ถูกจับเป็นทาส กลายเป็นเบี้ยไปรบครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ขนาดตายไปก็ยังถูกเทพของเจ้าจิกหัวใช้อีก
ข้าก็เลยไม่บูชาเทพองค์ไหนเลยไง มันเลวพอๆ กันทั้งนั้น
— วิญญาณชาวคารุยคืนถิ่น |
เหมือนว่าทูโคฮาม่าจะสร้างร่างขึ้นมาจากชีวิตหลังความตายถิ่นที่ชาวคารุยเชื่อ ข้าบอกตามตรงเลยว่าสงสารพวกเขามาก ชาวคารุยมีประวัติศาสตร์อันย่ำแย่นัก โดนล่าอาณานิคม ถูกจับเป็นทาส กลายเป็นเบี้ยไปรบครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ขนาดตายไปก็ยังถูกเทพของพวกเขาจิกหัวใช้อีก
ข้าก็เลยไม่บูชาเทพองค์ไหนเลยไง มันเลวพอๆ กันทั้งนั้น
— วิญญาณชาวคารุยคืนถิ่น |
— GreetA_01.ogg |
— GreetA_02.ogg |
— GreetA_03.ogg |
— GreetA_04.ogg |
— GreetB_01.ogg |
— GreetB_02.ogg |
— GreetB_03.ogg |
— GreetC_01.ogg |
— GreetC_02.ogg |
— GreetC_03.ogg |
— GreetC_04.ogg |
— ByeA_01.ogg |
— ByeA_02.ogg |
— ByeA_03.ogg |
— ByeB_01.ogg |
— ByeB_02.ogg |
— ByeB_03.ogg |
