มอรอว์เดอร์มุทะลุมาติดมาตุภูมิอันมอดม้วย นั่นเป็นวรรคแรกของบทกวีที่ข้าจะแต่งให้กับเจ้านะเอ็กไซล์
ใจเย็นสิพ่อหนุ่ม มองเสียอย่างกับจะควักไส้ข้าทั้งเป็น
ข้าน่ะชื่อเบสเทล กัปตันของเรือดี 'เมอร์รี่กัล' ทว่าเรือเมอร์รี่กัลของข้าจากไปแล้ว ลูกเรือข้าจากไปแล้ว แต่สติของข้ายังอยู่ดี... อะไรทำนองนั้น
— แนะนำตัว |
วิทช์ว่ายเวียนแหวกวารีมาวางวายที่เวร์แคลส์ท นั่นเป็นวรรคแรกของบทกวีที่ข้าจะแต่งให้กับเจ้านะเอ็กไซล์
ใจเย็นสิแม่สาว มองเสียอย่างกับจะเผาข้าทั้งเป็น
ข้าน่ะชื่อเบสเทล กัปตันของเรือดี 'เมอร์รี่กัล' ทว่าเรือเมอร์รี่กัลของข้าจากไปแล้ว ลูกเรือข้าจากไปแล้ว แต่สติของข้ายังอยู่ดี... อะไรทำนองนั้น
— แนะนำตัว |
เรนเจอร์รูปงามถูกไล่ให้ร่างเละในเวร์แคลส์ท นั่นเป็นวรรคแรกของบทกวีที่ข้าจะแต่งให้กับเจ้านะเอ็กไซล์
ใจเย็นสิแม่สาว มองเสียอย่างกับจะเสียบข้าทั้งเป็น
ข้าน่ะชื่อเบสเทล กัปตันของเรือดี 'เมอร์รี่กัล' ทว่าเรือเมอร์รี่กัลของข้าจากไปแล้ว ลูกเรือข้าจากไปแล้ว แต่สติของข้ายังอยู่ดี... อะไรทำนองนั้น
— แนะนำตัว |
ดูเอลลิสต์โดดเด่นดุดันดำน้ำนอนโดดเดี่ยวอยู่ที่ชายฝั่ง นั่นเป็นวรรคแรกของบทกวีที่ข้าจะแต่งให้กับเจ้านะเอ็กไซล์
ใจเย็นสิพ่อหนุ่ม มองเสียอย่างกับจะฉีกร่างข้าทั้งเป็น
ข้าน่ะชื่อเบสเทล กัปตันของเรือดี 'เมอร์รี่กัล' ทว่าเรือเมอร์รี่กัลของข้าจากไปแล้ว ลูกเรือข้าจากไปแล้ว แต่สติของข้ายังอยู่ดี... อะไรทำนองนั้น
— แนะนำตัว |
ชาโดว์โชกชุ่มชายเท้าเพื่อเชยโฉมชายฝั่ง นั่นเป็นวรรคแรกของบทกวีที่ข้าจะแต่งให้กับเจ้านะเอ็กไซล์
ใจเย็นสิพ่อหนุ่ม มองเสียอย่างกับจะวางยาข้าทั้งเป็น
ข้าน่ะชื่อเบสเทล กัปตันของเรือดี 'เมอร์รี่กัล' ทว่าเรือเมอร์รี่กัลของข้าจากไปแล้ว ลูกเรือข้าจากไปแล้ว แต่สติของข้ายังอยู่ดี... อะไรทำนองนั้น
— แนะนำตัว |
เทมพลาร์ทรราชผู้ถูกทดสอบดั่งทองแท้ในความทุกข์ยากของเวร์แคลส์ท นั่นเป็นวรรคแรกของบทกวีที่ข้าจะแต่งให้กับเจ้านะเอ็กไซล์
ใจเย็นสิพวก มองเสียอย่างกับจะสาปส่งข้าทั้งเป็น
ข้าน่ะชื่อเบสเทล กัปตันของเรือดี 'เมอร์รี่กัล' ทว่าเรือเมอร์รี่กัลของข้าจากไปแล้ว ลูกเรือข้าจากไปแล้ว แต่สติของข้ายังอยู่ดี... อะไรทำนองนั้น
— แนะนำตัว |
ดูจากสายตาของเจ้า ข้ามองว่าเจ้าเป็นเพื่อนเสียดีกว่า ข้าคงอยู่ได้ไม่นานถ้าเป็นศัตรู
ข้าน่ะชื่อเบสเทล กัปตันของเรือดี 'เมอร์รี่กัล' เรือนั้นช่างว่องไวและงดงามนัก ไม่เหมือนกับเรือบรรทุกห่วยๆ ของเทมพลาร์ระดับสูงที่นำตัวเจ้ามาที่นี่เลย
ทว่าเรือเมอร์รี่กัลจากไปแล้ว... ลูกเรือข้าจากไปแล้ว แต่สติของข้ายังอยู่ดี... อะไรทำนองนั้น
— แนะนำตัว |
เจ้าจับใจสาวๆ เก่งใช่ไหมล่ะ? ไอ้หมึกร้องเพลงนั่นไม่มีโอกาสรอดเสียด้วยซ้ำ ข้ารู้ตั้งแต่ตอนแรกที่ได้เห็นดวงตาอันแหลมคมของเจ้าแล้วละ
หากไม่นับพวกโจรสลัด ข้าขอขอบคุณเจ้าในนามเหล่าผองพี่น้องที่สิ้นชีพไปกับคลื่นทะเล ในเมื่อทำนองสุดท้ายสิ้นลงแล้ว ก็ไม่มีใครควรต้องจดจำเพลงของเมอร์เวลอีกต่อไป
— เมอร์เวล |
มาร์เซอัสเป็นผู้บัญชาการกองพันนิรันดร์ทางตอนใต้ ณ ที่ฐานที่มั่นไลออนอายนี่เอง ทำไมเขาถึงถูกเรียกว่าไลออนอายน่ะหรือ? ไอ้บ้านั่นเอาลูกตาข้างซ้ายของตัวเองออกมา แล้วเอามณีสีเหลือบทองใส่เข้าไปแทน
หัวของเขาคงจะเป็นเครื่องประดับอันงดงามแก่เข็มขัดของกษัตริย์คอมม์
— มาร์เซอัส ไลออนอาย |
เนสซ่าผู้น่าสงสาร เธอยังไม่เป็นแม่คนแท้ๆ แต่เธอก็ยังดูแลพวกเราทุกคน เราทุกคนเองก็เป็นแค่พงศ์พันธุ์อันอ่อนแอเพียงเท่านั้น ข้าขอให้เธออยู่รอดได้นานพอที่จะมีครอบครัวเป็นของตัวเอง เป็นครอบครัวจริงๆ ถ้าจะมีใครสักคนที่สมควรมีชีวิตแบบนั้น ก็คงจะเป็นเนสซ่านั่นแหละ
— เนสซ่า |
มีเกาะอยู่แห่งหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากระเบียงพอสมควร แค่ก้าวกระโดดไปสักครั้ง ก้าวกระโจนไปสักนิด แล้วแหวกว่ายไปอีกสักหน่อย นั่นเป็นที่ที่เรือเมอร์รี่กัลของข้าพังลงบนดิน
เคยเห็นพวกคนท้องถิ่นจับหมอของเรือมาเสียบแล้วย่างทั้งเป็น แต่หีบยารักษาของเขาน่าจะยังอยู่ที่นั่น อยู่ท่ามกลางซากไม้กับซากกระดูกเหล่านั้น มันย่อมมีของทุกอย่างที่เนสซ่าต้องการ
หมอ 'มือสั่น' ออปเดนใช้มีดผ่าตัดไม่เก่งนัก ใช้เลื่อยก็ห่วยแตก... แต่เขารู้จักเภสัชกรรมดี มันอาจเป็นเหตุที่เขามือสั่นด้วยซ้ำ ข้าว่าแบบนั้นแหละ
— หีบยา |
จากคลื่นทะเลทาร์กเลย์ช่วยเขามา
เบสเทลผู้เจ็บหนักเป็นทาสชะตา
จากลูกเรือที่วางวายกับโครงเรือที่สิ้นซาก
เบสเทลรอดตายจากพระคุณของทาร์ก... เลย์
— ทาร์กเลย์ |
อาร์โรล พ่อครัวประจำเรือเมอร์รี่กัล ถูกซัดขึ้นฝั่งตรงโขดหินที่นั่น เขาตายแน่นิ่งสิ้นดีเลย ข้าฝังเขาเองกับตัว
แล้วไม่กี่วันถัดมาข้าก็เห็นเขาอยู่ที่ชายหาด... สภาพแย่กว่าเดิมนิดหน่อย แต่เขาเดินตัวตรง เซไปเซมา เวร์แคลส์ทนี่มันเต็มไปด้วยเรื่องประหลาดใจที่สะเทือนขวัญเสียจริง
— ศพจมน้ำ |
ถ้ำพรายน้ำนั้นเป็นถ้ำของเมอร์เวล
ไอ้พวกโจรสลัดใจโฉดล่องเรือไปทางนั้น ไอ้พวกที่ปล้นสะดมเรือเมอร์รี่กัลที่น่าสงสารของข้านั่นแหละ มันคงจะเป็นกรรมตามสนองหากพวกมันแวะไปร้องเพลงร่วมกับเหล่าลูกสาวรูปงามของเมอร์เวลก่อนที่พวกมันจะกลับบ้าน
— เมอร์เวล |
บรูตัส พัศดีเรือนจำแอ็กเซียม จากที่ข้าได้ยินมาจากเหล่ากะลาสีร่ำสุรานั้น ความกลัวทำให้บรูตัสผู้ยิ่งใหญ่เสียความเป็นมนุษย์ไป ไม่ใช่เพราะกลัวมนุษย์หรือสัตว์ร้ายใดหรอก... กลัวความตาย
ชีวิตนั้นก็เป็นเช่นไวน์ที่ควรเสพสมอย่างพอเพียง ข้าไม่อิจฉาที่บรูตัสเมาค้างเช่นนั้นแน่
— บรูตัส |
โรอ์ร่อนเร่ร่างเละทำรังที่นี่ที่เวร์แคลส์ทเหรอ? ไอ้ตัวสยองที่ส่งเสียงและสะบัดหนองอยู่ตรงสันทราย? ไอ้กระดูกไก่เกรอะกรังที่มาเกาะแกะก่อกวนกิจการของเรา... อะไรกันเล่า? ใครสักคนจะสนุกกับอะไรสักหน่อยในที่ระทมแห่งนี้ไม่ได้หรือไง?
— โรอ์อันเดด |
แฟรเกรฟส์เป็นคนดี เป็นนักสำรวจชั้นเลิศ เขาเปิดประตูให้กับโลกใหม่หลายต่อหลายโลก ไม่ว่าจะดีหรือแย่ก็ตาม แต่มันมักจะแย่สำหรับชนพื้นเมืองนั่นแหละ
อย่างน้อยการได้รู้ว่าเขาได้ไปสู่สุคติดังที่ควรก็ทำให้ใจสงบขึ้นมาได้บ้าง เราอย่าพูดถึงแฟร์เกรฟส์กันอีกเลย ดีไหม? เขาเป็นแรงบันดาลใจให้กับหลายต่อหลายคน มันคงน่าเสียดายที่จะทำให้วีรบุรุษดีๆ ต้องเสียชื่อ
— กัปตันแฟร์เกรฟส์ |
แฟร์เกรฟส์? นักสำรวจนั่นน่ะนะ? ไม่มีใครเคยพบเคยได้ยินเขามาตั้งแต่ตอนที่เขาล่องเรือมาสู่เวร์แคลส์ทมามากกว่า 30 ปีก่อน
ฉะนั้น หากเจ้าบอกข้าว่าเจ้าได้พบกัปตันแฟร์เกรฟส์ตัวเป็นๆ นั้น ถ้าเจ้าไม่ได้พบกับคนขี้โกหก เจ้าก็คงจะพบกับสิ่งที่เลวร้ายกว่านั้นมาก
— กัปตันแฟร์เกรฟส์ |
ท่านผู้เป็นคนแปลกหน้า
เผชิญกับกำแพงแห่งอัมบรา
เปิดช่องทางในดินแดนอันอดสู
ประทานความหวังมาสู่-
เอ็กไซล์กับคนเรืออับปากชุ่มความตาย
ให้ได้ใช้ชีวิตใหม่ในอรุณอันเฉิดฉาย
— บทกวีสร้างกำลังใจ |
นั่น ข้าคิดอยู่ว่าเจ้าคู่ควรกับบทกวีชั้นเอกของข้า ที่ข้าแต่งขึ้นเพื่อฉลองกับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ โอ้ เอานี่ไปด้วย ข้าเก็บมันไว้เพื่อใช้กับโอกาสพิเศษมากๆ คิดเสียว่าเจ้าเป็นโอกาสพิเศษนั้นก็แล้วกัน
— เส้นทางที่เปิดอีกครั้ง |
เจ้ากอบกู้เอาคลังยามาจากเจ้ามือสั่นนั่นได้ใช่ไหม? ทำได้ดี เนสซ่าจะนำมันไปใช้มันได้ดีแน่ๆ คงจะได้ดีกว่าไอ้ออปเดนร่างชานั่นแน่นอน
— หีบยา |
พายตี้เปิดด่านกั้นของแชฟรอนน์งั้นเหรอ? มันก็ใช่ว่าข้าจะเดินทางเข้าไปสู่ส่วนในของเกาะนะ แต่อย่างน้อยได้ใฝ่ฝันก็ยังดี
เดี๋ยวนะ มีความคิดหลุดลอยอยากหาที่พักพิง พายตี้เป็นคนที่ระวังหลังตัวเอง ฉะนั้นมันจะไม่ตัดเส้นทางหลบหนีแน่ๆ หากมีปัญหาจากส่วนในของเกาะ
นังแม่มดเจ้าเล่ห์นั่นต้องมีวิธีปิดด่านกั้นจากอีกฝั่งแน่ๆ ไม่ว่าทางใดก็ตาม
— ทางผ่านนักโทษ |
สักวันหนึ่งเราจะแข็งแกร่งพอที่จะเดินทางเข้าไปสู่ส่วนในของเกาะ สร้างชีวิตใหม่จากซากศพของจักรวรรดิอันไร้ชีพ
พระเจ้าถึงได้ส่งหนอนแมลงอย่างเรามาที่นี่ไม่ใช่เหรอ?
— การเอาตัวรอดในเวร์แคลส์ท |
นั่นน่ะดวงตาคู่ที่ข้าไม่มีวันลืม หากมันเป็นจริงอย่างที่เขาเล่าต่อๆ กันมา ดวงตาเหล่านั้นได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์แห่งเวร์แคลส์ทมาหมดแล้ว... กับบางสิ่งบางอย่างที่เจ้าคงไม่อยากเห็นเป็นแน่
โอ้ เราไม่ต้องพูดถึงโอริอาทหรอก พรรคพวกของเจ้าพ่นความทุกข์ระทมให้ข้าได้ยินมาจนล้นหูแล้ว
— แนะนำตัว |
นั่นเป็นเรื่องราวอันน่าโศกสลด ทุกข์ระทมเสียยิ่งกว่าเพลงโศกใดที่ข้าเคยได้ยิน เนสซ่าหายไป... เธอหายไปในยามค่ำคืนขณะที่พึมพำกับตัวเองว่าจะ 'ร่ายรำไปกับเพลงสั้นของเขา'
ไม่ ข้าไม่ได้ไล่ตามเธอไป จริงๆ แล้วเธอจากไปตอนที่ข้าตื่นมาในเช้าวันถัดไปน่ะ แต่ข้าจินตนาการว่าเธอพึมพำ เพราะว่าเธอพึมพำมาตลอดหลายต่อหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา
มักเป็นเรื่องเดิมๆ เกี่ยวกับ 'เขา' และ 'เพลงของเขา' ไม่ว่าไอ้ 'เขา' นั่นจะเป็นใครก็ตาม
— เนสซ่า |
ลิลลี่ รอธเหรอ? หลานสาวของพ่อเฒ่าฟันเน่า รอธในตำนานน่ะนะ? โอ้ โทษทีถ้าข้าแสดงออกเหมือนกับว่าข้า... ใจหวิวนัก ใช่ว่าเจ้าจะได้พบเห็นราชวงศ์แห่งการเดินทะเลน่ะ คือเจ้าก็รู้ว่าข้าคิดยังไงกับโจรสลัดนะ แต่พวกตระกูลรอธนี่เหมือนกับไอ้พวกหนูโจรสลัดแห่งท้องทะเลพอๆ กับที่... ฉลามมันเหมือนกับปลาทองน่ะ
ลิลลี่มีเลือดของปู่เธอเป็นแน่ มันเห็นได้ชัดเจนนัก ดูที่ดวงตาอันแวววาวของเธอ กับผิวเจือสีแดงของเธอสิ นั่นแหละ เจ้าหญิงโจรสลัดตัวจริง
— ลิลลี่ |
คิทาวากระทืบเท้าไปทั่วโอริอาท เหมือนว่าตำนานเทพปกรณัมจะกลายเป็นความจริงเข้าอย่างรวดเร็วนะ
แต่ก็อีก พวกทวยเทพก็ไม่ได้ออกมาจากหัวของกวีคนหนึ่งนี่นา ข้าไม่สามารถเขียนบทกวีถึงเทพแห่งสุราอันหลั่งไหลเป็นนิรันดร์ แล้วหยิบถ้วยออกมารับเหล้าฟรีๆ ได้
ไม่ ข้าคิดว่าพวกทวยเทพเคยกิน ร่ายรำ และขับถ่ายเหมือนกับเจ้ากับข้า แต่เหมือนว่าพวกเขาพร้อมจะทำแบบนั้นอีก... ข้าหมายถึงการกลับมามีชีวิตเนี่ย
ดูอย่างพระบิดาแห่งการศึกของชาวคารุยสิ ทูโคฮาม่าผู้เก่าแก่นั่น เขาไปพักในเสาหลักของคอมม์ แล้วก็ก่อสงครามกันเล่นๆ ราวกับว่าเมื่อไม่กี่พันปีก่อนมันเป็นแค่วันหยุดสุดสัปดาห์อันแสนสงบสำหรับเขา
แต่พอมาคิดดูอีกที... อาจเป็นแบบนั้นก็ได้!
— ทูโคฮาม่า |
เจ้าไม่มีทางพบกะลาสีคนไหนที่ไม่ได้กระซิบบทสวดภาวนาอย่างเงียบๆ แก่ราชันน้ำเค็มก่อนที่จะออกเรือ ในยามที่เป็นเดือนข้างขึ้นอันสว่างไสวจนเสียสตินั้น กัปตันที่เชื่อในเรื่องงมงายมากกว่าใครอื่นจะจับทาสผู้น่าสงสารหรือผู้ก่อการกบฏที่ล้มเหลวไปถ่วงน้ำ... แค่เพื่อให้ซัวก็อธผู้เก่าแก่นั่นพึงพอใจ
ไม่ ข้าไม่ได้จาม นั่นเป็นชื่อแอสเมรีเก่าแก่ของเทพปลานั่น การพูดชื่อนั้นบนเรือนั้นถือเป็นการพูดเป็นลางร้าย เป็นความผิดที่สามารถทำให้ถูกมัดเชือกไปลากกลางน้ำได้เลย
— ราชันน้ำเค็ม |
ชัดเลยว่าราชันน้ำเค็มผู้เก่าแก่นั่นมันไร้น้ำยาสิ้นดี เหมือนเกลือที่ไม่รักษาความเค็ม! เหมือนปลาที่หลุดจากน้ำนั่นแหละ แต่ข้าก็เคยได้ยินคนฉลาดพูดมาว่า "เราไม่อาจสอนปูให้เดินตรงทางได้"
หนักไปรึ? ก็จริง เอาตามตรง ที่ข้าพล่ามเรื่องปูปลาพวกนี้ข้าก็แค่พล่ามเพื่อบ่ายเบี่ยงจากประเด็นที่พูดได้ยากน่ะ
เนสซ่า
เธอจะไม่กลับมาหาเราแล้วใช่ไหม? ข้าก็ไม่แปลกใจนัก เพราะเธอผ่านอะไรมามากขนาดนั้น... และกลายเป็นแบบนั้น
ข้าหวังว่าเธอจะพบความสุขในท้องทะเลข้างนอก มากกว่าที่พบได้บนผืนดินกเฬวรากของเรานี่
— ราชันน้ำเค็ม |
เจ้าจะไม่เจอโจรสลัดคนใดที่โด่งดังเลื่องชื่อยิ่งไปกว่า เวย์แลม 'ฟันเน่า' รอธ แล้วละ ในสมัยที่แฟร์เกรฟส์ยังเป็นเพียงมือใหม่หัดขับ พ่อเฒ่าฟันเน่าก็ตะลุยผ่านช่องแคบโอริอาทในเรือของเขา 'แบล็คเครสต์' แล้ว
ว่ากันว่าเขาสร้างเรือลำนี้ขึ้นมาเองกับมือ เขาเอากระดูกสัตว์ร้ายแห่งท้องทะเล ที่เขาฆ่าด้วยฉมวกกับรัมขวดเดียวมาบุด้านในไว้ จะหาเรือเร็ว ดุร้ายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ราวกับว่าวิญญาณสัตว์ร้ายนั้นยังสถิตอยู่ในตัวเรือ
ไม่มีใครเห็นพ่อฟันเน่ามายี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ข้ารู้ว่าเรือแบล็คเครสท์อยู่ที่ไหน อยู่ที่สุสานเรือล่มไง เหมือนว่าเวย์แลม รอธ ได้ทานมื้อสุดท้ายไปกับท่านหญิงเมอร์เวลนั่นแหละ
— เวย์แลม รอธ |
เสียงกรีดร้อง โหยหวน เต็มไปด้วยเสียงร่ายคาถาอันเสื่อมทรามเสียจนเสียดหู มันเป็นเสียงแสบหูกับเสียงกังวานของอุปกรณ์อันไม่อาจคาดคิด มันเป็นกลิ่นเนื้อหนังที่มอดไหม้กับกลิ่นเลือดที่เดือดปุด ปัจจุบันนี้เรือนจำแอ็กเซียมกลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว ในเมื่อทุกวันนี้ท่านหญิงแห่งอัมบรากลับมาอยู่ที่รังของเธอน่ะ
ในฐานะกวี ข้าย่อมไม่คัดค้านความสร้างสรรค์เล็กๆ น้อยๆ แต่ขณะที่ข้าหล่อหลอมคำพูดกับความมหัศจรรย์ ศิลปะของแชฟรอนน์นั้นจะเป็นเรื่องของกายมนุษย์น่ะ ทั้งเนื้อหนัง กระดูก และวิญญาณ
การไต่ตามความฝันแห่งศิลปะนั้นเป็นการทำตามฝันอันสูงส่ง แต่ในกรณีนี้ ข้าว่ามันต้องอาศัยการวิพากษ์วิจารณ์อย่างแข็งข้อขึ้นมาบ้าง
— แชฟรอนน์แห่งอัมบรา |
เนสซ่าผู้น่าสงสาร หากสุสานเรือล่มถูกปิดตายด้วยด่านกั้นของน้ำเค็ม งั้นราชันย่อมรู้ว่าเจ้าจะมาพรากเขาออกไปจากว่าที่ราชินี
แต่ก็นะ ข้าว่าเจ้าคงเดินทางอันยาวนานและทรหดมาจนชินแล้ว อย่างน้อยมันก็เป็นเนื้อหาที่เหมาะกับการแต่งมหากาพย์น่ะ ข้าเริ่มแต่งดีกว่า!
— สุสานเรือล่ม |
ใครจะไปคิดว่าไอ้พวกมนุษย์แพะนั่นจะมีศาสนาขึ้นมาใช่ไหมล่ะ? ไม่มีอะไรที่ทำลายความอยากอาหารได้ดีไปกว่าการถกเถียงเรื่องศาสนาในช่วงมื้อค่ำนี่นา
แต่ว่าเทพมนุษย์แพะพวกนี้ เหมือนจะมุ่งมั่นในการผสมการรู้แจ้งทางจิตวิญญาณไปกับอาหารน่ะ
หากให้ว่ากันง่ายๆ ก็คือ หากพวกมนุษย์แพะพบมนุษย์สักคนสองคนเนื้อนุ่มชมพูเป็นเครื่องสังเวยศักดิ์สิทธิ์... เขาก็กินพวกมัน ทั้งเนื้อ วิญญาณ ทั้งหมดนั่นในคราวเดียว
ข้าพูดตามตำนานที่กล่าวขานกันน่ะนะ
— แอ็บเบอร์แรธ |
แพะผู้เก่าแก่นั่นนอนหน้าหงายไปแล้วใช่ไหมล่ะ? โอ้ เดี๋ยวก่อน... มีบทกวีหนึ่งเข้ามาในหัวข้า
ท่ามกลางฝูงแพะ
เอ็กไซล์ของเราแหวกว่าย
ผ่านกีบ เขา เลือดแพะ
จนได้พบพานราชันบิลลี่
หรือว่าเทพผู้มีกีบ
หรือว่าแอ็บเบอร์แรธ
หรือชื่ออื่นที่งี่เง่าสินดี
"มาทานสิเพื่อน"
บิลลี่ผู้เก่าแก่ขู่คำราม
"เอาวิญญาณเจ้ามาให้ข้าสวาปาม"
"มาให้ข้ากัดกินเสียที!"
เอ็กไซล์ของเรายิ้มแล้วควักไส้แพะนั่น
เพื่อไม่ให้วิญญาณใด
ต้องเข้าไปในลำคอของมัน
บอกตามตรงนะ เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าการหาคำที่คล้องกับคำว่า 'นั่น' มันยากขนาดไหนน่ะ เอ็กไซล์
— แอ็บเบอร์แรธ |
เจ้าคงสังเกตว่าฐานที่มั่นไลออนอายนั้นเคยอยู่ในสภาพที่ดีกว่านี้ หมู่บ้านที่เคยเป็นสถานรื่นเริงนั้นกลายเป็นเลนตมที่บ่มเพาะความหม่นหมองและหดหู่ ข้าว่าเป็นเพราะสภาพอากาศที่ไร้ปรานีเป็นแน่
อย่างที่เจ้ารู้ ข้าเป็นผู้ที่มีมนุษยธรรมและเป็นผู้ที่ศรัทธาว่าเรื่องราวนั้นเป็นสิ่งที่บำรุงวิญญาณ สมัยที่ข้าเป็นกัปตันเรือเมอร์รี่กัล การออกทะเลหลายต่อหลายวันทำให้ข้ามีโอกาสได้ลองทำตามความฝันในฐานะนักแสดงอยู่บ้าง ข้าเขียนมหากาพย์โรงละครเอาไว้ มันเป็นการแสดงเดี่ยวที่มีชื่อว่า "เซดริกกับหญิงแปลกหน้าผู้อวบอึ๋ม"
ข้านำต้นฉบับบทประพันธ์ไปปิดผนึกในม้วนหนังสัตว์เคลือบน้ำมัน แล้วนำไปเก็บไว้ในที่เก็บของใต้ท้องเรือเพื่อความปลอดภัย เจ้าช่วยนำมันกลับมาจากเรือข้าที่เกาะชายทะเลได้ไหม? บางทีเราอาจนำความสุขสันต์กลับมาสู่หอสังเกตการณ์ของไลออนอายได้ด้วยความบันเทิงแบบสดๆ น่ะ?
— มหากาพย์ของเบสเทล |
มหัศจรรย์! อ่า ใช่ ใช่ มันอยู่ครบเลย อะแฮ่ม องก์หนึ่ง ฉากหนึ่ง:
"หญ้าริมหาดโบกไสว อาทิตย์อัสดงแตะท้องทะเลระยิบ กลางคืนผู้วางวายในท้องทะเลจะคืนชีพ และจันทราจะลอยขึ้นสัมผัสท้องฟ้าเย็นเยียบ ข้ายังมิอาจเข้าใจหญิงแปลกหน้านั่น ผู้ที่เป็นหมอนไหมให้ข้านอนหนุนในทะเล..."
เปี่ยมอารมณ์ ได้บรรยากาศ... ไม่ตลกอย่างที่ข้าจำได้ แต่องก์สองต้องดีกว่านี้แน่ๆ เอาเถอะ ข้าขอบใจเจ้า เอาของเล็กๆ น้อยๆ นี่ไปเป็นการตอบแทนนะ
คราวต่อไปถ้าเจ้าเข้าหมู่บ้านมาอีก มาดูข้าแสดงนะ ข้าจะแปะชื่อเจ้าไว้ที่ประตู... ถ้าข้าไปหาประตูมาจากที่ไหนได้น่ะนะ
— มหากาพย์ของเบสเทล |
เจ้ารู้ใช่ไหมว่ามันช่างโหดร้ายที่จะล้อเลียนคนจิตไม่ปกติน่ะ? เนสซ่ายังไม่ตาย แล้วกลายเป็นปลาเนี่ยนะ? ฮ่า! แต่ยังไงก็ตาม เจ้าไม่เคยคิดอะไรผิดมาก่อน ฉะนั้นข้าก็คงต้องเชื่อเรื่องปลาประหลาดอันเพ้อฝันราวกับว่ามันเป็นจริงน่ะนะ
เธอพูดถึงราชันน้ำเค็มใช่ไหมล่ะ? นั่นเป็นชื่อที่ทำให้กวีที่เบื่อหน่ายนั้นไม่สบายใจเป็นแน่ ถึงแม้เมอร์เวลจะตายไปนานแล้ว แต่ท้องทะเลก็ยังมีเพลงที่ยั่วยวน คราวนี้ก็เป็นตัวผู้จากน้ำเค็มที่ทำการร่ำร้องน่ะ
— เนสซ่า |
ใช่ เราอยู่ในกาลที่น่าฉงนนัก มันเป็นกาลที่เรื่องราวเก่าแก่นั้นออกมาราวกับเด็กที่ถูกคลอดออกมาร่ำร้องและอาเจียนในโลกแห่งดินกับเลือดของเรา
ที่จริงมันก็ให้แรงบันดาลใจอยู่พอสมควรนะ ข้าก็เลยแต่งอะไรขึ้นมาเล็กน้อย
เรื่องบอกเล่าแต่เก่าก่อน
ต่างตื่นขึ้นมาหลอกหลอน
เฝ้ารอในสิ่งที่เราเกรงกลัว
อยู่สูงส่งตรงเหนือหัว
ตัณหาแต่ก่อนกาล
และความโลภที่พ้นผ่าน
ออกเดินทำลายล้าง
ในยามที่มนุษยชาติต่าง-
หลั่งประวัติศาสตร์ดั่งแม่น้ำ
หลั่งเลือดดั่งทะเลสาบ
เหล่าทวยเทพยืนตระหง่าน
ในกาลที่เรากลัวเกรงในโคลนตม
— ทวยเทพโบราณ |
เจ้าได้ยืนอยู่บนเรือแบล็คเครสต์อันเกรียงไกร แถมยังมีเวย์แลมผู้เก่าแก่ได้คุมเรืออีกเหรอ? งั้นข้าก็เป็นเพื่อนของคนบนเรือโจรสลัดเสียจริง เจ้ารู้วิธีเดินทางอย่างมีสไตล์จริงๆ นะเอ็กไซล์!
— เรือแบล็คเครสต์ |
— B08a.ogg |
— B08b.ogg |
— B08c.ogg |
— B08d.ogg |
— B08e.ogg |
— B08f.ogg |
— B08g.ogg |
— B08h.ogg |
— B08i.ogg |
— B08j.ogg |
— B08k.ogg |
— B08l.ogg |
