ข้าคือกัปตันลิลลี่ รอธ และเราจะออกเรือไปยัง... เวร์แคลส์ท เป็นผู้พลัดถิ่นเสียยังดีกว่านอนตายอยู่ในเกาะกองไฟอันบ้าคลั่งเช่นนี้
ถ้าเจ้าอยากออกไปจากที่นี่ก็ขึ้นมาเสีย แต่อย่าได้ชักช้าเป็นอันขาด ข้าไม่มีเวลาให้เจ้ามานั่งฟูมฟาย
— แนะนำตัว |
จำไว้ว่านี่ไม่ใช่เรือการกุศล เจ้าจะติดหนี้บุญคุณข้า
ออกเรือ!
— มุ่งสู่ เวร์แคลส์ท |
เอาล่ะ ตอนนี้เราปลอดภัยกันละ ข้าจะแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะ
ลิลลี่ รอธ ใช่ ข้าก็เป็นหนึ่งในตระกูลรอธ{พวกนั้น}น่ะแหละ บางคนเรียกข้าว่า 'นักขนของโจร' คนอื่นว่า 'โจรสลัด' แต่ข้าชอบคำว่า 'ผู้ประกอบการทางทะเล' มากกว่า ข้าคิดคำนั้นขึ้นมาเองน่ะ
ถ้ามีอะไรก็มาหาลิลลี่ก็แล้วกัน หรือถ้าไม่มีอะไร แล้วอยากคุยกับสาวงามอย่างข้าก็มาได้เลย
— แนะนำตัว |
ใช่ ข้า{เคย}รู้จักทาร์กเลย์มาก่อน เข้าใจที่ข้าสื่อนะ แต่สมัยนี้เขาไม่มีเวลาให้กับเพื่อนร่วมห้องนอนของเขาหรอก เขามัวแต่หลงเนสซ่า เจ้าเมียปลาที่กู่ไม่กลับของเขาน่ะ
สมัยนั้นทาร์กเลย์กับข้าจะลักลอบขนของไปตามชายฝั่งโอริอาท อ้า สมัยนั้นมันช่างดีเหลือเกิน มันช่างหอมหวานไปด้วยเหล้ารัม ไม่มีอะไรนอกจากสายลมกับเกลือบนใบหน้าเรา อิสรภาพในใจเรา... กับทางการที่ไล่หลังเราน่ะ
แต่ข้าก็พอรู้ว่าเขาพร้อมจะมีลูกกับข้า ข้าก็เลยตัดเขาออกไป ข้าไม่มีทางยอมให้ลิลลี่ รอธ ผู้ที่เป็นที่เกรงขามจะท้องบวมเหมือนศพขึ้นอืดแน่ๆ
แต่ก็นะ ได้ร่วมงานกับไอ้หมอนั่นอีกมันก็ดี เป็นการรำลึกความหลังน่ะ เจ้าน่าจะเข้าใจมั้ง?
— ทาร์กเลย์ |
เจ้าเสเพลนั่นน่ะนะ? ข้าว่าเบสเทลคิดว่าข้าเป็นหญิงใจง่ายที่พร้อมทอดกายให้ใครก็ได้ ฮ่า ก็ไม่ผิดนักหรอก เขาก็เป็นคนอ่อนหวานนะ แต่ไม่ได้หล่อล่มเมืองนัก
จริงๆ แล้วเขาทำให้ข้านึกถึงปู่ข้า เวย์แลม รอธ เขาเป็นเป็นกวีและยอดโจรสลัด ส่วนเบสเทลก็เป็นได้แค่เศษเสี้ยวของพ่อเฒ่า 'ฟันเน่า' รอธ น่ะนะ
อะแฮ่ม...
"จูบแก้มอันมืดบอดข้าสิ" กะลาสีเอ่ยกับสาว
แม่นางวางนมไว้ไกลตัวและปลดปล่อยพลัง
แต่เรือไฟจะจมลงสู่ก้นทะเล
ต้องโยนเหรียญส่งกัปตันเข้าโลงไป"
— เบสเทล |
เจ้ามีลักษณะเหมือนผู้เดินทางน่ะ ข้าก็มีของเล็กๆ น้อยๆ ที่เก็บมาจากโอริอาทอยู่พอดี
ข้าว่าเจ้าคงสนใจซื้อของเพื่อคุ้มหัวเจ้าในอนาคตกระมัง? ไม่ว่าจะเป็นแบบที่เครื่องรางทางทะเลหรือยาบำรุงสักอึกก็ตาม
เอาเลย มาดูกันก่อน ถ้าเจ้าอยากซื้อขาย ข้าว่าเราตกลงกันได้อย่างเป็นธรรม
— การซื้อขาย |
เวย์แลม รอธ... ข้าขอแบ่งปันเรื่องราวที่ข้าจำได้จากปู่ของข้านะ
ยามที่ผู้อื่นจะหลบหนีจากสัตว์ทะเลยักษ์ใหญ่สีขาว เวย์แลมใส่ฉมวกสุดท้ายในเครื่องยิง และในบัดนั้นเขาสาบานต่อท้องทะเลกับท้องฟ้าว่าเขาจะเป็นผู้เดียวที่จะฆ่าไอ้ลูกของราชันน้ำเค็มเสียให้สิ้น
เครื่องยิงนั้นยิงออกไป ฉมวกนั้นแทงทะลุระหว่างซี่โครงในยามที่มันพุ่งลงท้องทะเลอันกราดเกรี้ยว ควันเลือดพวยพุ่งออกมาภายใต้คลื่นทะเลดั่งกุหลาบที่เบิกบานภายใต้ท้องน้ำสีดำ แม้มันจะดูเป็นไปได้ยากเพียงใด แต่มหาสมุทรที่ทอดเงานั้นก็ยังมืดลงไปกว่าเดิม...
เขาใช้กระดูกของสัตว์ร้ายใหญ่ในการเสริมลำเรือของเขาให้แข็งแกร่ง นั่นก็คือเรือแบล็คเครสต์นั่นเอง พ่อเฒ่าฟันเน่านั่นเป็นตำนานตัวจริง เป็นวีรบุรุษโจรสลัดของจริงเลย ข้าหวังว่าสักวัน เรื่องราวของข้าจะเข้าถึงหูของเขา ทำให้เขาภูมิใจในตัวหลานสาวที่เขาจำต้องทิ้งไป
— เวย์แลม รอธ |
เจ้าได้ธงดำจากเรือปู่ข้าแล้วเหรอ? อ้า เรือแบล็คเครสต์เป็นเรือที่แกร่งที่สุดที่ได้ล่องทะเล แต่ตอนนี้เหลือแต่ไม้ผุๆ กับเศษกระดูก เปื่อยยุ่ยไปในสุสานนั่น
แต่ทำไมเรือไปอยู่นั่นได้? ไม่ใช่ว่าเมอร์เวล... ไม่มีทาง! ข้าจะไม่คิดแบบนั้น ตระกูลรอธไม่มีคนหลงเสน่ห์นังแม่มดทะเลนั่นหรอก เวย์แลมจะต้องอยู่ข้างนอกนั่นแน่ ใช่ เขาติดเกาะอยู่แน่ๆ
ตอนนี้เจ้ากำลังหาทางไปยังโขดหินราชันน้ำเค็มอย่างปลอดภัย แต่ไม่มีเรือลำไหนที่จะพาเจ้าไปได้ไปเร็วกว่าเรือแบล็คเครสต์อีกแล้ว ฉะนั้น ในฐานะที่ข้าเป็นคนตระกูลรอธคนเดียวที่ยังอยู่ตอนนี้ ข้ายินดีให้เจ้านำธงไปเผาที่ประภาคารนั่น จะได้รู้กันตำนานเก่าแก่ของการคืนชีพซากเรือรอธในอดีตนั่นมีจริงไหม... หรืออย่างน้อยก็เป็นเรืออื่นก็ยังดี
บางทีหลังเรื่องนี้จบ ข้าจะยึดเรือแบล็คเครสต์ไว้เองแล้วล่องเรือตามหาปู่ข้า ปู่ข้าอึดตายยากอยู่แล้ว เขาต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งข้างนอกนั่นแน่
— ธงดำ |
ใช่ ข้ารู้จักราชันน้ำเค็ม โจรสลัดคนไหนจะไม่รู้จักกันเล่า? ข้าเองก็เคยเอาผู้ก่อการกบฏไปถ่วงน้ำในเดือนข้างขึ้นมาหลายต่อหลายคน... เพื่อให้ราชันเก่าแก่นั่นหลับใหลในยามที่พายุเข้าน่ะ
ถ้าเขาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากเบื้องลึก เขาย่อมเป็นนิมิตอันมืดมนแก่เราทุกคนที่มีอากาศในปอดเป็นแน่
เขาจะกลับมาข่มขืนและกัดกินนักเดินสมุทรอย่างเราในไม่ช้า เขาจะพรากมดลูกเพื่อทำลูกอันเลื้อยลดต่อไป
ใช่ ไอ้สิ่งชั่วช้านั่นยังอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ แถมยังมีหลายต่อหลายคนที่ต้องออกเดินทางจากโอริอาท... มีรายได้ให้เก็บอีกมากมาย แต่ว่าเทพทะเลตัณหาจัด มันทำให้อะไรซับซ้อนเข้าไปอีก
— ราชันน้ำเค็ม |
เรือแบล็คเครสต์คืนชีพแล้ว! และปู่ข้าด้วย... ข้าไม่อยากเชื่อว่าเมอร์เวลจะทำแบบนั้นกับปู่ข้าได้ นังแม่มดนั่น! อย่างน้อยวิญญาณปู่ก็เป็นอิสระอีกครั้ง หวังว่าคงได้มาเยี่ยมหลานสาวสุดที่รักอีกสักครั้งหนึ่ง
เอาเถอะ ในเมื่อราชันน้ำเค็มตายไป เจ้าได้ทำดีต่อผู้เดินเรืออย่างเราทุกคนไม่ให้ต้องไปวัดดวงกับปลาหมึกยักษ์นั่นอีก ไม่แปลกที่ข้ารู้สึกเร่าร้อนอยู่ใต้เข็มขัด ท้องทะเลที่เพรียกหาข้า... เหมือนคู่รักที่หิวกระหายรักเต็มที
แต่ตอนนี้ข้าคงปักหลักอยู่ที่ฐานที่มั่นไลออนอายจนกว่าจะได้เรือใหม่ดีกว่า ไม่ ไม่ต้องมาสงสารข้าหรอก ข้าเป็นหญิงหัวแหลม จะไปขอให้ทาร์กเลย์ช่วยฆ่าเวลาให้ข้าไปพลางๆ ก่อน คอยดู
— ราชันน้ำเค็ม |
อย่าคิดว่าข้าลืมว่าเจ้าติดหนี้บุญคุณข้าอยู่นะ! พอมาคิดดูอีกที ข้ามีวิธีให้เจ้าได้ชดใช้หนี้บุญคุณที่หนักพอสมควรนะ
คือแบบนี้ พวกสาวกลัทธิเวรนั่นมาปล้นเรือผู้อพยพที่พยายามหนีจากโอริอาท ถ้าข้าไม่มีทักษะกัปตันเหนือชั้นแบบนี้ เราก็คงจะประสบชะตากรรมเดียวกันไปแล้ว แต่ตอนนี้พวกศพที่จมกำลังถูกซัดขึ้นฝั่ง แถมยังไม่ยอมตายดีอีก
กว่าจะพาผู้รอดชีวิตผู้โชคดีไม่กี่คนให้มาถึงที่นี่อย่างปลอดภัยได้ มันต้องใช้ทั้งหยาดเหงื่อ เลือดเนื้อ กับน้ำตาตั้งมากมาย ข้าจะเป็นกัปตันแบบไหนกันหากข้ายอมให้พวกเขาถูกศพเดินได้แยกร่างเป็นชิ้นๆ
เก็บกวาดชายฝั่งสนธยาไม่ให้เหลือพวกอันเดดนั่น แล้วเราก็จะหายกัน ถ้าเจ้าทำได้จริง ข้าก็มีอะไรเล็กๆ น้อยๆ แถมให้เจ้าอีกด้วย
— ชายฝั่งสนธยา |
มันเป็นภาพที่น่าเวทนานัก มีชาวโอริอาทมากมายที่กลายเป็นผีดิบ... เจ้าได้ปลดปล่อยพวกเขาให้พ้นจากความทรมาน ข้าว่าพวกเขาคงซาบซึ้งใจเป็นแน่
นี่ ที่ข้าบอกว่ามีอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้เจ้าน่ะ ถึงแม้ทะเลจะพรากบางสิ่งไป แต่มันก็มอบอะไรคืนมากเสียยิ่งกว่า
— ชายฝั่งสนธยา |
เอาก้นเจ้าขึ้นเรือมาซะ ไม่งั้นเราจะเอาฉมวกลากเจ้าขึ้นมาเอง!
— LillyCallOut |
เจ้ากล้าสงสัยข้าเหรอ? ข้าคนนี้ผู้เป็นแม่นางแห่งท้องทะเลผู้ยิ่งใหญ่ ลิลลี่ รอธ ผู้นี้น่ะนะว่าหาเจ้าเจอได้อย่างไร?
ก็น่าจะเห็นชัดแล้วนะ ปู่ข้ากับข้ามาเพื่อขอบคุณที่เจ้าช่วยให้เราได้รวมญาติกันเล็กๆ น้อยๆ ข้าได้ข่าวจากคนท้องถิ่นว่าเจ้าไปเล่นกับบีสต์ที่ตายแล้วน่ะ
เราก็เลยตามรอยเจ้ามา กลัวว่าจะได้เจอชิ้นส่วนศพเจ้ากระจายไปทั่วภูเขาจัญไรนี่ แต่เราเจออะไรเล่า? เราได้เจอเอ็กไซล์คนโปรดของเรานั่งจับเจ่าอยู่เฉยเลย
เจ้าโชคดีนักที่ปู่เวย์แลมยังเชี่ยวชาญเรื่องมนต์มณีอยู่บ้าง เจ้าทำอีท่าไหนถึงมาโผล่ที่นี่กันเนี่ย?
— การช่วยชีวิต |
งั้นข้าว่าเจ้าคงอยากให้เราพากลับไปส่งที่โอริอาท... เพื่อจัดการเทพกินคนคิทาวานั่นให้เสร็จสิ้นไปใช่ไหม?
เรายินดีมาก ข้ามั่นใจว่าซากนครธีโอโพลิสคงมีสมบัติให้ปล้นอยู่เพียบแน่ๆ
อยากไปเมื่อไหร่ก็บอก เราก็ได้กางใบเรือ
— โอริอาท |
พร้อมที่จะไปแล้วรึ? เวลาเหมาะเจาะมาก ปู่ข้าบอกว่าจะมีลมมนต์มณีพัดส่งเราไปแล้ว
— ออกเรือสู่ โอริอาท |
ตอนที่เจ้ากำลังเถลไถล ข้าก็ออกล่ามานิดหน่อยเหมือนกัน เจอเครื่องประดับกระจุกกระจิกมาเต็มเรือ ซึ่งข้าก็สามารถ... "จัดหา" มันมาได้นั่นเอง
ลองดูเลย เจ้าอาจพบอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อการเดินทางของชีวิตเจ้าก็เป็นได้
— มณีบารมี |
คราวนี้เจ้าก็ตกเป็นหนี้ข้าอีกแล้ว... จากการที่ยอมให้เจ้าขึ้นเรือข้า แต่ไม่เป็นไร ข้าเป็นสาวที่พร้อมเล่นเกมยาวอยู่เสมอ
บางทีข้าอาจต้องการบริการของเจ้าอีกในอนาคต ไว้หักลบหลบหนี้กันตอนนั้นก็ได้...
มาเถอะ เจ้ามีงานต้องทำ มีคนให้ช่วย มีเทพให้ข้า ไปจัดการให้เรียบร้อยเถอะ
— ยินดีต้อนรับ |
แบนนอนคนนั้นก็น่าดึงดูดนัก แม้จะน่วมซะขนาดนั้นก็ตาม! กล้ามงาม ผมสวย... ข้าว่าแท่งของเขามันย่อมยาวกว่าเสากระโดงเรือแน่ๆ ถ้าเจ้าเข้าใจที่ข้าสื่อน่ะนะ...
แย่หน่อยนะที่เขาดันเป็นพวกคลั่งศาสนาโง่ๆ นั่นน่ะ ก็ไม่ได้แย่สักทีเดียวหรอก ลิลลี่ รอธ ผู้นี้ชอบความท้าทายอยู่แล้ว
— แบนนอน |
แบนนอนเอ๊ย ข้าเดิมพันเอาไว้ว่าเขาคงเป็นปีศาจร้ายบนเตียง คนในเครื่องแบบก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น!
แต่ตอนนี้เขาดันแปลงร่างไปเป็น 'เทพแห่งแสงสว่าง' ไปซะได้! ข้ายังเชื่อว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่ข้างในที่ไหนสักแห่ง แต่การหาทางไปแอบร่วมเตียงกับเขามันยากกว่าที่ข้าคิด ไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาเผยตัวออกมาจากที่ซ่อนนั่นได้ ต่อให้เป็นโอกาสที่จะได้นอนร่วมเตียงกับว่าที่ราชินีโจรสลัดอย่างข้าก็ตาม!
ข้าว่าการปล่อยให้อินโนเซนครอบงำเขาโดยสมบูรณ์ก็เหมือนกับถูกปลิงดูดเอาชีวิตไปเสียสิ้น เขาจะพลาดกามารมณ์ของโลกใบนี้ไปมากมาย นั่นไม่ใช่เรื่องที่ข้าชอบพอนักเป็นแน่
— อินโนเซน |
ข้าไม่มีอะไรให้พูดเกี่ยวกับปีศาจอันแสนคลั่งนั่น ตราบใดที่มันยังหายใจ มันย่อมมุ่งร้ายต่อพวกเราทุกคน ต่อให้มีมหาสมุทรขวางกั้นเรากับมันเพียงเท่าไร คิทาวาย่อมมองว่ามันเป็นเพียงตะกอนที่หลงเหลือในแก้วไวน์ของมันเพียงเท่านั้น
— คิทาวา |
มันผ่านมานานแล้ว แต่มีเรือของทางการเอาหยาดน้ำตาไปโยนไว้ในสถานเก็บวัตถุเก่าแก่ แล้วก็นำตัวข้าไปโยนไว้ในคอกทาส เท่าที่ข้ารู้ พวกมันไม่รู้ว่าหยาดน้ำมีไว้ทำอะไร ข้าคงโชคดีกระมัง
มันยากลำบากนัก แต่จากการช่วยเหลือของพวกที่ไม่น่าพิสมัยนัก ข้าหาทางออกมาจากคอกพวกนั้นไปสู่สถานเก็บวัตถุเก่าแก่ ข้าพยายามลักพาสิ่งที่ถูกลักพาไปจากข้า
เฮ้อ เราประเมินจำนวนยามของพวกเทมพลาร์ต่ำไป มีข้าคนเดียวที่รอดไปได้อย่างไร้บาดแผล ผู้สมรู้ร่วมคิดของข้าที่เหลือไม่โชคดีนัก... พวกเขามาจบอยู่ที่เวร์แคลส์ทเหมือนกับเจ้า
ข้าว่าเจ้าคงเคยพบพวกเขาแล้วแหละ เครทิน อลิร่า... โอ๊ค
— หยาดน้ำตา |
ทุกคนที่ล่องเรือต่างรู้จักซัวธาดี พวกเขาเรียกกันว่าเป็นนคร แต่มันเหมือนกับโรงเชือดเสียมากกว่า
ราชาเกลือแก่ปกครองที่นั่น พลเมืองเป็นเพียงอาหารในคลังของมัน คนที่ไม่ถูกกลืนกินในทันทีก็ถูกเลือกไว้สืบเชื้อสาย กลายเป็นสนมปลา เหมือนกับที่เนสซ่าเกือบจะได้เป็น
ราชันน้ำเกลือที่เจ้ารู้จักนั้นถูกส่งให้หลับใหลในมหาสมุทร ว่ากันว่านครนั้นก็ตามมันไปเช่นเดียวกัน มีบางคนที่หนีออกมาจากหินสมุทรที่ล่มสลายมาเริ่มชีวิตใหม่ แต่ข้าว่าพวกเขาคงทิ้งของมีค่าไว้ที่นั่นแน่ๆ
— ซัวธา |
ในเมื่อตอนนี้ราชันน้ำเค็มกลายเป็นเพียงเนื้อปู ดินแดนใต้ทะเลของมันอันได้แก่นครซัวธานั้นก็พร้อมให้เราปล้นแล้ว
ปู่ข้าเคยใช้เวลาเดินเรือไปมากมายในการตามล่าหาตำแหน่งของนครมหึมาแห่งนี้ และในเมื่อตอนที่เขา... กำลังยุ่งอยู่ ข้าเองก็พยายามตามรอยเท้าตะปุ่มตะป่ำของเขาไป ข้าตามหาหยาดน้ำตาจนเจอ ซึ่งเป็นไข่มุกที่ใหญ่เท่าหัวของเจ้า ถูกสลักไว้ด้วยคำใบ้สู่ตำแหน่งของนครใต้น้ำแห่งนี้
ข้าเกือบจะปิดตำนานของปู่ข้าได้เรียบร้อย จนกระทั่งเรือทางการของไอ้พวกเทมพลาร์บุกโจมตีเรือข้า แล้วชิงเอาหยาดน้ำตานั่นไป โยนเข้าไปในสถานเก็บวัตถุเก่าแก่ที่นี่ในธีโอโพลิส ตอนนี้มันก็เป็นเวลาที่เหมาะที่จะเอามันคืน
เจ้าช่วยฉกมันมาให้ข้าได้ไหม? ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม อาจจะล้างบุญคุณที่เจ้าติดข้าได้นิดนึงนะ?
— แผนที่สู่ซัวธา |
เอ็กไซล์ เจ้านี่มันยอดคนเหนือคนจริงๆ! เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าอยากได้เจ้าของงามนี่คืนมานานขนาดไหน หยาดน้ำตานี่ยังมีสภาพดีอยู่เลย ไม่เหมือนกับของประดับอื่นๆ ที่พวกเทมพลาร์ชอบฉกชิง
เราจะอยู่กันต่ออีกสักพัก แต่เมื่อทุกอย่างสงบลง ปู่กับข้าจะออกทะเลไปสู่ซัวธา
— แผนที่สู่ซัวธา |
ข้าว่าเจ้าพร้อมดวดสุราและหาคู่นอนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเพศอะไรก็แล้วแต่เจ้าน่ะนะ
ยอดเอ็กไซล์แห่งโอริอาท กลับไปสู่ธีโอโพลิสอันวุ่นวาย ปิดฉากเทพกินคนผู้โหดเหี้ยมลงได้... เป็นเรื่องราวที่เหมาะกับเพลงตำนานเสียจริงๆ
เอาละ ข้าพูดได้แน่ๆ ว่ายินดีด้วยเพื่อนข้า ปีก่อนข้าคงไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าจะมาร่วมวงกับนักฆ่าทวยเทพ ข้าแนะนำว่าเจ้ารีบเผ่นไปก่อนขณะที่ยังมีโอกาส ไปเที่ยวพักผ่อนเสียให้เรียบร้อยก่อนที่โอริอาทหรือเวร์แคลส์ทหรือใครก็ตามจะต้องมาพึ่งพาเจ้าอีกครั้ง
— LillyOnKitavaDead |
ทะเลสูงทรงโปรด เจ้าทำได้สำเร็จ! เจ้าชนะการประลองแห่งยุคต่อคิทาวาเอง! นักเดินเรือจะร้องสรรเสริญเจ้าในยามเดินเรือไปหลายต่อหลายรุ่นเป็นแน่
แต่ถ้าข้าได้เรียนรู้อะไรจากเจ้านะ ดูเอลลิสต์ ข้าว่าปล่อยให้พวกเขาอยากแล้วจากไปดีกว่า เราไปหาสุราแก้วใหญ่ๆ ไปเริ่มต้นกันใหม่เถอะ ปล่อยให้การสร้างเมืองใหม่เป็นหน้าที่ของคนอื่นที่เหมาะกว่าเถอะ ไม่ใช่คนเสเพลอย่างเรา
— คิทาวา |
มันเป็นวันที่หดหู่ ในยามที่ชายคนหนึ่งได้สังหารเทพเจ้าของตน ทูโคฮาม่าผู้เป็นที่รัก คิทาวาผู้เป็นที่ชัง ทั้งคู่ต่างเป็นเทพเจ้าคารุยทั้งนั้น เจ้าเดินทางมาไกลนัก รบมาหนักพอสมควร
เอาแบบนี้ไหมล่ะ มอรอว์เดอร์? หลังจากผ่านเรื่องทั้งหมดนี้ เจ้าได้เวลากลับบ้านหรือยัง? เราสามารถออกเรือไปยังหมู่เกาะได้ทันทีที่เจ้าต้องการ ไว้เราค่อยแวะมาดูคนดีๆ พวกนี้อีกทีหลังจากที่พวกเขามีเวลาจัดการสิ่งต่างๆ ให้เรียบร้อย
— คิทาวา |
เจ้าชนะในวันนี้ แต่เจ้าดูเหนื่อยล้านัก วิทช์ อาจได้เวลานั่งอ่านตำราต้องห้ามไปสักพัก... ไม่ก็ไปทำอะไรก็ตามที่เจ้าทำเพื่อความสนุก ข้ารู้ว่าคนอย่างเราไม่เหมาะกับการสร้างเมืองใหม่หรือการทำงานที่ใสสะอาดหรอก
เจ้าบอกมาได้เลย แล้วเราจะล่องเรือออกไปจากที่นี่
— คิทาวา |
เหมือนว่าเจ้าจะพบกับการนองเลือดมามากเกินพอแล้วนะ อาจได้เวลาที่เจ้าจะก้าวออกจากความมืดมิดไปทำงานใสสะอาดอย่างการปล้นสะดมชาวบ้านแทน
เอายังไงล่ะ ชาโดว์? ไว้เราค่อยกลับมาดูพวกคนดีพวกนี้หลังจากที่พวกเขาจัดการธุระอะไรเรียบร้อยแล้ว
— คิทาวา |
เทมพลาร์ เจ้าสยบคิทาวา ช่วยชีวิตคนดีทั้งหลายในโอริอาทกับเวร์แคลส์ทได้สำเร็จ แต่มันแลกมากับอะไรเล่า? ข้าได้ยินมาว่าเทพเจ้าของเจ้าจะเนรเทศตัวเองไปในทิศใต้อันหนาวเหน็บ การออกเรือช่วยเจ้าตามหาอินโนเซนมันไม่น่าสนุกนัก มันเหมือนกับการลงทัณฑ์มากกว่า แต่อย่างน้อยข้าก็ช่วยตอบแทนเจ้าได้บ้าง
เราจะไม่พบพระองค์หรอกนะ แต่สำหรับเราแล้ว มันคือเรื่องของการเดินทางมากกว่าปลายทางน่ะ เข้าใจนะ? เราจะเดินทางไปสักปี แล้วกลับมาดูว่าพวกพลเมืองทั่วไปพวกนี้เป็นยังไงกันบ้าง เจ้าบอกมาได้เลย แล้วเราจะออกเรือกัน
— คิทาวา |
เรนเจอร์ มันน่าตลกดีนะที่เจ้าต้องต่อสู้ไปทั่วเวร์แคลส์ทกับโอริอาทเพื่อให้ได้รับสิทธิ์ในการอยู่ตามลำพังเสียที ข้าเองก็ต้องการความเงียบสงบเหมือนกัน เรารีบออกเรือไปจากที่นี่กันเถอะ ก่อนที่พวกเขาจะสั่งให้เราไปช่วยสร้างเมืองใหม่กัน ไว้พวกเขาสร้างเมืองเสร็จเราค่อยกลับมาได้เสมอ
เอาแบบนั้นไหมล่ะ? เจ้าบอกมาได้เลย แล้วเราจะออกเรือกัน
— คิทาวา |
เจ้ากู้โลกไว้ได้แล้วละมั้ง ข้าไม่เคยสงสัยในตัวเจ้าเลย ไซออน แต่ตอนนี้เจ้าจะไปทำอะไรเล่า? ข้าว่าผู้หญิงอย่างเจ้าชอบการท้าทายนัก ภายนอกนี้มีโลกอยู่ทั้งใบ เจ้าจะไปที่ไหน ไปทำอะไรก็ได้ ข้ากับเรือเก่าๆ ของข้าจะพาเจ้าไปเอง คิดซะว่าเป็นการตอบแทนในฐานะที่เจ้าช่วยชีวิตพวกเราไว้น่ะ
เจ้าบอกมาได้เลย แล้วเราจะออกเรือไปยังอนาคตกัน
— คิทาวา |
ข้าไม่น่าจะกลับมาที่นี่เลย คิรัคขายเก่งนัก ข้าใช้เวลานานแสนนานในการเดินทางไปตามทะเลลึก ปล้นสะดมมานักต่อนัก ข้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้ทำงานเป็นทหารเรือให้กับทหารกองหน้าพลเมือง
พวกเขาให้อภัยโทษกับข้าในข้อหาต่างๆ จากการเป็นโจรสลัดแลกกับการช่วยสร้างเมืองนี้ขึ้นมา รวมถึงการจัดทำการค้าขายและการขนส่ง มันจะเป็นชีวิตที่เงียบสงบ แต่ก็มีค่าในตัวมันเอง ข้ายอมเป็นนักเดินเรือดีกว่าเป็นทหารราบ
— ชายฝั่งคารุย |
ข้าจะเอาหีบหินมณีมาพร้อมกับสุรามากพอที่จะมอมเหล้า 40 คนเลย!
— เชิญเข้าที่ซ่อน |
— Lilly_317_Greeting_01_01.ogg |
— Lilly_317_Greeting_01_02.ogg |
— Lilly_317_Greeting_01_03.ogg |
— Lilly_317_Farewell_01.ogg |
— Lilly_317_Farewell_02.ogg |
— Lilly_317_Farewell_03.ogg |
— Lilly_317_Farewell_04.ogg |
— Lilly_317_Greeting_02_01.ogg |
— Lilly_317_Greeting_02_02.ogg |
— Lilly_317_Greeting_02_03.ogg |
— Lilly_317_Greeting_03_01.ogg |
— Lilly_317_Greeting_03_02.ogg |
— Lilly_317_Greeting_03_03.ogg |
