Lore
- คณะเทมพลาร์
-
เฟลไชร์นนั้นเป็นเพียงเงาของสิ่งที่เคยดีงามในเวร์แคลส์ท
ตราสัญลักษณ์ที่สลักไปในศิลานั้นหรือ? มันคือตราเทวเนตร ในกาลที่พวกเทมพลาร์เคยยืนหยัดเพื่อบางสิ่งบางอย่างอย่างแท้จริง สำหรับบรรพชนโอริอาทแล้ว ตราเทวเนตรนั้นถือเป็นคบเพลิงริบหรี่ในยามค่ำคืน เป็นบ่อเกิดของแรงบันดาลใจกับความสบายใจก็ว่าได้
แต่คบเพลิงก็น่าเศร้านัก... มันย่อมดับลงเสมอ -
พวกมันเชื่อว่าตนเองมีความศรัทธาแรงกล้าที่สุด ทว่าความเชื่อมั่นนั้นกลับกลายเป็นการกดขี่
-
มีบุคคลลับเพียงไม่กี่คนในเหล่าเทมพลาร์ที่ให้การอภัยบาป
จากการแบกรับความผิดของผู้อื่น -
"ประวัติศาสตร์ของภาคีผู้กินบาปนั้นปกคลุมไปด้วยความลับกับความอับอาย อย่างไรก็ตาม
ประวัติศาสตร์ต้องการความจริง แม้ว่าการเผยความจริงจะใช้เวลาเป็นศตวรรษก็ตาม" - Innocence & the First High Templar
-
สัญลักษณ์พิสุทธิ์ ใช่... มันเป็นไม้พลองตราเทวเนตรที่พายตี้เคยส่งให้ข้ามาศึกษา เหมือนว่ามันจะเป็นของขวัญจากอินโนเซนแก่เทมพลาร์ระดับสูงแม็กซาเรียส โดมินัสจับต้องมันไม่ได้เสียด้วยซ้ำ เขาจึงต้องนำมันไปเก็บในสถานเก็บกระดูก มันเป็นพฤติกรรมโต้ตอบอันรวดเร็วสำหรับคนที่มีปัญญากล้าแกร่งเช่นนั้น แต่พอมาเป็นตอนนี้มันก็เริ่มเข้าใจได้บ้าง
ไม้พลองนี้สามารถนำและเก็บพลังงานได้ แต่ว่าไม่มีการตอบรับใดๆ ในยามที่ข้าใส่พลังมลทินเข้าไป มันคงจะโต้ตอบต่อพลังงานศักดิ์สิทธิ์เพียงเท่านั้น และในเมื่อพลังมลทินกับพลังเทวานั้นเป็นปฏิปักษ์กัน มันก็ไม่แปลกที่การทดลองของข้าไม่สามารถกระตุ้นของชิ้นนั้นได้ขึ้นมา!
หมายความว่า ถ้าสัญลักษณ์พิสุทธิ์นั้นเป็นที่กักเก็บพลังแห่งอินโนเซน โดมินัสย่อมไม่อาจใช้งานมันได้ เพราะว่าเขามีพลังของบีสต์ที่เป็นพลังฝั่งตรงข้ามอยู่ทั่วร่างเขานั่นเอง
แต่เจ้าน่ะ... เจ้ามันคนละเรื่องกันเลย -
ลึกลงไปในสถานเก็บกระดูกของพวกเทมพลาร์ จะมีสัญลักษณ์พิสุทธิ์วางอยู่ท่ามกลางศพคนตาย
อินโนเซนหลั่งเลือดสร้างอาวุธร้ายอันจนตรอก ตีขึ้นจากโลหิตของตนเองเพื่อให้เป็นเครื่องมือลงฑัณฑ์และชำระล้าง สัญลักษณ์นี้เป็นตัวแทนแห่งความถูกต้อง หรืออย่างน้อยก็ความถูกต้องอย่างน่ากังขาในความคิดของพี่ชายข้า
อินโนเซนพบว่าเทมพลาร์ระดับสูงคนแรกนั้นเป็นบริวารผู้จงรักภักดีที่สุด และมอบสัญลักษณ์นี้ให้ไปใช้ในยามคับขัน ยามคับขันของผู้ศรัทธาในอินโนเซนนั่นละ พี่ชายของข้าไม่เคยแยแสต่อความเป็นอยู่ของมนุษยชนโดยทั่วไปหรอก -
สัญลักษณ์พิสุทธิ์เหรอ? มาดูกันเถอะ... มันเป็นไม้พลองที่อาบเลือดผู้บริสุทธิ์ ไม่ โทษที ต้องเรียกว่าอาบโลหิตของท่านอินโนเซน ใช่ ท่านอินโนเซนทรงอุทิศกายศักดิ์สิทธิ์ส่วนหนึ่งให้กับไม้พลองนั้น แล้วนำไปมอบให้กับพวกเทมพลาร์
ข้าจำเรื่องนั้นได้ดี ข้าเคยอ่านตำราเกี่ยวกับเรื่องนี้ตอนที่ข้ายังเป็นนักเรียนศาสนิก มันก็นานมาแล้วนั่นแหละ ข้าอ่านข้ามหน้าที่น่าเบื่อไปเกือบหมด ข้าเลยจำได้แค่เรื่องที่บันทึกไว้ว่าท่านเทมพลาร์ระดับสูงแม็กซาเรียส 'ใช้แสงศักดิ์สิทธิ์ของไม้พลองฟาดฟันกองทัพผู้ไร้ศรัทธาให้มอดไหม้ไปเสียสิ้น' หนังสือเขียนไว้แบบนี้นะ ข้าไม่ได้พูดขึ้นมาเอง
ถ้าพูดถึงภายนอกของเนื้อหนังของข้าแล้ว สัญลักษณ์พิสุทธิ์นั้นเป็นสิ่งเดียวที่อินโนเซนมีเหลืออยู่ -
"ในช่วงแรกเริ่มของศาสนาของเขา อินโนเซนได้บอกกับผู้ติดตามว่าการดื่มเลือดของเขาจะนำพาไปสู่ชีวิตนิรันดร์
หากพลังนี้ยังมีอยู่ในโลหิตดึกดำบรรพ์ ข้าหวังว่ามันจะสามารถคืนชีพได้เช่นกัน" - The Karui Slave Trade (CA. 1320 IC)
-
เหมือนว่าทูโคฮาม่าจะสร้างร่างขึ้นมาจากชีวิตหลังความตายถิ่นที่ชาวคารุยเชื่อ ข้าบอกตามตรงเลยว่าสงสารพวกเขามาก ชาวคารุยมีประวัติศาสตร์อันย่ำแย่นัก โดนล่าอาณานิคม ถูกจับเป็นทาส กลายเป็นเบี้ยไปรบครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ขนาดตายไปก็ยังถูกเทพของพวกเขาจิกหัวใช้อีก
ข้าก็เลยไม่บูชาเทพองค์ไหนเลยไง มันเลวพอๆ กันทั้งนั้น -
หายใจลึกๆ เอากลิ่นความเห็นแก่ได้และการกดขี่เข้าไปในปอดเสีย ใช่ คอกกับกรงเหล่านี้เป็นบ้านที่อยู่ไกลบ้านของเราตั้งแต่ชาวคารุยคนแรกถูกมาร์เซอัส ไลออนอายนำตัวมาที่นี่ ผู้ที่เป็น 'วีรบุรุษอันยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิ' ซึ่งเป็นนายทาสมือดีคนหนึ่งของพวกมันเลย
แต่ก็ใช่ว่าจะมีแค่เขาคนเดียว กัปตันซิกมันด์ แฟร์เกรฟส์ได้ให้ทุนต่อการออกเดินทางมากมายด้วยเงินทองที่หามาได้ได้จากการเฆี่ยนหลังของเด็กชาวคารุย เทมพลาร์ระดับสูงโดมินัสเป็นแค่คนล่าสุดจากหลายต่อหลายต่อหลายคนที่ร่ำรวยด้วยการค้าความทรมาน
ทรัพย์สมบัติของโอริอาทถูกสร้างขึ้นจากความยากไร้ของชาวคารุย ทองโอริอาทย่อมแปดเปื้อนไปด้วยโลหิตชาวคารุยไปตลอดกาล -
ที่นี่ถูกก่อตั้งโดยมาร์เซอัส ไลออนอาย เป็นสถานีเติมเสบียงในการทำสงครามกับพวกคารุย ในสมัยนั้น ฐานที่มั่นไลออนอายนั้นถูกคุ้มกันได้ง่ายๆ ด้วยทหารในป้อมปราการเล็กๆ ที่มีอาวุธครบมือ
แล้วข้ามีอะไรเล่า? มีแค่อาชญากรที่หิวโหยเพียงหยิบมือเดียวที่มีกระบองไม้ลอยน้ำกับขวานขึ้นสนิมเป็นอาวุธเพียงเท่านั้น -
ในวันที่จักรวรรดิล่มสลาย นักประวัติศาสตร์นั้นเงียบงันราวกับความตาย หลังจากการปฏิวัติพิสุทธิ์ อาณาจักรคอมม์ได้ปิดช่องทางโอริอาท ทำให้ไม่สามารถซื้อขายหรือติดต่อสื่อสารกับมาตุภูมิได้ ว่ากันว่าคอมม์วางแผนที่จะจู่โจมเสียด้วยซ้ำ
เมื่อพวกคารุยถอยทัพ โอริอาทจึงได้รับข่าวสารใดๆ จากเวร์แคลส์ท และพอถึงตอนนั้นก็ไม่เหลือใครที่จะบอกเล่าเรื่องราวใดๆ ได้แล้ว - วันมหาภัยพิบัติ (1336 IC)
-
This could've been Oriath, yet The Cataclysm didn't reach across the sea. Why not?
Scion, on the Slums
- Daresso & Merveil (CA. 1450 IC)
-
At age thirteen, carving knife in hand, I killed beasts for the amusement of the filthy. At fifteen, they thought me worthy to fight a fellow man.
A butcher he was, twice as big and twice as stupid as I. I butchered the butcher and many like him, earned my way, kill by kill, out of the offal pit and into the Grand Arena.
I thought I would find wealth and glory in the arena. I was wrong. I found something far more precious. My Lady Merveil. -
ยินดีต้อนรับสู่มหาลานประลองแห่งธีโอโพลิส ข้าพบจุดมุ่งหมายที่แท้จริงในที่แห่งนี้ อันได้แก่ท่านหญิงเมอร์เวลที่ข้ารัก แรงบันดาลใจต่างเป็นตัวกำหนดความหมายของเรา เจ้าต่อสู้เพื่อสิ่งใดกันเล่า เจ้านักสู้? นักรบหลายร้อยคนพยายามแย่งชิงตำแหน่งเดียวกับข้า แต่ข้าสยบพวกเขาหมดทุกคน ผู้ชนะไม่ใช่ผู้ที่ความสามารถ แต่เป็นผู้ที่ทะเยอทะยานต่างหาก
-
I knelt in the sand of the Grand Arena, awaiting the killing blow. I raised my eyes to look upon my death.
Instead, I saw her. Merveil. Her beautiful eyes met mine, and I knew that she saw me too. I turned my opponent's strike and killed the man with his own dagger.
Fighting had always been about survival. The primal instinct to kill or be killed. Now the fight became about something else. Love. -
- ดาเรสโซ่ ราชาแห่งคมดาบ -
The previous King of Swords was a giant of a man, both faster and stronger than I. Yet I needed only look up at my Lady Merveil to know that I had no choice. I could not die this day.
I made him shiver under every parry, striking with all my might, so that my arms felt they might snap with every impact. All the while, I studied his face, watching for that moment when he began to doubt. It took an hour, but finally it was there.
Burning with pain, empty with exhaustion, I stepped inside his faltering swing and I slit the giant's throat.
I did not take my victory bow. I knelt in the sand, looked to Merveil, and cried out for my Lady's hand in marriage.
From that day forth, I wore the Crown of Swords upon my head and a ring of eternal love upon my finger. -
"ข้าขอสาบานต่อเจ้า
ผูกใจเจ้าไว้กับข้าชั่วนิรันดร์
สายใยที่แม้แต่ความตายก็ไม่อาจตัดขาดได้
เจ้าจะยอมรับมันหรือไม่?
- ดาเรสโซ่ กล่าวต่อผู้เป็นที่รัก -
ฟังนะ ข้าถือเป็นกฎว่าห้ามขอความช่วยเหลือจากใคร ข้าไม่ต้องการให้ใครมายุ่มย่ามเรื่องของข้าแล้วทำให้ทุกอย่างมันพังนะ แต่โชคร้ายที่ข้าต้องละเมิดกฎนั้นแล้ว ช่วย... ช่วย-... เฮ้อ ทำไมมันยากจังเลย? ช่วยข้าที เรียบร้อย ข้าพูดออกไปแล้ว
ก่อนที่ข้าถูกเนรเทศออกมา ข้าได้มีความสัมพันธ์อย่างโรแมนติกกับชายคนหนึ่งที่มาจากครอบครัวอันดิบดี เราเก็บไว้เป็นความลับขณะที่เขากำลังลองหยั่งเชิงกับพ่อแม่ของเขา มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรที่ชนชั้นสูงจะสนิทสนมกับ 'พวกศักดิ์ต่ำ' อย่างที่พวกเขาว่ากันน่ะ ก่อนที่ข้าจะถูกโยนลงทะเลและถูกเนรเทศไปไม่ถึงสัปดาห์ เขาขอข้าหมั้น
ข้ารู้ว่ามันบ้า ข้ารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ แต่ข้าอยากแต่งกับเขาใจจะขาด การรับสกุลของเขาจะชำระล้างอดีตของข้าจนใสสะอาด และข้าก็รู้ว่าข้าพบกับความสุขได้แน่ๆ
ข้าต้องการชุดกระโปรงชุดหนึ่ง ตอนที่เมอร์เวลกับดาเรสโซ่แต่งงานกัน พวกเขาจัดพิธีอันพิถีพิถันนัก ได้ยินว่าเมอร์เวลเป็นผู้ที่งามที่สุดที่เดินลงมาจากทางเดินโบสถ์ ชุดกระโปรงของเธอต้องใช้คนถึงหกคนในการขนลงมา ข้าต้องการชุดนั้น ข้าขาดชุดนั้นไปไม่ได้ คนที่ข้ารักสมควรได้เห็นข้าในชุดนั้น ฉะนั้นเจ้าจะต้องช่วยหาเอาชุดนั้นมาให้ได้ เข้าใจไหม? -
เมื่ออยู่หลังกรงเหล็ก
ดาเรสโซ่คิดถึงเหล่าผู้คลั่งไคล้ของเขาที่ส่งเสียงเรียกชื่อเขา
คิดถึงอ้อมแขนของภริยาที่รอคอย
และคิดถึงงานฉลองที่จะมีให้ในนามของเขา
แต่เมื่อประตูลานประลองเปิด เขาคิดเพียงการต่อสู้เท่านั้น -
หากหนังสือประวัติศาสตร์นั้นเชื่อถือได้ ดาเรสโซ่ผู้อาจหาญได้คุกเข่ามอบสร้อยเส้นนั้นให้กับเมอร์เวล นับตั้งแต่ตอนที่เธอสวมเวร์แคลส์ทก้อนเล็กๆ นั้นไว้ที่ลำคอของเธอ เธอก็เริ่มจากร้องเพลง ว่ากันว่าเสียงร้องอันอ่อนหวานของเธอดังเสียจนทำให้ผู้คนเดินทางมารับฟังทั่วหอสังคีตอันใหญ่ยิ่งของโอริอาท และนำความอบอุ่นมาสู่ทุกผู้ กระทั่งผู้ที่มีจิตใจอันเยือกเย็นนักก็ตาม
ทว่าเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป จิตใจกับร่างกายของเธอเริ่มเสื่อมทราม รวมถึงดนตรีของเธอด้วย ความอ่อนหวานนั้นยังคงอยู่ในขณะที่สตินั้นจากลา จากที่ข้าพอรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับพลังที่แฝงอยู่ในเวร์แคลส์ท ข้าขอสันนิษฐานว่าหากเจ้ามีสร้อยของเมอร์เวล เจ้าก็จะมีเสียงร้องของพรายน้ำรายนั้นนั่นเอง -
ดาเรสโซ่มอบมณีนั้นให้กับข้า จูบข้า แล้วสัญญากับข้าว่าจะอยู่เคียงกายข้าไปตลอดกาล ข้าร้องให้กับเขา ข้าร้องให้กับโอริอาทพร้อมกับมณีนั้นในลำคอข้า มณีของคาลิซา สุรเสียงของคาลิซา
ข้าร้องเป็นเสียงสะท้อนของเธอ ร้องเป็นท่วงทำนองที่เคยทำให้จักรวรรดิหนึ่งต้องร่ำไห้ ข้าสดับฟังเสียงขับกล่อมของคาลิซายามฝัน ข้ามอบตัวเองให้กับดนตรีของเธอ ทั้งใจ... และกาย
ดาเรสโซ่ทิ้งข้าไปที่ซาร์น พร้อมกับสัญญาว่าจะปลดปล่อยข้าให้รอดพ้นจากคาลิซา ข้าวิงวอนไม่ให้เขาไป ข้าพยายามเผยให้เห็นความมหัศจรรย์ของรูปโฉมใหม่ของข้า กับลูกสาวรูปงามที่เขาจะได้พบเห็น เขาไม่อาจเห็น ไม่มีใครเห็นทั้งนั้น ข้าหนีจากความเกลียดชังของพวกเขา
เมื่อดาเรสโซ่กลับมา ข้าจะปัดทิ้งยารักษาของเขาออกไป แล้วจะสั่งสอนให้เขารู้จักถึงรักที่แท้จริง -
บอกตามตรงนะ มันเป็นเรื่องน่าอายสิ้นดี
ข้านึกว่าข้าจะย้อนกลับไปสู่ยุคทองของข้าได้น่ะ เข้าใจนะ? ข้าจะได้เป็นภัยสยองแห่งทะเลสูงเหมือนกับตอนที่ข้ายังหนุ่มแน่น ปัญหาก็คือ ทุกคนลืมข้าไปหมดแล้ว ไอ้พวกกะลาสีหนุ่มๆ ที่ล่องเรือกันไปทุกวันนี้ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าเป็นใคร! ข้าก็คิดว่า ถ้าข้าทำอะไรยิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง อย่างการฆ่านังแพศยาทะเลเมอร์เวลอะไรแบบนี้ มันอาจทำให้ข้าได้รับความเคารพคืนมาบ้าง
อา ข้าคงไม่ต้องบอกเจ้ากระมัง: แม่สาวนั่นแข็งแกร่งกว่าภาพลักษณ์ภายนอกของเธอนัก ข้าแค่เผลอจู่โจมพลาดไปเพียงครั้งเดียว พอรู้ตัวอีกที เรือแบล็คเครสต์ก็อับปางอยู่บนชายฝั่ง ข้าก็ถูกนังแม่มดนั่นจับกินทั้งเป็น
มันเลาะกล้ามเนื้อออกจากกระดูกข้ามากินทีละมัด ข้าขอบอกเลย มันไม่สวยเลยสักนิด -
ดาเรสโซ่เหรอ? ใช่ เพทารัสเคยพูดถึงเขาอยู่ มีคำถามที่น่าสะพรึงนัก:
ชายคนหนึ่งที่ได้ยินมาว่าตายมาเกินร้อยปี เขามาเป็นกษัตริย์ฝันร้ายที่อยู่ลึกภายในไฮเกทแห่งนี้ได้อย่างไร?
มันต่างจากคอมม์ตรงที่ไม่มีร่องรอยว่าเขาเคยเดินทางผ่านที่นี่มาก่อน และเราได้สอดส่องในภูเขานี้กับบริเวณรอบๆ มาทุกก้าวแล้ว ที่นี่ไม่มีทางเข้าทางอื่น ไม่มีทางที่ก้าวเข้ามาได้แม้แต่น้อย
เดสเชรท คราวนี้ก็เป็น... ดาเรสโซ่คนนี้ ใช่ มันช่างน่าสะพรึงยิ่งนัก -
เพทารัส: ดาเรสโซ่? เขาอยู่ในภูเขาข้างล่างนั่นเหรอ?
วานยา: เราพูดถึงดาเรสโซ่ผู้นั้นเหรอ? ผู้ที่เป็นราชาแห่งคมดาบน่ะนะ?
เพทารัส: เหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่... เขาเข้าไปในนั้นได้ยังไง? เขาเดินทางออกจากโอริอาทมาประมาณศตวรรษครึ่งเพื่อตามหายารักษาเมอร์เวล ท่านหญิงคนรักของเขา เขาคงจะต้องต่อสู้ฝ่าพวกมาราเค็ทไป แต่... โอยุนไม่เคยพูดถึงเรื่องแบบนั้นมาก่อน
วานยา: เขาอาจไม่ได้เข้าไปตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ได้
เพทารัส: คุณหมายความว่าอะไร?
วานยา: เราอยู่ในแผ่นดินที่คนตายเดินได้ แล้วสิ่งมีชีวิตอย่างดิอัลล่าอยู่มาได้หลายศตวรรษนะ
เพทารัส: คุณคิดว่าเขาตายที่อื่น แล้วบีสต์ก็เข้าถึงตัวเขาเหรอ?
วานยา: ก็เป็นไปได้
เพทารัส: ถ้าบีสต์มันทำแบบนั้นได้ แล้ว... คาถาผนึกของเดสเชรทมันจะไปมีประโยชน์อะไรกัน?
วานยา: ตามนั้นเลย -
The Beast eats the souls of its prey, devouring their very life force. Those consumed become a part of the creature, existing forevermore as a thrall of twisted nightmare. This fate befell many of Wraeclast's most legendary figures.
Daresso the Sword King - A peerless gladiator, the best the world has ever seen. Daresso ascended from humble orphaned slave beginnings to the pinnacle of gladiatorial glory. Driven by a mad hope to purify his lost love Merveil, he abandoned reason and caution. Daresso's living nightmare chronicles the arc of his pitiable legacy, a story of loss, desire and reckless ambition.https://www.pathofexile.com/theawakening/actfour
-
เจ้าควรรู้นะ เจ้าผู้มิใช่แมลงสาบ หากข้ายอมรับตำแหน่ง ยอมรับหน้าที่อันวินาศของข้า บีสต์นั้นย่อมไม่มีมอยู่ ไม่มี ไม่มีเลยสักนิด ความเห็นแก่ตัวของข้านั้นสาแก่ใจของบีสต์ และมันหัวเราะเอาโลกที่ข้ารู้จักให้สลายไป
แต่ข้ามีเวลามากมายให้คิดอยู่ตามลำพัง มีเวลาสงสัยอยู่มากมาย สงสัยว่าเครื่องวินาศนั้นต้องกินราชินีมณีชนคนหนึ่งไปจริงหรือ
เป็นไปได้ว่าของอย่างอื่นนั้นจะหลั่งน้ำลายแห่งความพิบัติขึ้นมา ของอย่าง... ซุปดวงตา!
ดวงตาแห่งโทสะ ดวงตาแห่งปรารถนา มันเป็นมณีอันงดงามเพื่อของประดิษฐ์อันงามงดของเรา แต่ดวงตาเหล่านั้นจะอยู่ที่ไหนกันได้? อย่าเพิ่งกังวลไปเสียเลย ข้ามีจุดที่ข้าสงสัยอยู่
คอมม์ ประมุขแห่งการสังหาร เขายังอยู่ที่นั่น อยู่ในความหลงผิด อยู่ในทางเดินแห่งฝันร้าย เขารู้จักเพียงโทสะ ดังนั้นคอมม์ย่อมมีโทสะ
ดาเรสโซ่ ราชาแห่งคมดาบ ถูกสาปส่งด้วยปรารถนา โอ้ เราทุกคนก็เป็นเช่นนั้นมิใช่หรือ? เขาก็อยู่ข้างล่างนี้เช่นเดียวกัน และเขาจึงต้องแบกรับคำสาปแห่งปรารถนาต่อไป
ไปเถิด เจ้าผู้มิใช่แมลงสาบ จงนำเพชรเม็ดใหญ่มาเพื่อให้เราปลุกเครื่องวินาศ แล้วปลิดชีพบีสต์ที่รังควานนี่ให้สิ้นเสียที - High Templar Venarius
-
ฤดูหนาวในสมัยที่ข้ายังเป็นหนุ่มทั้งหนาวทั้งโหดร้าย
เราแทบไม่มีอะไรเลย แต่เพื่อเห็นแก่แม่ของข้า ข้าจึงไม่เรียกร้องอะไร -
ข้าเคยเป็นเด็กที่มีความสุข ก่อนได้รับรู้ความจริงอันโหดร้าย
ข้าต่อสู้เพื่อให้เด็กคนอื่นสุขสมอย่างไม่ตระหนักต่อไปได้ -
A man in uniform visits. He is from the Courts. He says the Templar have alms for widows like my mother, but she must collect it in person. We go to the church together, and I wait outside in the gardens. The sun is setting. I don't know how long I've been sitting here.
-
Mother comes from around the rear. She looks pale. Her eyes are red, and her clothes are torn. She doesn't look at me but she grabs my hand. We walk home in silence. I lay awake in bed. I hear her crying. The man comes over often after that, with toys and food, but I don't like him...
-
The stench convenes around me thicker than the press of the vagabonds themselves. Though starving, their strength while holding on to one another is surprising. I am trapped in a knot of ragged bodies, and the men of the Church clap me in irons despite my cries.
-
ข้าเสียสละชีวิตรักเพื่อความรับผิดชอบ เพื่อให้เธอ
และคนอื่นๆ เหมือนกับเธอจะได้อยู่รอดอย่างปลอดภัย -
ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าฉันเป็นนักรบ ใช่ฉันจำได้ว่าดูขบวนพาเหรดอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาผ่านทาง Oriath Square ตั้งแต่ยังเป็นเด็กและฉันยังสามารถรู้สึกถึงความพึงพอใจในวันที่ฉันสวมเสื้อคลุมอย่างแท้จริง ความเจ็บปวดและการเสียสละทั้งหมดคุ้มค่าที่จะทำเพื่อปกป้องมนุษยชาติ ... เพื่อปกป้องเด็ก ๆ ...
-
ข้าพบความสงบได้ในคำสัตย์
ข้าพบเสียงของข้าในห้องหินอ่อนก้องสะท้อน
ข้าพบเจตจำนงต่อหน้าศาสนจักร -
Should an accusation fall our way, we shall be doomed to die with the other accused. Be unseen and unheard, he whispers. This is what happens when men who seek power refuse to wait. I learned a valuable lesson that day: Trust without leverage is vulnerability.
-
ผู้พิพากษาตัดสินความคู่ควรด้วยการเปรียบเทียบมันกับตัวอย่างอันยอดเยี่ยม: ตัวเขาเอง
-
ข้าพิพากษาให้คนบริสุทธิ์ถูกเผา แต่การยอมรับความผิดพลาดนี้จะทำให้ข้าถูกพิพากษาเช่นกัน
ข้ามีทางเลือกเดียว คือการพยายามให้หนักกว่านี้ -
เมื่อไม่มีกฎที่เข้มงวด ความคิดทำลายล้างของคนก็เข้าควบคุม
ไม่ว่าจะพื้นที่สาธารณะที่สวยงามของเรา
หรือบริการสำหรับผู้ป่วยและผู้ยากไร้ก็พังทลายสิ้น -
บางอย่างที่ดูเหมือนศักดิ์สิทธิ์และถูกต้อง
จะมีข้อบกพร่องทันทีเมื่อจำเป็น
ถูกสร้างจากการประนีประนอม จึงอ่อนแอต่อความเอาแต่ใจของมนุษย์ -
เหล่าสมุนของข้ารายล้อมข้าชั่วกัปชั่วกัลป์ เฝ้าคอยความอ่อนแอแม้เพียงน้อยนิด
พวกมันพร้อมที่จะฉีกร่างข้าเพื่อประโยชน์ของพวกมัน -
I was a Templar, yes, but now I remember that I secretly despised them. I understood that they were a diseased organization prone to brutal oppression. Friend, was I exiled as well? I cannot imagine my resentment would have gone over well with my superiors. Maybe I kept my thoughts to myself and lived a life of quiet desperation, but I feel like I was the kind of man to act.
So what did I do?
-
I feel a rush of excitement as I review the contents of the crate. The pieces, aged as they are, still hum with energy. I can feel its potential, and it fills me with hope and terror. I cannot assemble it, but I know who can. I need only apply a little pressure...
- The Elder and its Dreamlands
-
ข้าคือ Valdo Caeserius หัวหน้าอาร์คอนในวิทยาลัย Oriath ใน Theopolis ผู้รับใช้ High Templar Venarius
ข้าเริ่มเขียนหนังสือนี้เป็นบันทึกเหตุการณ์ หวังว่าการเขียนบรรยายเรื่องสยองนี่จะช่วยให้เข้าใจเรื่องราวได้ นานมาแล้ว ข้าได้รับหน้าที่ซ่อมแซมอุปกรณ์ประหลาดที่ถูกส่งมาถึงข้า เครื่องจักรทองคำที่เจอในซากของ Wraeclast คือเทมพลาร์เชื่อว่ามีความลับจากนรกซ่อนอยู่จึงขอให้ข้าซ่อมแซมมันและใช้มันเป็นอาวุธ
ตอนแรกข้าก็นึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่น่าสังเกตว่าลูกสาววัย 5 ขวบของข้าที่เคยเงียบๆ ต่อมาเจอแต่ฝันร้ายและดิ้นรนยิ่งกว่าอะไรที่ข้าเคยเห็น ตอนที่ข้าใช้เวลาเป็นอาทิตย์ๆ ไปกับการซ่อมของข้าคิดว่านางคิดถึงแม่ และกำลังเศร้าเสียใจอยู่ ตอนนี้กลับไปดูอีกทีข้าสงสัยว่ามันต้องเป็นสัญญาณอะไรสักอย่างแน่ๆ
ข้าเคยคิดปฏิเสธ Venarius แต่ไม่ได้จริงจังนัก การเมืองส่วนตัวข้าก็คือเรื่องส่วนตัว ข้าไม่ค่อยอยากจะทำตามคำขอและกฎของเขาสักเท่าไหร่ มีแต่ความกระหายอำนาจและเกลียดชัง ข้าเสียดายยิ่งที่ดันทำตาม เพราะข้ารู้จักหลายบ้านที่กล้าปฏิเสธแล้วโดนอุ้มหายไปเลยหนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 1"
-
มันพร่าเลือนเหลือเกิน….พ่อข้าเป็นหัวหน้า Arkhon ของ High Templar Venarius ผู้นำที่โหดร้ายและอันตราย Venarius อยากเอาโลกนี้เป็นตัวประกันด้วยวัตถุโบราณลี้ลับจากซากของ Wraeclast เจ้านั่นเชื่อว่าของพวกนั้นจะช่วยพาขึ้นสวรรค์หรือเป็นอะไรที่สูงกว่าได้
มันบังคับพ่อข้าให้ทดลองอุปกรณ์แผนที่ให้มัน หวังจะได้อาวุธ คงไม่จำเป็นต้องบอกว่าพ่อข้าเจอบางอย่างที่น่าสนใจ แต่แทนที่จะส่งมอบ พ่อข้าเก็บมันไว้ไม่ให้ใครอื่นเข้าถึงพลัง จนเขาต้องเสียอิสรภาพ และข้าต้อง..เสียวัยเด็กไป -
อุปกรณ์อยู่บนโต๊ะทำงานข้า แตกสลายเป็นชิ้นๆ ตอนนี้ข้าอับอายที่จะยอมรับว่าข้าไม่เคยถามเลยว่าของนี้เป็นของใคร ข้ามัวแต่ยุ่งกับการประกอบของเล็กๆ โดยไม่สนว่าประกอบเสร็จแล้วจะเป็นอะไร ข้าคิดถึงแต่ว่ามันประกอบยังไง จนสุดท้าย ความกลัวเย็นเยียบก็กลืนกินข้า
ข้าประกอบมันกลับไม่ได้--ไม่ว่ามันคืออะไร มันดูเหมือนจะใช้งานได้นะ แต่มีบางส่วน...ที่สำคัญที่มันหายไป แย่กว่านั้นก็คือชิ้นส่วนที่ว่ามัน....ไม่มีตัวตน ไม่ใช่ในโลกของเรา เจ้าสิ่งที่ทำให้เจ้าของนี่ทำงาน สิ่งที่ดูเหมือนว่างเปล่าอย่างอธิบายไม่ได้ ข้าทำได้แค่จินตนาการในหัวสมองว่ามันจะเป็นอะไร
ความคิดข้าล่องลอยไปเหมือนความฝันในช่วงตื่นใหม่ๆ ข้าพยายามอย่างหนักในการหาคำตอบ อดหลับอดนอนอยู่นานกว่างานทุกชิ้นที่ข้าเคยทำ จนสุดท้ายข้าก็ผล็อยหลับไปคาเครื่องนั่นเลยหนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 2"
-
ข้าตื่นมาเจอสถานที่สวยงามที่สุดที่เคยเห็น ท้องฟ้าสีน้ำเงินสดใสผิดกับสีเทาของโอริอาท นกโผบินบนท้องฟ้าส่งเสียงร้องอย่างสำราญ ลมอุ่นๆ พัดต้องหน้าข้า ใบหญ้าไสวอยู่กับผิวหนังข้า ข้าไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แม้จะสงสัยว่าที่นี่เกี่ยวข้องกับเจ้าเครื่องที่อยู่บนโต๊ะทำงานของข้าก็ตาม
ข้าเดินเรื่อยไปบนผืนดินใหม่นี้จนเริ่มรู้สึกได้ว่าข้าไม่ได้อยู่ลำพัง ข้าหาความสงบภายในทุ่งหญ้าจนเจอผู้ร่วมทาง เขาเป็นเงาผู้หนึ่ง - เป็นเสียงกระซิบของกลุ่มควันที่มองแทบไม่เห็นท่ามกลางทุ่งเขียวขจี มันผุดขึ้นมาคุยกับข้า ไม่ได้ผ่านวาจา แต่ผ่านความคิด ภาพ สี ความรู้สึก ที่เข้ามาในใจข้าเหมือนสายน้ำพุ่งทะลักออกมาจากรอยแตกบนผืนดิน
เงานั้นต้อนรับข้าสู่ดินแดนของเขาและถามว่าข้ามาถึงได้อย่างไร ข้าอยากได้คำตอบมากเสียจนยอมบอกทุกอย่าง รายละเอียดเกี่ยวกับโอริอาท ลูกสาวข้า และเจ้าเครื่องที่ข้าสงสัยว่าเป็นต้นเหตุพาข้ามาที่นี่หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 3"
-
ร่างเงาเฝ้ามองนักปราชญ์ด้วยความอดทนดังราชสีห์รอตะครุบเหยื่อ
-
Shade พยักหน้าให้ข้าเหมือนคนใช้ความคิด ข้าว่ามันรู้เรื่องอุปกรณ์ เครื่องมือที่เป็นประตูระหว่างโลกข้าและโลกความฝัน เท่าที่มันบอกข้า อุปกรณ์นี้มันหายไปนานมาก เหล่าผู้ร้ายและโจรทำลายและแยกชิ้นส่วนมัน Shade ดีใจมากที่มีคนพบ และยินดีจะช่วยข้าหาชิ้นส่วนสุดท้ายที่เหลือ
ฟังดูดีเกินจริงมากๆ เราจะสามารถเปิดประตูระหว่างสองโลก และสิ่งดีๆ จากที่นี่จะไหลเข้าไปยัง Oriath ให้เราไปสู่ยุคใหม่ที่เจริญรุ่งเรือง ข้ายินดีร่วมมืออย่างที่สุด เพราะข้ากลัวแทนลูกสาวข้าหากปล่อยให้ High Templar Venarius ได้มีอำนาจต่อไป และตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่ Shade ขอแค่ให้ข้าพร้อมตอบแทนเมื่อเวลามาถึง
และข้าก็นอนลงบนทุ่งหญ้าเย็นสบาย อาบแสงอาทิตย์อุ่นจนหลับไปอีกครั้ง เว้นแต่ว่าเมื่อข้าตื่นมาก็พบว่ากลับมาอยู่ในห้องวิจัยเย็นๆ มืดๆ เหงาๆ อีกครั้งหนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 4"
-
เวลาผ่านไปนับอาทิตย์ อาทิตย์ขึ้นลงผลัดกับดวงจันทร์นับครั้งไม่ถ้วน และทุกคืนข้าก็นอนหลับตรงฐานของเจ้าสิ่งแปลกนี้ แล้วตื่นมาอยู่อีกโลกหนึ่งภายในตัวข้า ข้าสามารถก้าวมาสู่ดินแดนความฝันได้
ตอนข้าหลับ ข้าฝากตัวเองเป็นลูกศิษย์ของ Shade ให้มันสอนข้าเกี่ยวกับสถานที่ประหลาดนี้ ข้าเรียนรู้วิธีเสกของขึ้นมาจากจินตนาการของข้า เสกมันจากอากาศราวกับเป็นยอดคาถา และด้วยการบังคับจิตใจนี้เองที่ข้าเริ่มสร้างชิ้นส่วนที่หายไปตามคำบอกของ Shade และที่ยิ่งกว่านั้นคือการเอาสมบัติที่ข้าสร้างขึ้นมาได้กลับไปยังโลกของข้า
เมื่อ High Templar Venarius มาพบข้าในช่วงเวลาทำการ ข้าโกหกและอ้างไปเรื่อยๆ ข้าเริ่มโอหัง และไม่อยากให้เขาพบพลังอำนาจของข้า ข้าอยากให้ดินแดนความฝันนี้เป็นความลับของข้าแต่ผู้เดียว แม้แต่ลูกสาวข้าก็จะไม่มีวันรู้เรื่องนี้...หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 5"
-
สุดท้ายข้าก็สามารถสร้างชิ้นส่วนสุดท้ายที่หายไปได้ เป็นชิ้นส่วนประหลาดที่เก็บภาพแผนที่โบราณเอาไว้ วันนั้นเองที่ Shade ขอให้ข้าตอบแทนบุญคุณหนึ่งเดียว
ภาพในอดีตผุดขึ้นมาในหัวข้า ภาพของ Shade ในฐานะราชาแห่งดินแดนความฝันทั้งมวล ข้าเห็นอาณาจักรที่สงบร่มเย็นและสูงส่ง และเงามืดที่ปกคลุมอาณาจักร กลุ่มชายหญิงผู้เกลียดชัง พวก Watcher of Decay ผงาดขึ้นมาทำลาย Shade ด้วยการสร้างใบมีดทรงพลังที่พรากวิญญาณของราชาออกจากร่าง และสาปส่งวิญญาณให้ล่องลอยไปในอาณาจักร ขณะที่ร่างกายแข็งเป็นหิน และพวกมันก็ยึดอาณาจักรไป
ข้าตะลึงมาก! พวกมันทำสิ่งโหดร้ายกับราชาผู้ถ่อมตนนี้ได้อย่างไร? แล้วตอนนี้พวกเลวนั่นอยู่ที่ไหน? พวกมันนี้เองที่ขโมยเครื่องนี้ไปใช่ไหม? พวกมันหรือที่ตัดเส้นทางเชื่อมต่อระหว่างโลก และทำลายมัน?
Shade พาข้าลึกไปในป่าดำมืด เข้าไปในถ้ำที่ถูกลืม นำทางไปให้ข้าเห็นรูปปั้นหินอ่อนสีดำสนิท มีดาบเหมือนกับที่ข้าเห็นจากในนิมิตปักอยู่ รูปจำลองนี่น่ากลัวยิ่งนัก น่าสะพรึงที่ได้เห็น รูปสัตว์ร้าย--ที่ดุร้ายและน่ารังเกียจยืนอยู่กลางแท่นโบราณทำจากไม้และกระดูก ข้ารู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันทีเมื่อ Shade เข้าหาข้าจากด้านหลัง.......
หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 6"
-
"ดึงดาบออกจากอกข้าสิ" Shade สั่งการข้าทั้งด้วยภาพและความคิด "เอาดาบออก ปลดปล่อยข้า" ข้าก็กำลังจะยื่นมือไปดึงดาบตามที่สั่ง แต่ข้ารู้สึกได้ถึงความกลัวที่รุนแรงเข้ามา และเป็นครั้งแรกที่ข้านึกสงสัย ข้าสงสัยว่าเจ้าสิ่งนี้พูดความจริงหรือไม่ ข้าเลือกที่จะหยุดไว้ก่อน เพื่อถามคำถามและพยายามเข้าใจเจ้าสิ่งนี้มากขึ้น และข้าก็บอกปฏิเสธไปด้วยความกังวลใจ
แค่บอกว่าจะไม่ทำตาม Shade ก็โกรธจัด! มันกลายเป็นสีแดงเพลิงด้วยความแค้น และถึงมันจะพูดไม่ได้ เจตนาของมันก็ชัดเจน ข้ารู้สึกเหมือนจิตใจข้าถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ด้วยภาพการฆาตกรรมและการทำลาย ข้ากำลัง....ทำบางสิ่ง บางสิ่งที่เลวร้ายต่อคนที่ข้ารัก...ต่อลูกสาวข้า
ข้าตกใจจนหนีออกจากถ้ำ ผ่านป่ามืด พลางสาปแช่งตัวเองที่หลงเชื่อตัวประหลาดนี่สนิทใจ สุดท้ายแล้วข้าก็พบหลุมร้างเล็กๆ ให้เข้าไปหลบอยู่ด้วยความสิ้นหวัง Shade ลอยผ่านไป ตัวยังลุกโชนด้วยความโมโห มันพยายามค้นหาตัวข้า ข้าตัวสั่นด้วยความกลัว ขยะแขยง ข้าร้องไห้เงียบๆ จนหลับไป และตื่นมาในห้องของข้าอีกครั้ง
เมื่อข้ากลับมา ข้าวิ่งไปตามถนน กลับถึงบ้านตอนมืดสนิท เข้าไปหาลูกสาวข้าในห้องนอน ข้าปลุกนางให้ตื่นและกอดนางไว้แน่น ข้าทั้งสั่นทั้งร้องไห้และบอกว่าจะไม่ปล่อยนางไปไหนอีกหนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 7"
-
เวลาหลายเดือนผ่านไปตั้งแต่ข้าหลบอยู่ในหลุมนั่น ในเมื่อ Shade เปิดเผยตัวตนจริงๆ ออกมาแล้ว ทุกๆ วันพิษความกลัวหนืดๆ รัดตัวข้าแน่นขึ้นเรื่อยๆ และทุกเช้าข้าก็ขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน จมอยู่ในกองหนังสือลึกที่สุดที่ข้าหาได้ หาความรู้ที่มืดมนจากนรกที่จะช่วยเราจากสิ่งที่ข้าหนีออกมาได้
ข้าเกือบจะทิ้งความหวังเพราะข้าแทบไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับ Shade และ "ดินแดนความฝัน" จนกระทั่งเช้านี้ที่ของจาก Eramir ยอดนักปราชญ์ที่ข้านับถืออย่างสูงมาถึงข้า ข้าเปิดอ่านทุกจดหมาย ทุกหนังสือที่เขาส่งมา และสุดท้ายข้าก็พบข้อมูลบางอย่างที่ข้าอาจจะใช้ได้
พวก Watcher of Decay มีตัวตนอยู่จริงๆ ในอดีตกาลของโลกเรา และตอนนี้ข้าก็มีผลงานบางส่วนของพวกนั้น ความเป็นมาที่แท้จริงของพวกนั้น มัน....มันไม่อาจจะบอกกล่าวได้ ข้าลังเลที่จะบันทึกมันตอนนั้น ขนาดตอนนี้ยังลังเล แต่อย่างไรเสียข้าก็เป็นอาร์คอน และอาร์คอนต้องบันทึกทุกสิ่ง.....
หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 8"
-
พวกนั้นเรียกว่า Elder เป็นตัวตนของความบ้าคลั่ง ที่ถือกำเนิดขึ้นมาก่อนทุกสรรพสิ่งรวมกาลเวลา แต่ก่อนเป็นแค่ความรู้สึกที่ไร้รูปร่าง แต่ Elder ได้รูปร่างกายภาพมาจนได้ และเข้ามายังโลกเรา มันสร้างความวุ่นวายและโลกลึกลับเพื่อจะใช้เป็นสถานที่ล่า "โลกลึกลับ" นี้ไม่ต้องสงสัยว่าต้องเป็นดินแดนความฝันที่ข้าไปเจอแน่
Elder หิวโหยจึงต้องมาที่นี่ และชื่นชอบเหยื่อวัยรุ่น มันกลายเป็นปีศาจของเด็กๆ ลากเด็กๆ เราไปในยามค่ำ พาเข้าไปสู่ดินแดนเงามืดและกัดกินฝันร้ายของพวกเด็กๆ อย่างสบายใจ เพราะจินตนาการคืออาหารโอชะของมัน
อาหารแบบนั้นทำให้ Elder อยากสร้างบางอย่าง...เพื่ออยู่รอดและสร้างเป้าหมายใหม่ คือการกำเนิดร่างแท้จริงของมัน ความว่างเปล่านอกกาลเวลาและกาลอวกาศ ก็คือ Decay
เหล่าเทพช่วยข้าด้วย.....มือข้ายังสั่นเทิ้มขณะเขียนเรื่องราวนี้ และข้าพยายามเพ่งสมาธิไปที่งานตรงหน้า Elder ไง เราฆ่ามันไม่ได้ พวก Watcher เลยสร้างอุปกรณ์เพื่อท่องไปปิดตายอาณาจักรแห่งความทรมานของมัน พวกนั้นพกดาบที่ข้าเห็น เรียกว่า Starforge อาวุธที่พรากวิญญาณออกจากร่างได้ เพื่อให้ Elder ได้หลับไปตลอดกาล... ในรังของมันท่ามกลางฝันร้ายของเหล่าเด็กๆ เจ้า Elder จะถูกขังในนั้นให้อดอยาก หาเหยื่อใหม่ไม่ได้
แต่ถึงร่างจะติดอยู่ในหิน วิญญาณของมันก็ยังเป็นอิสระ ข้าพบมันแล้ว แล้วถ้าคนอื่นเข้าดินแดนความฝันไปพบมันได้ละ? แล้วถ้าเป็น Venarius? การพบกันของข้าและ Elder ทำให้มันตื่นเต้นและคันมืออีกคร้ง ข้าต้องหาทางหยุดมันก่อนที่มันจะหาทางเป็นอิสระได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อข้า ก็เพื่อลูกสาวข้าหนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 9"
-
พวกเขาหวังว่าสิ่งมีชีวิตนี้ที่ถูกจองจำ
จะแก่และตายไปตามธรรมชาติ
แต่สิ่งชั่วร้ายนี้กลับเป็นอมตะ -
แม้ร่างกายจะถูกจองจำในหิน
วิญญาณยังคงล่องลอยเป็นอิสระ
เรียนรู้ และเตรียมตัว -
ดูเหมื่อนว่าพ่อข้าจะพบ "Elder" ตนนี้สักพักก่อนที่เขาจะถูกจับอยู่ในรังของมัน บันทึกฉบับหลังๆ ของเขาพูดถึงเจ้าสิ่งนี้และสิ่งที่เขาเรียนรู้จากมัน ไม่มีอะไรเท่าไหร่นอกจากตำนานมือสองจากบันทึกวิจัยของพวก Watcher of Decay
อย่างไรก็ตามแนวคิดนึงมันขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า ว่า Elder ไม่ใช่เจ้านายตัวเอง มันรับใช้เจ้านาย หรือ....วัตถุประสงค์ที่ยิ่งใหญ่กว่า ข้าไม่แน่ใจนะ มันช่างสับสน ทั้งพ่อข้าและพวก Watcher พูดถึง Elder ว่ามาจาก "ความว่างเปล่า" และก็เป็นทั้ง "ผู้ถือความว่างเปล่า" แล้วยังมีการพูดถึงความต้องการที่จะทำให้ทุกอย่างแปดเปื้อนผุพัง...บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับเชื้อที่เราเห็นมันผุดขึ้นมาทั้งแผนที่นี่ก็ได้ -
เวลาผ่านมานานนับแต่ข้าบันทึกครั้งล่าสุด เท่าที่รู้ ข้าใช้ทุกขณะที่ตื่นหาวิธีหยุดยั้งเจ้า Elder ผู้ชั่วร้ายนี้ แต่ยังหาวิธีไม่ได้เลย
ข้าเริ่มสร้างอุปกรณ์ของตัวเองในห้องทำงานของข้า อุปกรณ์แผนที่ของพวก Watcher ออกแบบมาเพื่อให้เข้าไปปิดตายมิติที่ Elder สร้างขึ้นก็จริง แต่ของข้าต่างออกไป แม้จะไม่ต่างกันมากขนาดนั้น
ข้าง่วนกับการสร้างอุปกรณ์นี่ทั้งวันทั้งคืน และหากข้าทำเสร็จ Elder จะไม่ได้มาเหยียบโลกของเราอีก เจ้าสิ่งนี้ฆ่าไม่ตาย และถอดวิญญาณมันออกจากร่างก็ไม่ทำให้มันเงียบได้ แต่บางที แค่บางทีข้าอาจจะไล่มันออกไปได้หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 10"
-
ทำไมข้าถึงได้โง่ปานนี้? ฝันร้ายนี่ครอบงำข้าจนข้าลืมทำงานในฐานะของอาร์คอนไปเลย! เพราะข้าทำงานเกี่ยวกับอุปกรณ์แผนที่ไปได้ "ไม่ถึงไหน" High Templar ก็เลยสงสัยข้าแล้ว
ตอนเที่ยงวันเมื่อข้าใกล้เสร็จงาน เขาและองครักษ์ก็เข้ามาขัดจังหวะข้าด้วยความโกรธขึ้ง และปาอุปกรณ์ของข้าลงกับพื้น เขาทำลายผลงานวิจัยส่วนใหญ่ของข้า และถามว่าทำไมข้าไม่ทำงานที่ได้รับสั่ง ข้าถูกใส่ตรวนลากไปยังคุก Theopolis ฐานขัดคำสั่ง
ข้าเขียนตอนนี้ได้เพราะว่าในกลุ่มองครักษ์เทมพลาร์ยังมีเพื่อนใจดีอยู่ เขารู้ว่าข้าชอบเขียนบันทึกมาก และเมื่อข้าถูกจับเขาก็ส่งบันทึกมาให้ข้าเขียน
ข้าไม่รู้ว่า Venarius มีแผนจะทำอะไร ข้าได้ยินว่าจะมีการลงแส้และแห่ประจาน แต่ไม่มีอะไรแน่นอน แต่ที่แน่นอนคือ Elder กำลังจะมาหาเรา เราทุกคน ไม่ว่าจะเป็นทาส Karui ผู้ต่ำต้อยที่สุด หรือจะเป็น High Templar ก็หนีไม่พ้น Elder จะกำเนิด Decay ข้าต้องหาวิธีหนีออกไปจากที่นี่ไม่ว่าอย่างไร มีแต่ข้าเท่านั้นที่จะช่วย Oriath จากสิ่งชั่วร้ายนอกศาสนานี้หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 11"
-
ลูกสาวข้า ลูกสาวที่รักของข้า เหล่าทวยเทพโปรดช่วย มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายตั้งแต่ข้าเขียนครั้งก่อน ความสยองขวัญมากมาย ข้าไม่อาจเสียเวลาเขียน แต่ข้าต้องทำ ข้าต้องเขียนว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นวิธีเดียวที่จะรักษาสติของข้า ข้าเชื่อว่าตอนนี้ยังคงปลอดภัยอยู่ ข้าก็จะขอพักและหวนคิด หวังว่าข้าจะพบวิธีอยู่รอดใหม่ๆ ในภัยพิบัตินี้
เจ้าบ้า Venarius นั่นไม่พอใจที่ข้าไม่อาจสร้างอาวุธได้ตามสัญญา เขาแห่ข้าประจานไปตามถนนตะโกนว่า "ชายผู้นี้หักหลังข้า!" ข้าเปลือยล่อนจ้อนและพวกทหารก็โบยตีข้า เมื่อข้าเกือบตาย พวกนั้นก็พาข้าเข้าข้างในและถามคำถามว่าทำไมถึงทำเขาผิดหวัง ข้าโง่....เลยบอกทุกอย่างไปหมด
ข้าหวังว่าจะให้จิตสำนึกของเขาช่วย ความดีงามของเขา ว่าจะช่วยจัดกองทัพเทมพลาร์ติดตามข้าไป เพื่อจัดการกับ Elder ให้จบในคราวเดียว แต่เจ้าไม่ควรหวังเรื่องจิตสำนึก เพราะเขาคงไม่มีเหลืออยู่แล้ว Venarius เขา...จับ Zana ไป! เอามีดจ่อนาง และบังคับให้ข้าพาเข้าไปในดินแดนความฝัน เพื่อพบกับ Elder!
ได้โปรด ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครที่ได้อ่านหนังสือนี้ อย่าได้เข้าใจข้าผิด หากลูกสาวเจ้าเป็นอันตราย เจ้าจะทำต่างจากข้าไหมเล่า? ข้า...ทำตามที่สั่ง ใช้อุปกรณ์แผนที่ เราก้าวข้ามประตูไป และเป็นอีกครั้งที่ข้าได้เข้าไปอยู่ในแผนที่โลกนี้...
หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 12"
-
ดินแดนนี้งดงามเหมือนครั้งล่าสุดที่ข้ามา ลมอ่อนๆ พัดผ่านทุ่งหญ้าและแสงอาทิตย์อาบต้นคอของเรา High Templar และพวกองครักษ์ต่างตื่นเต้นกับความมหัศจรรย์นี้ ลูกสาวข้าร้องไห้ด้วยความกลัว ข้ารู้สึกแขยงลึกไปจนถึงกระดูก
เราก้าวย่างไปตามทุ่งกว้างและไม่นานก่อนที่เราจะได้พบกับ Shade เอง Elder ล่องลอยอยู่เงียบๆ มองเรานิ่ง ข้ารู้สึกได้ถึงสายตาที่ทอดลึกเข้ามาในผิวหนังข้า มันส่งภาพเข้าหัวข้าด้วยความอยากรู้ว่าทำไมถึงกลับมา แต่ก่อนข้าจะได้ตอบ High Templar Venarius ก็ก้าวออกมาทักทายวิญญาณตนนี้และเอ่ยปากว่า
"เขาบอกข้าว่าเจ้าเป็นราชาของดินแดนนี้" เขาพูด "นักปราชญ์ผู้น่าสงสารบอกว่าเจ้าถูกจองจำและต้องการกุญแจเพื่อปลดปล่อย"
วิญญาณดำมืดเงียบฟังเทมพลาร์พูด
"ข้าเป็นกุญแจให้เจ้าได้" High Templar พูด
Shade ยังเงียบต่ออีกสักพักหนึ่ง ความเงียบงันนั้นหนักอึ้ง กลืนกิน กดทับเราทั้งหมด จากนั้นภาพหนึ่งก็ฉายขึ้นในหัวเราทุกคน เรารู้สึกได้ว่ามันกำลังถาม Venarius
"เจ้าประสงค์สิ่งใด"
High Templar ยิ้มเยาะก่อนตอบ "อำนาจสิ แน่นอนอยู่แล้ว" เขาตอบ
หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 13"
-
เงามืดนั้นสว่างวาบเป็นดวงไฟขนาดใหญ่และลอยไปยังป่าลึกข้างหน้า High Templar ตามไป ส่วนพวกองครักษ์ก็ลากทั้งข้าและลูกสาวตามไปด้วย ข้าจำได้ว่าเรากำลังไปที่ใด เพราะป่าก็ยังมืดมนเหมือนที่ข้าจำได้ และถ้ำก็เลวร้ายพอกัน ไม่ทันไรเราก็มาถึงรูปจำลองที่ตั้งตระหง่านอยู่บนแท่นป่าเถื่อน
"ดึงดาบออกจากอกข้า"
ความทะนงตัวทำให้เจ้านั่นไม่ลังเลเสียด้วยซ้ำ เขาจับดาบและดึงมันออกมา แผ่นดินนี่สั่นไหวไปหมด! ราวกับว่าผืนดินกำลังตกใจกลัวที่วิญญาณของ Elder จะได้กลับคืนร่าง และจากนั้นร่างของมันก็ทลายเปลือกหินออกมาและเดินเข้าหาเรา ดาบนั่นหลุดจากมือสั่นเทาของ Venarius หล่นลงพื้น แสงขาวบนด้ามดาบกระพริบและหรี่ลงจนถูกความมืดกลืนหายไป ข้ารู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นจึงปิดตาลูกสาวข้าไว้ ขณะที่ Elder ปลดปล่อยทุกอย่างใส่ High Templar และคนของเขา ข้าได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างคนบ้า! แต่ Elder ไม่ได้พูดสิ่งใด ไม่มีภาพอะไรเข้าหัวเราเลย มันเป็นอิสระแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับมนุษย์แล้ว ขณะที่ชีวิตของ High Templar และลูกสมุนถูกสูบนั้นข้าก็เตรียมหนีพร้อมลูกสาว เมื่อ Elder กำลังสูบวิญญาณด้วยความหิวโหยมานับพันปี ข้าฉวยเอาอุปกรณ์แผนที่ที่ Venarius ทำหล่นไว้ และหนีออกไปพร้อมกับลูก....หนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 14"
-
ข้ากลัวว่านี่จะเป็นจุดจบ ไม่ใช่เฉพาะข้า แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง Elder เป็นอิสระแล้ว และอีกไม่นานคงมาสูบชีวิตข้า และจากนั้นก็ลูกสาวข้า หลังจากมันเสร็จกิจกับพวกเรา ก็คงออกล่าคนที่เหลือบนโลกนี้
ห้วงเวลาจะเหมือนแต่ก่อน เมื่อครั้ง Watcher of Decay ถือกำเนิด เด็กๆ จะหายไปจากเตียง พ่อแม่จะโศกเศร้า ความมืดจะครอบคลุม และ Decay จะมาถึง หาร่างในมิติของเรา- เพราะนั้นคือเจ้านายแท้จริงของ Elder! เจ้าปรสิตร้ายนี่จะถือกำเนิดและแพร่กระจายไปทุกทิศทาง เหมือนเชื้อราจากยุคก่อนห้วงเวลาและอวกาศ เพื่อทำลายทุกอย่าง...
ขณะที่เราวิ่งหนีผ่านป่า ข้าตั้งจิตให้แน่วแน่ ตอนนี้ทุกอย่างสายไปสำหรับข้าแล้ว ข้ารู้วิธีการสร้างสรรพสิ่ง มีแต่ข้าเท่านั้นที่มีโอกาสพิชิต Elder ได้ เพราะมันมัวแต่กินจนไม่ได้สนใจเรา เราวิ่งย้อนรอยกลับมาจนถึงประตูมิติ และพุ่งทะลุมันไปโดยไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ และเราก็กลับมายัง Oriath
ข้าไม่เสียเวลา เอาเครื่องมือใกล้ๆ มาแทงใส่เจ้าอุปกรณ์นรกนี่ มันส่งเสียงและฝังตัวอยู่กับพื้นห้องข้า ต้องมีใครสักคนหยุด Elder ข้าเลย...ทิ้งนางไว้นั่น ให้นางเข้าไปหลบอยู่ในตู้หรือใต้โต๊ะ และเมื่อประตูมิติกำลังจะปิดลง ข้าหันหลังกระโดดกลับเข้าไปในดินแดนความฝัน เป็นครั้งสุดท้ายหนังสือแห่งความทรงจำ, "หน้าที่ 15"
-
ช่วงเวลาสุดท้ายของข้าเหมือนที่นี่มาก...
ข้าคิดถึงมัน คิดถึงเธอเหลือเกิน - The Fate of Venarius
-
พ่อของข้าถูกลากเข้าสู่สมุดแผนที่ด้วยเทมพลาร์ระดับสูงเวนาริอุส เจ้าคงจำได้ว่าเขาโหดร้ายและเจ้าเล่ห์ขนาดไหนก่อนที่เขาจะ "หายตัวไป" ตอนนี้ข้าพบแล้วว่าเขาไม่ได้หายตัวไปเพียงเท่านั้น... เขาติดอยู่ในสมุดแผนที่แล้วถูกฆ่าตายในนั้น บัดนี้วิญญาณของเขาหลอกหลอนชิ้นส่วนความทรงจำที่กระจัดกระจายไปทั่วสมุดแผนที่โลก เจ้าสามารถดูได้ด้วยตัวเอง แต่... ระวังตัวด้วยล่ะ
-
แม้นชีวิตจะหาไม่ แต่เจตจำนงยังคงอยู่
คำสั่งเสียของข้าแกร่งกล้าถ้วนทวี
เพราะเป้าหมายของข้านั้นชอบธรรม -
ข้ารู้สึกถึงน้ำหนักทางคุณธรรมของสิ่งที่ข้าต้องทำเพื่อปกป้องเวร์แคลส์ท
ข้ายอมรับความผิดของข้าโดยไม่ละอาย เพราะมันคือของขวัญที่ข้ามอบให้กับมนุษยชาติ - High Templar Dominus (CA. 1582-1600 IC)
-
ในที่สุดพวกผู้ว่าการได้เลือกเทมพลาร์ระดับสูงคนใหม่สักที มีข่าวลือว่าพวกเขาต้องการคนที่หนุ่ม ใครบางคนที่สามารถฟื้นฟูเทมพลาร์ได้ คนที่สามารถนำพวกเขาเข้าสู่ยุคสมัยใหม่ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเขาจะไม่เลวร้ายไปกว่าคนสุดท้ายหรอก ไอ้หมอนั่นทำให้เราล้าหลังไป 50 ปี!
-
มีข่าวลือว่าเครื่องนี้เคยถูกสร้างมาก่อนจากคำสั่งของเทมพลาร์ระดับสูงคนก่อนที่ชื่อเวนาริอุส หากส่วนประกอบที่หาได้ยากยิ่งที่เราต้องการจะอยู่ไหนในโลกมนุษย์ มันจะต้องอยู่ในพระคลังของเวนาริอุสในสถานเก็บวัตถุโบราณ
เราจะต้องหากุญแจในการเปิดเข้าไปในพระคลังนั้น โดมินัสเป็นเทมพลาร์ระดับสูงคนถัดไป ฉะนั้นเป็นคนที่ประกาศว่าการดำเนินการของเทมพลาร์คนก่อนนั้นเป็นการกระทำนอกรีต และปิดตายสิ่งเหล่านั้นไว้เพราะว่าเป็นการลบหลู่ศาสนา แน่นอนว่าเป็นเรื่องหลอกลวงที่ทำเพื่อกุมความลับเหล่านั้นไว้เสียเอง คนอย่างเขาย่อมเก็บกุญแจไว้ใกล้ตัว สัญชาตญาณข้าชี้ไปยังห้องทำงานเก่าของเขาในศาลเทมพลาร์ ไปที่นั่นกันเถอะ -
ไงจ๊ะเจ้ารูปงาม หือ คนทั่วไปคงจะรู้จักข้านะ ข้าชื่อเจียนน่า ข้าสร้างเรื่องวิเศษมามากมายในโรงละครชิตัส สมัยที่เจ้ายังสามารถออกจากบ้านโดยไม่ถูกดักตามจากตำรวจลับเทมพลาร์ได้น่ะ ข้าเล่นเป็นแชฟรอนน์ใน
โศกนาฏกรรมแอ็กเซียม ข้าเล่นเป็นดิอัลล่า ราชิณีมณีชนใน นิทานพิสุทธิ์ และข้ายังเคยเล่นเป็นเมอร์เวล สตรีผู้เลอโฉมใน ดาเรสโซ่กับเมอร์เวล ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้ข้าเกือบได้รับการเสนอชื่อชิงรางวัลทาริโอแล้ว
ไม่รู้จักเหรอ? เจ้าคงไม่ใช่ผู้นิยมละครเวทีกระมัง? มันก็... มันก็ไม่เป็นไร เรื่องราวชีวิตข้าในองก์มันได้จบลงแล้ว แต่ข้าก็มองหาบทบาทที่ยิ่งใหญ่บทต่อไป ไม่มีอะไรมันน่าระทึกไปกว่าการสวมบทบาทไปกับกลุ่มคนแล้วดูว่าเจ้าสามารถเลียนแบบตัวจริงได้ไหมนั่นแหละ - Granting Patronage to Piety
-
ถึงจะอยู่ห่างไปครึ่งโลก แต่สายสัมพันธ์ระหว่างวิเนียกับข้าก็ยังดำรงอยู่ นั่นเป็นชื่อจริงของพายตี้สมัยที่อยู่ที่ธีโอโพลิส ก่อนที่มันจะก้าวเข้าสู่ความรุ่งโรจน์
วิเนียขายมนต์มณีในตอนกลางวัน ขายตัวในตอนกลางคืน มันเป็นที่ต้องการมาก ถึงขั้นที่มันเป็นลูกค้ารายใหญ่รายหนึ่งของข้าเลยก็ว่าได้
แต่เงินไม่เคยมีค่ากับวิเนียขนาดนั้น ไม่ มันเป็นคนที่ไต่เต้าไปสู่สิ่งอื่นที่ดีกว่า... สิ่งอื่นที่สูงส่งกว่า มันเคยบอกข้าว่า "ชีวิตไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนี้หรอก พวกเจ้าทุกคนควรจะรู้กันได้แล้ว"
ข้าพนันเลยว่ามันเอาประโยคนั้นไปบอกโทลแมนแน่ๆ -
วิเนียถูกจับกุมข้อหา 'สมคบกับสิ่งชั่วร้าย' แล้วถูกสั่งให้เผาตายทั้งเป็น นั่นเป็นยุคก่อนที่จะมีการเนรเทศใดๆ
โดมินัสทานอาหารค่ำมื้อสุดท้ายกับมัน แล้วฟังคำสารภาพจากปากมัน คนส่วนใหญ่คิดว่าโดมินัสให้การอุปถัมภ์เพราะว่าเธอถวายเรือนร่างให้ แต่ข้าไม่เชื่อ วิเนียมอบ 'ชีวิตทีดีกว่า' ของเธอให้กับโดมินัส แล้วก็ได้รับชื่อใหม่มาแทน
แต่มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าเชื่อได้: อนาคตอันยิ่งใหญ่ของพายตี้ย่อมไม่มีคนอย่างเจ้า ข้า หรือโทลแมนแน่ๆ -
เจ้าเปลี่ยนชื่อได้
แต่เปลี่ยนประวัติไม่ได้ - Studying the Thaumaturgical
- Piety & Vilenta
-
"เราจะมองดูความอัศจรรย์อันกว้างใหญ่ไพศาลเหล่านี้
เมื่อพวกมันตื่นขึ้นมาจากภายในความมืดมนไร้นามนั้น"
- ไวเลนท่า, 'เครื่องวัดไอร้าย: วิทยานิพนธ์' -
พายตี้กับข้าอุทิศตนในการพัฒนาชีวิตความเป็นอยู่ของมนุษย์ ส่วนในแง่ของวิธีการ พายตี้เคยพูดอะไรที่สรุปเรื่องนี้ออกมาได้ดี "หากเจ้าสร้างโบสถ์อันยิ่งใหญ่เพื่ออุทิศแก่กระเจ้า เจ้าจะนึกถึงความรู้สึกของหินแต่ละก้อนไหม?"
แคสติคัสส่งทาสให้กับเรา ส่วนใหญ่ก็เป็นชาวคารุย และข้านำพวกเขาไปใช้งานได้อย่างดี ที่จริงข้าเชื่อว่าการที่พวกเขาเข้าร่วมการทดลองนั้นเป็นการช่วยยกระดับจากเศษเดนไปสู่ความงดงาม กลุ่มตัวอย่างของเรามีโอกาสได้มอบชีวิตอันไร้ค่าของพวกเขาในนามของสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไปกว่าพวกเขาเอง
นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้องการในตอนท้ายหรอกหรือ -
ข้าบอกตามตรงนะ ข้าไม่ไว้ใจเธอเลย ใช่ ข้ามีเหตุผลของข้าเอง พายตี้ทำงานแบบไม่กระโตกกระตาก แต่ว่าผลลัพธ์จากงานของเธอมันก็ออกมาโหดร้ายอย่างเห็นได้ชัด หลายต่อหลายคนถูกเธอเอาตัวไป หลายต่อหลายคนถูกเธอ... เปลี่ยนแปลง ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกทาส และก็มี 'ศัตรูของพระเจ้า' อยู่บ้าง ปกติข้าจะไม่มองอะไรเป็นขาวกับดำในเรื่องของความดีความชั่วนะ แต่สำหรับพายตี้กับคนอย่างเธอ ข้าจะเว้นเอาไว้แล้วกัน
ไม่ว่าจะมีอะไรอยู่ในตัวไวเลนท่า มันไม่ใช่สิ่งที่ 'ดี' แน่ๆ ไม่มีทางแน่นอน -
สัญลักษณ์พิสุทธิ์ ใช่... มันเป็นไม้พลองตราเทวเนตรที่พายตี้เคยส่งให้ข้ามาศึกษา เหมือนว่ามันจะเป็นของขวัญจากอินโนเซนแก่เทมพลาร์ระดับสูงแม็กซาเรียส โดมินัสจับต้องมันไม่ได้เสียด้วยซ้ำ เขาจึงต้องนำมันไปเก็บในสถานเก็บกระดูก มันเป็นพฤติกรรมโต้ตอบอันรวดเร็วสำหรับคนที่มีปัญญากล้าแกร่งเช่นนั้น แต่พอมาเป็นตอนนี้มันก็เริ่มเข้าใจได้บ้าง
ไม้พลองนี้สามารถนำและเก็บพลังงานได้ แต่ว่าไม่มีการตอบรับใดๆ ในยามที่ข้าใส่พลังมลทินเข้าไป มันคงจะโต้ตอบต่อพลังงานศักดิ์สิทธิ์เพียงเท่านั้น และในเมื่อพลังมลทินกับพลังเทวานั้นเป็นปฏิปักษ์กัน มันก็ไม่แปลกที่การทดลองของข้าไม่สามารถกระตุ้นของชิ้นนั้นได้ขึ้นมา!
หมายความว่า ถ้าสัญลักษณ์พิสุทธิ์นั้นเป็นที่กักเก็บพลังแห่งอินโนเซน โดมินัสย่อมไม่อาจใช้งานมันได้ เพราะว่าเขามีพลังของบีสต์ที่เป็นพลังฝั่งตรงข้ามอยู่ทั่วร่างเขานั่นเอง
แต่เจ้าน่ะ... เจ้ามันคนละเรื่องกันเลย - โดมินัส
-
ข้าเปิดอกรับข้อเสนอของเทมพลาร์ระดับสูงโดมินัสในการอุปถัมภ์พิพิธภัณฑ์ของข้าที่ไปได้ไม่รุ่งนัก ข้ารับความช่วยเหลือของเขา แล้วทำการวิจัยให้กับเขาในเรื่องของศาสตร์มนต์มณีที่กระทำกันภายในจักรวรรดินิรันดร์
ตอนนั้นข้าน่าจะรู้ในสิ่งที่ข้ารู้ในตอนนี้ ว่าข้าทำการสานฝันอันฟั่นเฟือนของคนบ้าคนหนึ่งเพียงเท่านั้น -
โถงแห่งบาปเหรอ? เหมือนว่าหัวหน้าบาทหลวงจฌอฟฟริแห่งฟรีเชียผู้ล่วงลับเป็นผู้ที่ตั้งชื่อให้สถานที่แห่งนั้นเอง มันถูกสร้างขึ้นโดยจักรพรรดิชิตัสให้กับผู้ไต่สวนมาลิกาโรคนนั้นนั่นเอง
ข้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไงหรือ? ข้าละอายใจที่ข้าเคยทำงานโสโครกให้กับโดมินัสเพื่อให้เกิดความก้าวหน้าทางวิชาการ ข้าค้นอ่านชิ้นส่วนเอกสารที่แฟร์เกรฟส์นำกลับมา กับดาเรสโซ่ ก่อนที่เขาจะต้อยต่ำ ข้าขุดคุ้ยทุกเรื่องราวเกี่ยวกับเหล่านายชายนายหญิงผู้เชี่ยวชาญมนต์มณีที่มาจากจักรวรรดินิรันดร์ ซึ่งเป็นเรื่องราวที่ได้รับความสนใจเป็นอย่างยิ่งต่อเทมพลาร์ระดับสูงที่อ้างตนว่าเคร่งศาสนายิ่งนัก
หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะเลี่ยงสถานทดลองเก่าของมาลิกาโร มันเป็นสถานอันแสนป่วยที่แปดเปื้อนมาจากจิตอันแสนป่วยของคนคนหนึ่ง -
ข้าเคยคิดว่าโดมินัสเป็นผู้นำที่มีวิสัยทัศน์และจุดมุ่งหมาย เป็นชายผู้จะนำจักรวรรดินิรันดร์กลับคืนมาใหม่ ที่จริงโดมินัสต้องการพลังอำนาจเพียงเท่านั้น... พลังมนต์มณีดำมืดที่ฝังลึกอยู่ภายในมณีบารมี เขาหวังจะสร้างจักรวรรดิใหม่ในภาพของเขาเสียเอง ข้าดื่มทุกคืนเพื่อพยายามลบภาพนั้นออกจากหัวข้า แต่มันยังอยู่
- Davaro and the Artifacts of the Vaal
-
The artefacts which High Templar Dominus returned to our city have finally offered up to me one of their secrets. Though, I am certain there is much to be found within the relics, I'm exhilarated and brought to awe by what I have discovered as of yesterday's studies. I have uncovered a hidden frequency of corruption within the relics - oh, how they now sing to me! They are as mirrors, dimly reflecting shadows and echoings of the past.
I have seen signs of blood and ancient sacrifice in the ghostings of our precious city! Such as what the Vaal would commit in their homelands. Could it be that these echoes point to Vaal culture having extended all the way to the shores of Oriath? Perhaps we are not the first empire to pull itself up from the mire of this land?
I must listen to the relics further, I need to understand, but the singing, it pains me to listen for very long. My work must progress slowly, but it shall progress. Much is at stake here. I can feel it!
- Templar Davaro of Theopolisบันทึกงานวิจัย, "อ่าน"
-
ข้าคือจอมเวทย์เทมพลาร์ Davaro ผู้ปิติ ผู้หยั่งรู้สิ่งซ่อนเร้น กุญแจสู่สิ่งมหัศจรรย์โบราณ
ในเวลาแค่นั้นทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด เสียงเพลงของวัตถุโบราณไม่ได้รบกวนหูข้าอีก ที่จริงข้าได้ยินเป็นเพลงบอกกล่าวสัจธรรมให้ข้าฟัง ทฤษฎีของข้าคือ พวก Vaal เคยอยู่บนแผ่นดินนี้และรุ่งเรือพอสมควร มีโบราณสถานอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ด้วย มีพลังมหาศาลหลับใหลอยู่ใต้ซากพวกนั้น ที่ข้ายังเอามาใช้ไม่ได้ แต่อีกเดี๋ยวก็จะได้ใช้
พลังเวทย์ของข้าทำให้ข้ามีตาทิพย์ มองเห็นเมืองโบราณของพวก Vaal อยู่ที่นี่ รอบๆ ข้าคือบ่งบอกว่าราชินีในตำนาน Atziri กำลังปกครองเมือง ข้าเห็นการบูชายัญ เก็บเกี่ยวจากฐานมหาปิรามิด ขั้นบันไดชุ่มโชกไปด้วยเลือดจนแดงฉาน ไหลอาบตัวข้า ในนั้นข้ารู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าจนสั่นไปหมด ข้ารู้สึกได้ถึงพลังของพิธีกรรมเลือดนั่น กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็นานอยู่ ข้าเห็นตัวเองยืนอยู่หน้าซากโบราณ คิดว่าทุกอย่างเป็นฝันนะ แต่พอข้าแตะหน้าตัวเอง เลือดสดๆ นี่เต็มหน้าข้าเลย
- เทมพลาร์ Davaro แห่ง Theopolis, กุญแจสู่สิ่งมหัศจรรย์โบราณบันทึกงานวิจัย, "อ่าน"
-
หลังๆ มาข้าเริ่มล้มป่วย เหมือนเป็นคำสาปเลือดที่ตามข้าทั้งยามตื่นและยามหลับ พวกโบราณวัตถุไม่ได้แค่ร้องเพลงให้ข้าฟัง แต่กรีดร้องใส่หูข้าด้วยความหิวกระหายเลือด แบบ "ขอเลือดอีก!" ตอนนี้ข้ารู้จักตัวตนพวกมันแล้ว คงไม่เงียบเสียงลงง่ายๆ แน่
ตอนแรกมันก็ดูดีแต่ตอนหลังมันคือความทรมาณ ข้าล้างเลือดจากหน้ากับมือไม่ออกแล้วตอนนี้ คนอื่นน่ะไม่เห็นหรอก แต่ข้านี่เห็นเต็มๆ
ข้าซื้อทาส Karui มาสามคนจากตลาดตอนเช้า อายุคง 17 มั้ง พาไปที่แท่นโลหิตในซากโบราณ พวกนั้นขอร้องข้า บอกข้าเกี่ยวกับสถานที่นั่น มีความแปดเปื้อนฝังอยู่ในเศษหินพวกนั้น เหมือนมันพูดกับพวกนั้นอยู่ พลังอำนาจที่นั่นโหยหาเลือด ข้าก็เลยเต็มใจให้ ด้วยการปาดคอทาสทุกคน เอาเลือดเทใส่แท่นบูชา Atziri เมื่อเลือดซึมลงใต้แท่น ข้าก็เห็นภาพราชินีเต็มตา เปลือยเปล่า มีอารมณ์เร่า อาบเลือดไป มือกุมอยู่หว่างขา
ข้า ข้าสลัดภาพนั่นไม่ออก ขนาดว่าข้านอนอยู่ตอนนี้ ก็ยังสั่นเพราะกลัวและความคาดหวัง ข้าไม่เคยรู้สึกโหยหาผู้หญิงขนาดนี้ ข้ากลัวว่าราชินีนี่แหละจะเป็นจุดจบของข้า ยามปิดตา ข้าเห็นนางยื่นแขนมาจะโอบกอดข้า
- Templar Davaroบันทึกงานวิจัย, "อ่าน"
-
ข้าเห็นแต่ราชินีผู้เลอโฉม เธออยู่อีกโลกหนึ่ง ข้ารู้ เราอยู่กันคนละโลก แต่ก็มีประตู สะพานเชื่อมถึงกันได้ เราร่วมรักกันในความฝันกลางกองเลือดเหยื่อของเรา ความแดงฉานคือแรงปรารถนา และกองเลือดคือเตียงหอรักของเรา
ไม่ช้าข้าก็จะได้อยู่กับคู่รักข้า เธอจะใกล้ชิดข้ามากขึ้น มากกว่าเนื้อหนังข้า ข้าเรียนรู้มนต์มณีโลหิตที่พวกเทมพลาร์ห้ามไว้ แต่พวกนั้นไม่รู้หรอกว่าพลังอำนาจมันมหาศาลเพียงใด...
ถนนข้างนอกนั่นน่ะรึ ทั้งเมืองธีโอโพลิสต่างอลหม่าน เพราะเด็กตระกูลขุนนางสองคนหายไปในความมืด ข้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นพวกทหารยามไล่ถามชาวบ้านยันขอทาน พวกนั้นหาเด็กหนุ่มกับสาวไม่เจอหรอก ทั้งคู่ก็งามดีนะ เด็กสาวสลบไปก่อนที่ข้าจะจัดการนางได้ ส่วนเด็กชายช่างกล้าหาญ ไม่ร้องสักแอะ ขนาดว่าคมดาบข้าทะลวงเข้าท้องน้อยแล้วนะ
ตอนนี้ทั้งสองคนแน่นิ่งไม่ไหวติง และเดี๋ยวข้าก็จะตามไป เราทั้งหมดจะได้รวมญาติกับองค์ราชินีเป็นครอบครัวเดียวกัน สามี ภรรยา ลูกสาว ลูกชาย มีดข้างกายของข้ายังมีเลือดหยดอยู่ และข้าจดบันทึกสุดท้ายนี้ไว้เพื่อว่าหากมีใครมาพบ ก็จะอยากตามมาร่วมสุขกับข้าชั่วนิรันดร์
- จอมอาคมเทมพลาร์, ดาวาโรบันทึกงานวิจัย, "อ่าน"
- Dominus' Exiles
-
Some say that Dominus exiled the dregs of Oriath to the shores of Wraeclast. No, he exiled anyone who was going to give him trouble, who was going to cause ripples in his progressive theocracy.
https://www.pathofexile.com/forum/view-thread/985043
-
Hillock of Slaugh
You have transgressed against your God and your fellow Man. You have been a willing vessel for the following Sins.
Mortal Wrath
Six counts of Common Homicide
One count of Infanticide
Two counts of Homicide with post-mortem Desecration
Unlawful Avarice
Twelve counts of Extortion through Threat of Mortal Harm
Seven counts of Armed Larceny
Two counts of Armed Larceny resulting in Mortal Harm
Unsolicited Lust
Four counts of Rape
Two counts of Attempted Rape
Mortal Wrath
One count of Rape resulting in Mortality
God has charged me with your redemption. You are hereby Exiled to Wraeclast where, it is hoped, you shall come to repent your Sins, and make your peace with your beloved Father.
- High Templar Dominus - Expeditions to Wraeclast
-
Captain Tevarus,
Altitude is imperative to forging a stable connection with the Prime Resonator in Theopolis. Power source is equally vital. Locate a fissure in the mountainside and lower a conductive cable into it, the deeper the better. It will take an immense amount of thaumaturgical energy to execute the successful disintegration and transmission of objects, both inanimate and animate, between Highgate and Theopolis. For that kind of power, we must tap the origin.
I needn't remind you of the consequences should either of those elements prove deficient. That is why I would like you, Tevarus, to be the first to test the Resonator once it is operational.
Accountability is the perfect counterweight to ambition.
High Templar Dominus -
ข้ามอบทุกอย่างให้กับพายตี้ ทุ่มเทชีวิตให้กับงานของเธอ แล้วนังเนรคุณนั่นทำอะไรเป็นการตอบแทนเล่า? เธอทิ้งข้าให้เช็ดบีกเกอร์ของเธอ ขณะที่เธอใฝ่หาเกียรติยศในเวร์แคลส์ท
โอ้ เจ้าฆ่าเธอไปแล้วใช่ไหมล่ะ? มันคงเป็นไปได้มากว่าเจ้าคงจะฆ่าข้าเช่นกันถ้าข้าอยู่ที่นั่น งั้นในกรณีนี้ เราอาจได้อย่างที่เราสมควรรับกันทั้งคู่นั่นแหละ -
My loyal Declan,
Give our Lady Piety your absolute support and watch her with absolute scrutiny. There is much to learn from the likes of the Inquisitor, the Umbra and the Soulless One. I would hate for Piety to feel that she need shoulder such perilous wisdom alone.
- Dominus - Studying the Works of Shavronne
-
คณะเดินทางของข้าตั้งค่ายอยู่ทางป่าตะวันตก ขณะที่พายตี้นำคนไม่กี่คนผ่านช่องทางสู่เรือนจำแอ็กเซียม เธอตามหาบันทึกวิจัยของแชฟรอนน์แห่งอัมบราผู้หนึ่ง ผู้ที่เป็นแม่มดที่ทุ่มเทต่อการศึกษาเรื่องการเปลี่ยนโฉมในช่วงวันท้ายๆ ของจักรวรรดินิรันดร์
พายตี้กลับมาเพียงคนเดียว เธอมีความสุขอย่างน่าสะพรึงต่อสิ่งที่เธอพบ ข้าเรียนรู้ว่าเมื่อพายตี้มีความสุข ความทุกข์ทรมานย่อมตามมาสู่ทุกคน -
Piety has become a true mistress of thaumaturgy. I wonder what else she has learned in her time here.
Scion, on Piety at Prisoner's Gate
- Studying the Works of Maligaro
-
อาร์แทร์รี กัปตันรูปงามของข้า
ฉันไม่อยากให้เป็นคุณแม้แต่น้อย แต่ฉันไม่ไว้ใจให้ใครอื่นทำหน้าที่ที่สำคัญเช่นนี้ได้อีก
นี่เป็นทางผ่านเดียวระหว่างจักรวรรดิด้านในและจักรวรรดิด้านนอก อย่าให้เอ็กไซล์คนอื่นเข้ามาในจักรวรรดิด้านในเป็นอันขาด เรามีวัตถุดิบมากพอที่จะใช้ทำงานแล้ว
ดูให้ดีว่าด้านกั้นนั้นยังตั้งมั่น หากมีเอ็กไซล์คนใดผ่านมาได้ก็ฆ่าทิ้งเสีย
ฉันจะส่งจดหมายไปหาคุณเมื่อฉันทำงานที่ซาร์นจนเสร็จสิ้น
จนกว่าจะถึงคืนที่เราได้อยู่ร่วมกัน,
พายตี้ -
การ์ดดำของพวกเทมพลาร์ระดับสูงเนี่ยนะ? พวกมันอยู่ที่นี่ มากระทบบ่ากับพวกเอ็กไซล์อย่างเราเนี่ยนะ? มันช่างเป็นปริศนาเสียจริง แถมยังอยู่ใกล้กับโถงแห่งบาปอีกด้วย ไม่ว่าพวกมันจะต้องการอะไรจากที่นั่น พวกมันคงไม่ได้ทำเพื่อความเจริญของมวลมนุษยชาติแน่ๆ
-
พายตี้นำเราไปสู่ที่สามานย์นั่นเพราะเธออยากตามหาอุปกรณ์อย่างหนึ่งที่ถูกเรียกง่ายๆ ว่า "ลิ่ม" มันถูกสร้างขึ้นโดยผู้สอบสวนมาลิกาโร ว่ากันว่ามันสามารถทำให้สามารถอัดฉีด 'คาลิบริก เอ็กซ์แทนเทีย' สู่เลือดเนื้อที่มีชีวิต ซึ่งคาลิบริก เอ็กซ์แทนเทียก็คือพลังงานมลทินที่ถูกฝังลึกในมณีบารมี
เราไม่พบลิ่มนั้น แต่เราพบการใช้งานที่สมบูรณ์ที่สุดของมัน -
พายตี้ตามหาสิ่งที่มาลิกาโรสร้างเอาไว้ มันเป็นอะไรสักอย่างที่เรียกว่า 'อัญมณีแห่งความมุ่งร้าย' มันอยู่ใกล้ มันเป็นของที่นังเลือดเย็นนั่นไม่ควรจะได้เอาไปเป็นแน่
ได้โปรด ตามหามันให้เจอแล้วมาหาข้าที่หมู่บ้านแอสเมรีตรงแม่น้ำด้วย นับแต่นี้ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกองพันไม้มะเกลืออีกต่อไป! -
พายตี้คงจะพูดตรงกับทฤษฎีของเอระเมียร์ของซากปรักหักพังทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือ วาล์นั้นเป็นอารยธรรมอันทรงพลังที่มาก่อนกระทั่งจักรวรรดินิรันดร์ และพายตี้อยากเห็นกับตาว่าพวกวาล์เหลือของเล่นอะไรด้านหลังประตูหินพวกนั้นให้เธอเล่นบ้าง แต่เราก็ไม่สามารถเปิดประตูเหล่านั้นได้ ยิ่งมีต้นไม้ยักษ์นั่นยึดประตูเอาไว้ก็ยิ่งแล้วใหญ่
บัดนี้เจ้าก็มียารักษาปัญหานั้นแล้ว หรือเรียกได้ว่าเป็นโรคที่มีประโยชน์ก็ได้ ใช้ลิ่มนั้นอัดฉีดคาลิบริก เอ็กซ์แทนเทียของอัญมณีแห่งความมุ่งร้ายเข้าไปในรากนั้นเสีย อีกไม่นานพายตี้จะหาทางเข้าไปในซากปรักหักพังนั้นได้ เจ้าจะต้องเข้าไปที่นั่นก่อน - Studying the Works of Malachai
-
ถ้าเจ้าไปยืนอยู่จุดที่สูงพอ เจ้าจะมองเห็นวิหารลูนาริสที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ ตรงขอบฝั่งตะวันตกของนครนี้
ตั้งแต่พวกการ์ดดำมาถึง ควันอันดำมืดที่ลอยขึ้นมาจากวิหารนั้นทำให้หมู่เมฆด้านบนนั้นแปดเปื้อน บางทีเจ้าอาจได้เห็นอยู่บ้างในยามที่ลมพัดมาจากทางตะวันตก กลิ่นมันเหม็นเสียยิ่งกว่าความตาย -
กราวิเชียสเป็นมือขวาที่หุ้มเกราะอันเปื้อนเลือดของโดมินัส ข้านึกว่าเทมพลาร์เป็นศาสนิกชนที่เข้าถึงความเป็นมนุษย์ได้อย่างสุดซึ้งเสียอีก เจ้าฟังน้ำเสียงข้าออกใช่ไหมว่าข้าประชดอยู่?
ข้าเคยต้องลักลอบขนคนคนหนึ่งออกจากธีโอโพลิส เพราะว่าเขาเป็นมิตรกับเมียของกราวิเชียสจนเกินไป การ์ดดำทุกคนต่างตระเวนหาตัวเขาอยู่ทั่วท้องถนน ข้าเลยต้องคิดในทางสุขานั่นแหละ เราลงไปยังท่อระบายน้ำ แล้วไม่โผล่หัวขึ้นมาที่ทางเท้าจนกระทั่งเราได้กลิ่นท้องทะเล มันเป็นงานที่ทรหดน่าดู แต่ก็คุ้มกับเหรียญที่เขาจ่ายให้
เชื่อข้าเถอะ มันมีแค่ทางท่อน้ำเสียที่เจ้าจะแอบย่องเข้าไปยังนายพลก้นเหล็กได้ แล้วจะเข้าไปในนั้นได้เจ้าก็ต้องใช้กุญแจด้วย ลองคุยกับแคลร์ริสซาเรื่องนั้นดูก็แล้วกัน -
ไอ้พวกแมลงสาบมันจะมาอีกครั้ง พวกมันอยากได้พลังทราม ไอ้จักรพรรดิแมลงสาบ... แมลงตัวอื่นๆ ตะโกนเรียกชื่อของมัน
กราวิเชียส ข้ามแม่น้ำไป แล้วบี้จักรพรรดิแมลงสาบเสียให้ตายคารัง
สะพานนั้นเหรอ? มันมีด่านกั้นหรือ? งั้นมันก็เกิดคำถามที่ซับซ้อน คำถาม คำถาม... ข้าถามคำถามมามากเกินไป ชิตัสเคยพูดกับข้าเช่นนั้น ข้าเคยถามเขาว่าพวกมันจะไปอยู่ที่ไหนกัน... อุจจาระของเราน่ะ เขาทำให้พวกเขาแสดงให้ข้าเห็น ภายใต้แม่น้ำ ท่อน้ำทิ้งจากฝั่งนี้ไปยังฝั่งนั้น ถ้ำโสโครกอันเน่าเหม็น ประหนึ่งเป็นทวารของโรอ์ก็ไม่ปาน
มันเป็นที่ที่ดำมืด มีพวกไร้มรณาคืบคลานอยู่เต็มไปหมด เมื่อก่อนพวกมันเคยเป็นมณีชนผู้งดงามและเย่อหยิ่ง บัดนี้ก็กลายเป็นเพียงมูลเสียของจักรวรรดิไปเสียแล้ว เหมาะสมใช่ไหมล่ะ? เหมาะ เหมาะ เหมาะเสียจริง -
ข้าพยายามทะลวงเข้าไปในวิหารโซลาริสในทางตะวันออกเฉียงเหนือ ข้าเกือบถูกแถบผ้าพวกนั้นฆ่าตายแล้ว มันเป็นสิ่งทอลอยได้ที่ประหลาดเสียจริง เป็นสิ่งมีชีวิตที่บังเกิดจากผืนผ้ากับมนต์มณี โชคดีที่มีทหารบางคนมาขวางทาง ขณะที่พวกแถบผ้าชำแหละพวกมัน ข้าหนี... ไปเจอกับกราวิเชียส
เขาลากข้าข้ามสะพานนั้นไปสู่วิหารลูนาริสในทางตะวันตก แล้วปล่อยให้ข้าอยู่ใน "การดูแลอันอ่อนโยน" ของพายตี้ ขณะนั้นก็ไม่ได้พูดจาอะไรกับข้าเลยแม้แต่น้อย ข้าไม่มีค่าอะไร ไม่ต่างจากสมบัติที่พบจากสงครามชิ้นหนึ่งเพียงเท่านั้น -
ข้ามิได้ฝันอีกต่อไปในยามนิทรา ข้ามีเพียงฝันร้าย มีฝันร้ายเช่นเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า ไอ้กระจกบานนั้น ในนั้นไม่เคยเป็นภาพสะท้อนของข้าเลย
ครั้งแรกที่กระจกนั่นปรากฏให้ข้าเห็น ข้าได้เห็นโคล เขาเป็นผู้ข่มขืนจากโอริอาท ข้าโชคไม่ดีนักที่ได้นอนร่วมห้องขังกับเขาในคุกทหารของแกรวิเชียส พายตี้จับตัวเขาไปทดลอง และในคืนนั้น ข้าก็ได้เห็นผลงานของเธอในยามที่ข้าฝัน
คราวนี้ก็เป็นโทลแมน เนื้อหนังถูกตากแห้งจนหยาบกร้านเป็นหนังสัตว์ อวัยวะถูกหดจนกลายเป็นซาก เลือดหยดทะลุโครงกระดูกของเขาราวกับทรายสีแดงในนาฬิกาทราย กระจกนั่นเป็นของขวัญที่พายตี้ได้มอบให้กับข้า
อย่างน้อยข้าก็จะไม่ได้เห็นแคลร์ริสซาในครั้งต่อไปที่ข้าได้มองกระจกบานนั้น อย่าให้ข้าได้พบเห็นเจ้าในกระจกบานนั้นด้วยล่ะ -
พายตี้เป็นอัจฉริยะในการสลักดินมนุษย์ทั่วไปให้กลายเป็นมณีชนอัน "ศักดิ์สิทธิ์" อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่มันบอกข้าตอนที่มันผ่าร่างข้าแล้วฝังมณีบารมีไว้ในเครื่องในของข้า
เมื่อหลายศตวรรษก่อน มาลาไคก็ทำเช่นเดียวกันในนามของจักรพรรดิ มณีชนของไชตัสยังคงครองซาร์นอยู่ ปัจจุบันนี้เราเรียกพวกมันว่าพวกไร้มรณา -
ตอนที่พายตี้... ทดลองกับข้า โชคดีที่สติของข้าล่องลอยไปเรื่อยๆ และในช่วงเวลาของความมืดมิดอันไร้ความรู้สึก ข้าก็ได้พบกับตัวตนหนึ่ง
มันเป็นปัญญา พลัง ความยิ่งใหญ่อันเกินขอบเขตสติมนุษย์อันน้อยนิดของข้า ในสายตาของเดรัจฉานนี้ ข้าเป็นเพียงหยดน้ำที่หยดลงสู่ทะเลเพียงเท่านั้น
ข้าเคยได้ยินพายตี้คุยกับสมุนเรื่อง 'บีสต์' มันเป็นต้นกำเนิดของมนต์มณีของเธอ และเป็นเป้าหมายของความมุ่งมั่นของเธอนั่นเอง ข้าเชื่อว่า 'บีสต์' ที่พายตี้พูดถึง กับตัวตนอันมืดมิดนั่นเป็นสิ่งเดียวกัน
ไม่ว่ามันจะอยู่ที่ไหนหรือเป็นอะไร บีสต์นั่นเป็นต้นเหตุของการผิดรูปร่างของข้า มันย่อมมีเหตุผลที่จะคิดยว่าบีสต์นั้นเป็นบ่อเกิดของการผิดรูปร่างของทุกสรรพสิ่งในเวร์แคลส์ท -
วานยา: ข้าเคยได้ยินชื่อของบีสต์มาก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ พายตี้เคยพูดเรื่องนี้มาก่อน ข้าว่ามันคงไม่คิดจะปิดความลับไปจากคนที่เธอตั้งใจฆ่าทิ้งไปหรอก
เพทารัส: ผมขอโทษจริงๆ วานยา
วานยา: พระเจ้าช่วย คุณไม่ได้ผิดสักหน่อย เพทารัส! พายตี้เคยบอกว่าบีสต์เป็นแหล่งพลังของมัน เป็นวิธีที่มันทำให้ชายหญิงผู้น่าสงสารกลายเป็น... สิ่งเหล่านั้น มันชอบพูดถึงวลีหนึ่งอยู่เป็นประจำ... วลีนั้นว่ายังไงนะ?
เพทารัส: การเปลี่ยนรูปสัมบูรณ์ ข้าเคยได้ยินผู้ช่วยของมันพูดเรื่องนั้นด้วย
วานยา: มันเป็นพลังที่จะเปลี่ยนโลกให้เป็นสิ่งที่เจ้าต้องการ
เพทารัส: มันเป็นพลังที่น่ากลัวสิ้นดีเมื่ออยู่ในมือของคนอย่างพายตี้
วานยา: น่ากลัวสิ้นดี เท่านั้นเลย! -
Captain Vincenti,
The Highgate holds the secret to the true origin of the gems. Cleanse the mountain of those Maraketh parasites and secure the entrance to those Mines.
Do not disappoint me, Vincenti. As you well know, my displeasure can change a man.
-Pietyจดหมาย, "อ่าน"
-
Dominus is dead, but the source of his fearsome power remains.
https://www.pathofexile.com/theawakening
- Piety's Resurrection
-
มาลาไคเป็นผู้ที่เอื้อมมาหาข้า แล้วห่อหุ้มข้าเอาไว้ในฝันร้าย... ทำให้ข้ากลายเป็นทาสเขา
เขาทำให้ข้าได้เห็นความยิ่งใหญ่เหนือจินตนาการ จนถึงขั้นที่ข้านึกว่าสมองข้าจะแตกสลายไปด้วยความหนักอึ้ง ถึงแม้ว่าสมองของข้าจะยังอยู่ดี แต่ความฝันของข้านั้นหาได้มีโชคเช่นนั้นไม่
ตอนนี้มาลาไคอยู่ในแก่นอันมืดดำของบีสต์ เขาใช้พลังของบีสต์ที่มีอยู่ในปัจจุบันและอนาคต เขาจะทำลายโลกใบนี้และสร้างมันขึ้นมาใหม่ด้วยภาพฝันร้ายอันศักดิ์สิทธิ์
แต่ถึงมาลาไคจะทรงพลังเท่าไร ก็ใช่ว่าเขาจะเข้าไม่ถึงหรือเป็นอมตะเสียทีเดียว เขาได้สังเวยไปหลายต่อหลายอย่างเพื่อให้ได้เป็นบริวารหลักของบีสต์ ทั้งในแง่ของกายและวิญญาณ ทว่ายังเหลืออวัยวะสำคัญอยู่สามชิ้น
หัวใจ, ปอด, กับลำไส้ เป็นของที่ระลึกแด่ความเป็นมนุษย์ที่สูญไป สิ่งเหล่านั้นจะเป็นตั๋วให้เราเข้าไปดูการแสดงส่วนตัวเล็กๆ ของมาลาไคนั่นเอง
จงเดินทางเข้าไปลึกกว่าเดิม ลึกเข้าไปในโรงสังหารของฝันร้าย ข้าจะตามแกไปให้ได้ แกเอาอวัยวะพวกนั้นมาให้ข้า แล้วข้าจะพาพวกเราเข้าไปสู่แก่นอันมืดดำ -
แกทำงานได้เร็วนัก!
รู้ไหมว่ามันไม่ใช่ 'ตัวประหลาดแห่งฝันร้าย' ทั่วไปที่สร้างตัวข้าในร่างอสุรกายขึ้นมา ร่างที่แกได้ฆ่าทิ้งไปด้วยความเมตตาน่ะ
สามศิษย์สามานย์ลงแรงอย่างหนักเพื่อให้ข้ามีรูปลักษณ์... 'พอใช้' พวกเขาก็ไม่ได้นุ่มนวลในเรื่องนี้เลยสักนิด
ฉะนั้นก็ไม่ต้องไปอ่อนโยนกับสองคนที่เหลือหรอก เก็บความเมตตาไปมอบให้กับผู้ที่มีเมตตาเสียดีกว่า -
เยี่ยม! ตายไปสอง เหลืออีกหนึ่ง
รู้ไหม ก่อนที่ข้าจะได้พบกับมาลิกาโร, แชฟรอนน์ กับโดเอรี ข้านับถือพวกเขามากเลยนะ ผลงานของพวกเขา ความสำเร็จของพวกเขา... มันเป็นอัจฉริยะสิ้นดี! แต่กลายเป็นว่าอัจฉริยะนั้นมักดูดีเมื่อถูกชื่นชมจากที่ไกล
ฉะนั้นเรามากำจัดอัจฉริยะคนสุดท้ายที่อยู่ในละแวกนี้ไปให้พ้นกันไหมเล่า? -
ก่อนที่เราจะเดินไปตามทางนี้ด้วยกัน แกต้องเข้าใจเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับข้าให้ดี
ข้าไม่เสียใจกับสิ่งที่ข้าทำไปแม้แต่นิดเดียว ข้าตั้งใจอุ้มชูมนุษยชาติให้สูงส่งเหนือโคลนตมแห่งความเพิกเฉยที่มีอยู่มากมาย ข้ามิได้ผิดพลาดที่ทะเยอทะยาน แต่ผิดพลาดที่การลงมือ
ตอนนี้ข้าจะแก้ไขเรื่องผิดพลาดนั้นเสีย
จริงๆ นะ ข้าไม่ได้ช่วยแกหรอกเอ็กไซล์ แกน่ะช่วยข้า
แล้วแกเจออวัยวะฉ่ำๆ พวกนั้นที่จะเอามาให้ข้าหรือยังล่ะ? - เทมพลาร์ระดับสูงอาวาริอุส
-
ในเมื่อโดมินัสหายไปอยู่ในเวร์แคลส์ท มันก็ต้องมีคนคอยกุมบังเหียนการกดขี่ต่อไป อาวาริอุสนั้นยินดีรับงานนี้ แน่นอนว่ามันเคยกระทำโฉดชั่วมาก่อน
อาวาริอุสเป็นผู้นำกองโจมตีอันยิ่งใหญ่และเสียหายเป็นอย่างยิ่งในนามาคานุยกับนาคูรามาคอย มันเป็นคนออกคำสั่งจับชาย หญิง และเด็กๆ ล่ามโซ่ตรวนกลับไปยังธีโอโพลิสอย่างวัวควาย
และก็เป็นอาวาริอุสที่คร่าชีวิตชาวคารุยห้าพันคนไปกับการสร้างศาลเทมพลาร์และโถงแห่งอินโนเซนของมัน มันสั่งให้เมียกับลูกสาวขัดเอาเลือดของผัวและพ่อออกจากศิลาเพื่อรักษาความ 'บริสุทธิ์' ของที่นั่นเอาไว้
หากเจ้าพบอาวาริอุส เชิญทำการล้างแค้นเพิ่มเติมให้สาสมกับความทรมานที่ชาวคารุยต้องเผชิญได้ตามใจชอบ -
อาวาริอุส อินโนเซน... ข้าว่ามันไม่ต่างกันขนาดนั้น ช่วงที่ข้าได้ยินเสียงร้องตายของบีสต์ เทมพลาร์ระดับสูงอาวาริอุสที่เพิ่งถูกแต่งตั้งขึ้นมาใหม่ได้... พบการตื่นรู้บางอย่างขึ้นมา
วิธีพูดและกระทำของเขาบ่งบอกว่าเขาเชื่อมั่นว่าเขาเป็นพระเจ้าเดินดินอย่างแท้จริง ศรัทธาก็เป็นเช่นนี้ มันจะทำให้ผู้ชายที่เติบโตกลับไปบ้าคลั่งเยี่ยงทารก
คณะเทมพลาร์ Topic /3
| NPC | ชื่อ |
|---|---|
| เทมพลาร์ | พวกมันลักลั่นสิ้นดี ข้าจะได้เห็นพวกมันสิ้นซาก ข้าเพียงแต่ต้องอยู่ให้นานกว่าพวกมันเท่านั้น... เหมือนกับที่ข้าจะอยู่นานกว่านักผจญภัยทั้งหลายที่เข้ามาในห้องเหล่านี้ |
| Sign of the Sin Eater | มีบุคคลลับเพียงไม่กี่คนในเหล่าเทมพลาร์ที่ให้การอภัยบาป จากการแบกรับความผิดของผู้อื่น |
| บทวิจัย หอจดหมายเหตุเทวสถาน | หอจดหมายเหตุเหล่านี้เป็นหอจดหมายแรกๆ ที่ถูกสร้างขึ้นโดยเทมพลาร์ ที่นี่มีหนังสือมามากเกินกว่าที่ข้าจะอ่านได้จบในชั่วชีวิตหนึ่ง |